ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4860
ในตอนนี้พนักงานสาวเองก็แยกแยะไม่ออกแล้วว่าที่ซูโสว่เต้าพูดนั้นคือพูดจริงหรือพูดเล่นกัน แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพเธอก็พูดอธิบายอย่างใจเย็น“ต้องขอโทษคุณผู้ชายด้วยค่ะ เพชรที่คุณกล่าวมา ปรกติเราไม่มีโชว์อยู่ที่หน้าร้าน โดยส่วนใหญ่จะสั่งทำขึ้นโดยเฉพาะให้กับลูกค้าVIP หรือบางชิ้นก็นำเข้าประมูลเท่านั้น ”
เฉินจื๋อข่ายที่อยู่ด้านข้างไม่ได้แปลกใจกับคำพูดของซูโสว่เต้า เพราะเขาเป็นถึงคุณชายของตระกูลซู แหวนเพชรราคาหลักล้านดอลลาร์ ย่อมจะไม่ดึงดูดสายตาของเขาอย่างแน่นอน
แต่ทว่า เฉินจื๋อข่ายเองก็รู้ดี ในตอนนี้ไม่ได้มีเวลาให้เขาเลือกอะไรมากมายนัก จึงพูดเตือนเสียงเบา“คุณซู เวลาเรามีจำกัด สินค้าในร้านก็มีจำกัดด้วยเช่นกัน คืนนี้หากคุณอยากจะหาแหวนเพชรที่ตรงใจคุณ เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้ ไม่สู้เราซื้อแหวนวงนี้ไปก่อน จากนั้นก็ไปเลือกชุดสูทกัน อย่าให้ต้องเสียงานใหญ่กันเลยนะครับ ”
ซูโสว่เต้าถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าแล้วกล่าว“ก็ได้ งั้นเอาวงนี้แล้วกัน ”
พูดจบ เขาก็มองไปที่พนักงานขาย และกล่าว“เก็บเงินด้วยครับ แหวนไม่ต้องห่อ ผมจะเอาไปแบบนี้เลย”
พนักงานสาวตะลึงงัน ถามอย่างระแวดระวังด้วยเสียงแผ่ว“คุณผู้ชาย ……จะซื้อแหวนวงนี้จริงๆเหรอคะ ? ชิ้นนี้ราคาหนึ่งล้านสามแสนเหรียญนะคะ……”
ซูโสว่เต้าตอบอืมกลับไปคำหนึ่ง ควักกระเป๋าเงินตัวเองออกมา หยิบบัตรAmerican Expressใบหนึ่ง ยื่นไปตรงหน้าของพนักงานสาว แล้วกล่าว“รีบๆหน่อยนะ ผมยังมีธุระที่ต้องไปทำ”
เมื่อเห็นบัตรใบนี้ หญิงสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าชายสูงวัยที่อยู่ตรงหน้าเป็นเสี่ยใหญ่ตัวจริง จึงรีบพูดอย่างนบน้อมว่า“กรุณารอสักครู่ค่ะคุณผู้ชาย ฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี้ค่ะ……”
โชคยังดีที่ดอกไม้ที่จัดเตรียมโดยเจ้าหน้าที่ของทางโรงแรมนั้นล้วนเป็นพันธุ์ยอดนิยมที่มีชื่อเสียง ทุกดอกมีความสดมาก สีสันสวยงาม ไร้ที่ติ
และในตอนนี้ เหออิงซิ่วที่อยู่ในอ่าง แพขนตาก็สั่นไหว
ซูรั่วหลีที่เฝ้าอยู่ไม่ห่างสังเกตเห็นเข้า รู้ว่าแม่จะต้องฟื้นขึ้นมาในอีกไม่ช้า รีบอ้อมไปยังทางด้านขวาของอ่างอาบน้ำ ยื่นมือออกไปอย่างช้าๆ ขยับไปยังแขนด้านขวาของคนเป็นแม่ ควานหาบางอย่างในโคลน
เดิมที ต้นหัวไหล่ขวาของเหออิงซิ่ว เป็นพื้นผิวที่ดิ่งลงและไม่เรียบเสมอกัน แขนของเธอแม้จะถูกคนตัดจากที่ต้นแขน แต่ด้วยรอยแผลที่ไม่เรียบเสมอกัน ดังนั้นผิวบาดแผลก็จึงเป็นเหมือนกับเปลือกไม้ เต็มไปด้วยรอยแหว่งและรอยย่น
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...