ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4861

เวลาปรกติเหออิงซิ่วมักจะสวมเสื้อแขนยาวอยู่ตลอด ดังนั้นแขนที่ขาดของเธอนอกจากซูรั่วหลีแล้ว ก็แทบไม่มีใครได้เห็นมันเลย

และซูรั่วหลีที่รักแม่มากอย่างสุดหัวใจมาตั้งแต่เด็ก ในตอนยังเล็กเวลาที่นอนกับแม่ ก็มักจะลูบไปยังที่แผลของแม่อยู่ตลอด และเอาแต่ถามแม่ว่าเจ็บไหม ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับแผลของแม่เป็นอย่างดี

แต่ในตอนที่เธอแตะไปยังไหล่ขวาของแม่ ส่วนที่ราวกับหน้าผาที่ห้อยลงมาก็ไม่ปรากฏอยู่อีก

สิ่งที่มือสัมผัสได้ คือไหล่ที่กลมกลึงของแม่

ซูรั่วหลีในตอนนี้ มือสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

จากนั้น เธอสัมผัสลงไปเรื่อยๆ เธอเจอเข้ากับต้นแขน ข้อศอก และปลายแขนของแม่

และท้ายที่สุด เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้เห็น และไม่เคยได้สัมผัส มันคือมือขวาของแม่ ！

ในตอนนี้ จู่ๆน้ำตาของซูรั่วหลีก็ไหลพรากออกมา！

ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ คำอธิษฐานในวันเกิดของเธอทุกปีสิ่งที่เธอขอก็คือการให้แม่ของเธอได้กลายเป็นคนปกติ

แม้เธอจะรู้ว่าคำอธิษฐานนี้ไม่มีวันจะเป็นจริงได้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะใช้โอกาสที่จะขอพรอันมีค่าที่สุดของทุกปี ขอพรข้อนี้

แต่ใครจะไปคิด จากคำอธิษฐานที่ไม่มีวันจะเป็นจริงได้ กลับเป็นจริงขึ้นมา ！

ซูรั่วหลีที่ตื่นเต้นอย่างที่สุด ประสานมือไปยังนิ้วมือขวาของแม่ ยกมือขวาของเธอที่อยู่ในโคลนขึ้นมา จากนั้นสองมือก็กุมไปยังแขนขวาของแม่แน่น

และในตอนนี้เอง เหออิงซิ่วที่ราวกับตื่นขึ้นมาจากการสลบไสล จากการมองเห็นที่พร่ามัวก็ค่อยๆกระจ่างชัด

ในตอนที่เธอเห็นซูรั่วหลีที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน เอ่ยถามอย่างรักใคร่“รั่วหลี ทำไมถึงร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้？”