ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4862

ทว่า ในตอนที่จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอควบคุมแขนขวานั้น เธอรับรู้ได้ถึงการตอบสนองที่ชัดเจนจากระบบประสาทของแขนขวาตัวเอง ความรู้สึกนั้นเหมือนจริงมาก！

เธอมองไปที่ซูรั่วหลีด้วยความตื่นตะลึงอย่างที่สุด เอ่ยถาม“รั่วหลี……นี่……นี่มันอะไรกัน……นี่แม่สติฟั่นเฟือนไปแล้วใช่ไหม？！”

ซูรั่วหลีรีบอธิบาย“แม่！ใจเย็นๆ！แม่ไม่ได้สติฟั่นเฟือน นี่เป็นผลจากยาก่อใหม่ของคุณเย่ มันสามารถทำให้แขนขาที่ขาดหายไปงอกขึ้นมาใหม่ได้！ก่อนที่แม่จะมา นางาฮิโกะ อิโตะจากตระกูลอิโตะ ก็ใช้ยาก่อใหม่ของคุณเย่นี้ ทำให้ขาที่ขาดไปทั้งสองข้างกลับมามีสภาพเหมือนเดิม ！”

ได้ยินคำพูดของซูรั่วหลี แม้ในใจของเหออิงซิ่วจะตื่นตะลึงอย่างมาก แต่สติก็ได้สั่งการให้เธอตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง

เธอเคยเห็นสรรพคุณอันน่าทึ่งในโอสถของเย่เฉินมาแล้ว สามารถทำให้พลังวิชาของนักบู๊คนหนึ่ง ก้าวข้ามไปยังชั้นสูงสุดที่ต่อให้ต้องใช้เวลาเป็นสิบปีก็ไม่สามารถจะบรรลุได้ด้วยเวลาเพียงหนึ่งก้านธูป

เคยเห็นความน่าอัศจรรย์ใจแบบนี้ มาตอนนี้แขนขาที่ขาดก็สามารถจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แม้เธอจะตื่นตะลึงอย่างมาก แต่ก็ไม่สงสัยในความจริงที่เกิดขึ้นนี้

เมื่อแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง เหออิงซิ่วรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เธอมองดูแขนขวาของตัวเอง แล้วพึมพำ“ตั้งแต่ที่แม่เสียแขนไป ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก……”

ซูรั่วหลีจับมือขวาของแม่ พูดเสียงสะอื้น“แม่ แม่เคยถามหนูว่าพรวันเกิดที่หนูขอมาตลอดนั้นมันคืออะไร ? นี่แหละคือคำขอของหนู……เพียงแต่หนูไม่คิดว่า มันจะเป็นจริงขึ้นมาได้……”

เมื่อเหออิงซิ่วได้ยิน ก็ตื้นตันใจจนน้ำตาไหลพราก

แม่ลูกสองคนสายสัมพันธ์นั้นลึกซึ้งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก สายสัมพันธ์นี้ลึกซึ้งกว่าแม่ลูกทั่วไปมาก

และการสูญเสียแขนของเหออิงซิ่ว สำหรับสองคนแม่ลูกแล้ว เป็นการมีอยู่ที่พิเศษมากอย่างหนึ่ง

ในแง่ของหลักความเป็นจริง หากเหออิงซิ่วไม่สูญเสียแขนข้างนี้ไป ซูรั่วหลีก็คงไม่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้