ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4863
เมื่อเห็นว่าสองคนแม่ลูกเข้าไปร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินอย่างร้อนรน“คุณเย่ ทำไมพวกเขาสองคนแม่ลูกยังไม่ออกมากันอีก？”
เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย“น่าจะอีกสักเดี๋ยวแหละ คุณพร้อมแล้วหรือยัง？”
“พร้อมแล้ว……”ซูโสว่เต้าตอบกลับอย่างไม่มั่นใจ จากนั้นก็ปาดเหงื่อที่หน้าผาก ถามเย่เฉินอย่างลังเล“คุณเย่ ขอถามอะไรหน่อย ขอแต่งงานนี่ต้องคุกเข่าลงข้างหนึ่งเหรอ ? แล้วต้องให้ดอกไม้ก่อนหรือแหวนก่อนกัน？”
เย่เฉินส่ายหัวและกล่าว“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ซูโสว่เต้าถามอย่างไม่รู้ตัว“ ทำไมคุณถึงไม่รู้ล่ะ……คุณเองก็แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? ”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ“ตอนผมแต่ง น่าจะเรียกว่าคลุมถุงชนมากกว่า คุณปู่ของภรรยาผมเขาเป็นตัวตั้งตัวตี จัดการเองทุกอย่าง ดังนั้นก็จึงไม่ได้มีขั้นตอนการขอแต่งงานแต่อย่างใด ”
พูดจบ เย่เฉินถามเขา“คุณกับน้าตู้ในตอนนั้นก็ไม่ได้มีการขอแต่งงานกันเหรอ? ”
ซูโสว่เต้ายิ้มแห้ง“ของคุณเป็นคลุมถุงชน ของผมเป็นการแต่งงานที่มีพันธสัญญา เราสองคนก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไร……”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ “ว่ามา ”
ซูโสว่เต้าพูดด้วยสีหน้าที่จริงใจ“หากแม่ของรั่วหลีเธอตอบตกลง ผมหวังว่าคุณจะอนุญาตให้เราได้จัดพิธีที่เรียบง่ายกันในวิลล่าที่เมืองจินหลิง แล้วมีงานเลี้ยงกันเล็กๆ ให้จือหยูกับรั่วหลีมาร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วย！”
เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย และกล่าว“หากคุณผู้หญิงเหอเธอตอบตกลง รอให้ผมกลับไปเมืองจินหลิง ผมจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ในโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเมืองจินหลิงให้พวกคุณ ถึงตอนนั้นขอเพียงทุกคนของตระกูลซูยินยอม สามารถจะมาเข้าร่วมด้วยได้ รวมไปถึงคุณท่านใหญ่ซูที่อยู่ไกลถึงมาดากัสการ์ และซูจือเฟยที่อยู่ระหว่างการแสวงบุญด้วย！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...