ซูโสว่เต้าตกใจกับคำพูดของเย่เฉินจนพูดไม่ออก
เขาไม่คิดว่า เย่เฉินจะให้คำมั่นว่าจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับตัวเอง
อันที่จริงเมื่อครู่ที่เขาพูดขอกับเย่เฉินไป หวังว่าหลังจากที่เหออิงซิ่วตอบตกลงกับตัวเอง เย่เฉินจะอนุญาตให้ตัวเองได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆขึ้นภายในคฤหาสน์ที่ตัวเองถูกกักบริเวณอยู่ เพราะไม่อยากจะติดค้างพิธีแต่งงานที่ควรจะมีให้กับเหออิงซิ่ว
แต่เขาก็รู้สถานการณ์ในปัจจุบันของตัวเองดี เย่เฉินให้ตระกูลเหอกักบริเวณตัวเองไว้ในบ้าน ก็เมตตาตัวเองอย่างมากแล้ว กักบริเวณอยู่แต่ในเมืองจินหลิงไม่ให้ออกไปไหน แต่ในคฤหาสน์นั้น อิสระของเขาไม่ได้ถูกจำกัดเลย สามารถใช้โทรศัพท์มือถือ คอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ตและทีวีได้ สามารถจะติดต่อใครที่ต้องการก็ได้ และเหออิงซิ่วก็ดูแลเรื่องความเป็นอยู่และอาหารการกินของเขาเป็นอย่างดี
บวกกับการกระทำก่อนหน้าของตระกูลซูที่เป็นสุนัขรับใช้สำนักว่านหลง ไว้ทุกข์ให้กับพ่อแม่ของว่านพั่วจวินแล้วฆ่าพวกเขาที่ภูเขาเย่หลิงซาน ซูโสว่เต้าก็รู้สึกขอบคุณเย่เฉินเป็นอย่างมากแล้วกับการลงโทษตัวเองและคนในครอบครัวสถานเบา
ในกรณีนี้ ขอแค่เย่เฉินตอบตกลงกับเขา ให้เขาได้จัดงานแต่งงานเล็กๆในคฤหาสน์ เขาก็พึงพอใจมากแล้ว
แต่เขาแทบไม่นึกไม่ฝัน ว่าเย่เฉินจะยอมอ่อนข้อให้เขามากมายขนาดนี้
ในตอนนี้เอง ความไม่พอใจเย่เฉินที่มีอยู่ภายในใจของซูโสว่เต้า ก็ได้จางหายวับไปในทันที เหลือก็เพียงความซาบซึ้งใจเท่านั้น
เขาพยายามสงบสติอารมณ์ หันมองไปยังเย่เฉินแล้วโค้งคำนับให้ พูดกับเย่เฉินด้วยขอบตาที่แดงเรื่อเล็กน้อย“คุณเย่ ขอบคุณมาก……ขอบคุณจริงๆ!ขอบคุณที่ตอบแทนความแค้นด้วยความดี ผมซูโสว่เต้ารู้สึกขอบคุณอย่างมากจริงๆ!”
เย่เฉินยกยิ้มอย่างแผ่วเบา ชี้ไปยังด้านหลังของเขา แล้วพูดเตือน“คุณผู้หญิงเหอคงใกล้จะออกมาแล้ว คุณทำภารกิจหลักของคุณก่อนเถอะ”
ซูรั่วหลีดึงประตูให้เปิดออก เดินออกมาพร้อมเหออิงซิ่วคนเป็นแม่ ทันใดนั้นก็เห็นซูโสว่เต้าคนเป็นพ่อยืนเด่นอยู่ตรงประตูด้วยชุดสูทที่เรียบร้อย และที่ข้างๆเท้าของซูโสว่เต้า ก็ยังมีดอกกุหลาบช่อใหญ่วางอยู่
ซูรั่วหลีในตอนนี้ไม่คิดว่าคนเป็นพ่อกำลังจะขอแม่แต่งงาน เธอคิดว่า พ่อคงรู้มาจากเย่เฉินว่าแม่ได้กลับมาเป็นคนปรกติทั่วไปแล้ว ดังนั้นก็จึงเตรียมดอกไม้เพื่อร่วมแสดงความยินดี
และเหออิงซิ่วในตอนนี้ก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า ซูโสว่เต้าจะมายืนรออยู่ที่ประตู จึงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเล็กน้อย
ส่วนซูโสว่เต้า เพราะประหม่าอย่างมาก เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เหออิงซิ่วในตอนนี้ได้เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ไปแล้ว

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...