ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4867
เพราะประหม่าและตกอกตกใจ ดังนั้นซูโสว่เต้าที่มึนงงสับสน จนตอนนี้ก็เพิ่งจะมาสังเกตเห็น เหออิงซิ่วที่ไม่มีแขนขวามานานกว่ายี่สิบปี กลับกลายเป็นคนที่มีสองแขนที่แข็งแรงสมบูรณ์อย่างคนปกติ！
ในวินาทีนี้ เขายังคงคิดว่าเหออิงซิ่วนั้นสวมใส่อุปกรณ์เสริมอยู่
ดังนั้นเขาก็จึงพูดอย่างไม่ตั้งใจว่า“นี่……อุปกรณ์เสริมนี้ของประเทศไหนเหรอ？นี่……นี่มันช่างเหมือนจริงมาก ！”
เหออิงซิ่วพูดด้วยใบหน้าที่ตื้นตัน“นี่ไม่ใช่อุปกรณ์เสริม……คุณเย่ให้โอสถฉันมาเม็ดหนึ่ง หลังจากที่กินเข้าไป แขนก็เลยงอกออกมาใหม่……”
“อะไรนะ？！”ซูโสว่เต้าถามอย่างตื่นตะลึง“งอกออกมาใหม่เหรอ ?! นี่……นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? ”
ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆพูดเตือน“พ่อ ที่ภูเขาเย่หลิงซานพ่อก็ได้เห็นพลังที่เหนือธรรมชาติของคุณเย่ไปแล้ว ดังนั้นจะใช้ความรู้ทั่วไปที่มีอยู่จำกัดของเราไปวัดกับความสามารถของเขาไม่ได้หรอกนะ ”
สีหน้าของซูโสว่เต้าแน่นิ่งในทันที นึกไปถึงสิ่งที่ได้เห็นที่ภูเขาเย่หลิงซานในวันนั้น
ว่านพั่วจวินที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่อย่างคาดคิดไม่ถึง ต่อหน้าเย่เฉิน ก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบ
และราชันสงครามที่สองของสำนักว่านหลง ก็ตายอย่างง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ
พลังอำนาจและความสามารถของเย่เฉิน ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองจะสามารถเข้าใจมันได้แล้วจริงๆ
ดังนั้น สามารถเอาโอสถที่ช่วยให้แขนและขาของคนงอกออกมาใหม่ได้ ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยากอะไร
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“ไม่คิดว่า ครอบครัวของเรา จะได้รับความเมตตากรุณาจากคุณเย่……”
ซูรั่วหลีรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก รีบถามกลับไป“คุณเย่ รั่วหลีขออยู่รับใช้คุณที่นี่ได้ไหม ? คุณอยู่ทางนี้ต้องมีอะไรให้ช่วยเหลืออย่างแน่นอน！”
เย่เฉินโบกมือให้แล้วกล่าว“ยังมีเหล่าเฉินกับหงห้าอยู่ เธอไม่ต้องอยู่หรอก ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่เถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเธอก็เพิ่งจะถือว่าเป็นครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกกันจริงๆนะ”
พูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นอีก“เอ่อนี่ ตอนกลางคืนไปนอนที่บ้านฉันแล้วกัน ที่นั่นมีหลายห้อง เธอไปเลือกเอาเองตามสบาย จะได้ให้เวลาส่วนตัวกับพวกเขาสองคนด้วย”
ซูรั่วหลีแลบลิ้นปลิ้นตา แล้วปิดประตูห้องลงในทันที ค่อยๆย่องไปหาเย่เฉิน พูดด้วยรอยยิ้ม“ฉันว่าฉันไม่อยู่เป็นก้างขวางคอจะดีกว่า……”
……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...