ในคืนนี้ หลายๆคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจ จนนอนไม่หลับ
นางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ก็กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงแรม ปั่น‘จักรยานกลางอากาศ’คนเดียวลำพัง ขณะเดียวกันก็มองดูโคมไฟระย้าแล้วหัวเราะขำ
เขาชอบความรู้สึกที่ได้ขาทั้งสองข้างกลับคืนมาอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะกลัวลูกสาวจะโกรธ เขาแทบทนรอไม่ไหวที่จะออกไปวิ่งรอบนครนิวยอร์คสักสามรอบ
ทานากะ โคอิจิเองก็เช่นกัน
เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ถึงห้านาที ก็อดไม่ได้ที่จะลุกเดินไปมาอยู่สองสามรอบ จากนั้นก็ยกขาขึ้นพาดไปยังที่โต๊ะแล้วก้มมองอย่างพินิจพิเคราะห์ สัมผัสลูบไล้ ริมฝีปากที่ฉีกยิ้ม ก็แทบไม่ได้หุบลงเลย
ส่วนเหออิงซิ่วก็แทบไม่มีโอกาสได้สำรวจแขนขวาที่เกิดขึ้นใหม่นี้มากนัก เพราะซูโสว่เต้าได้อุ้มเธอไปที่ห้องนอนอย่างรีบร้อน ทั้งสองห่างหายไปนานกว่ายี่สิบปี กลับมาหวนรำลึกถึงความหลงใหลอย่างในวันวานอีกครั้ง
ส่วนหลี่ญ่าหลินที่เคยใช้ยาก่อใหม่มาก่อน เขากับภรรยาลูกสาว และลูกเขย ก็ได้นั่งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว บินกลับไปยังบ้านที่ฮิวสตันพร้อมหน้าพร้อมตากัน
หลังจากที่เฟ่ยเข่อซินเป็นคนรับรองให้เขา ภาพลักษณ์ของเขาในสายตาของครอบครัว ก็เปรียบได้กับวีรบุรุษ
ในช่วงแรกๆ ภรรยาและลูกสาวของเขาใช้ชีวิตอยู่กับเขาในนครนิวยอร์ก ในตอนนั้นเขามุ่งมั่นอยู่แต่กับงาน แทบไม่ได้ให้ความสนใจกับภรรยาและลูกเลย
และในตำแหน่งการเป็นตำรวจของเขา เวลาปรกติก็มักจะเข้มงวดกับภรรยาและลูกสาวมาก ทำเอาบรรยากาศภายในบ้านเป็นไปด้วยความตึงเครียดแบบไม่รู้ตัว
ภายหลัง ความสัมพันธ์ของเขากับครอบครัวก็ยิ่งจะตึงหนักมากยิ่งขึ้น ในตอนที่ลูกสาวเข้าเรียนมหาลัย เธอจงใจสละสิทธิ์เข้าเรียนที่นครนิวยอร์ก เลือกมาเรียนที่ฮิวสตันแทน เพียงเพื่อต้องการจะอยู่ให้ห่างจากเขา และได้รู้สึกผ่อนคลายความกดดันลงบ้าง
ลูกสาวของเขาแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้ว แต่งกับชายหนุ่มชาวจีนที่จบการศึกษาจากมหาลัยที่มีชื่อเสียง และทำงานอยู่ที่NASA
ลูกเขยของเขาคนนี้แม้จะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่มีความทะเยอทะยานสูง บวกกับอยู่ที่NASAก็ไม่ได้รับการให้เกียรติ บางครั้งก็ถูกปัดแข้งปัดขาและเลือกปฏิบัติ ดังนั้นบ่อยครั้งก็จึงรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง
หลี่ญ่าหลินเข้าใจลูกเขยของตัวเองคนนี้เป็นอย่างดี เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการบินและอวกาศ การศึกษา ทักษะล้วนยอดเยี่ยมมาก แต่เพราะเป็นคนจีน บวกกับไม่มีเส้นสายอะไร ก็จึงถูกกดขี่ตลอดที่อยู่NASA
อันที่จริง ตอนที่หลี่ญ่าหลินได้เป็นผู้การใหม่ๆก็เป็นแบบนี้
ในระบบตำรวจของสหรัฐอเมริกา แม้ชนกลุ่มน้อยจะไม่ค่อยถูกเลือกปฏิบัติอย่างชัดเจนนัก แต่การกดขี่ในสภาพแวดล้อมทั่วไปนั้นมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...