ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4868
ในคืนนี้ หลายๆคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจ จนนอนไม่หลับ
นางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ก็กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงแรม ปั่น‘จักรยานกลางอากาศ’คนเดียวลำพัง ขณะเดียวกันก็มองดูโคมไฟระย้าแล้วหัวเราะขำ
เขาชอบความรู้สึกที่ได้ขาทั้งสองข้างกลับคืนมาอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะกลัวลูกสาวจะโกรธ เขาแทบทนรอไม่ไหวที่จะออกไปวิ่งรอบนครนิวยอร์คสักสามรอบ
ทานากะ โคอิจิเองก็เช่นกัน
เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ถึงห้านาที ก็อดไม่ได้ที่จะลุกเดินไปมาอยู่สองสามรอบ จากนั้นก็ยกขาขึ้นพาดไปยังที่โต๊ะแล้วก้มมองอย่างพินิจพิเคราะห์ สัมผัสลูบไล้ ริมฝีปากที่ฉีกยิ้ม ก็แทบไม่ได้หุบลงเลย
ส่วนเหออิงซิ่วก็แทบไม่มีโอกาสได้สำรวจแขนขวาที่เกิดขึ้นใหม่นี้มากนัก เพราะซูโสว่เต้าได้อุ้มเธอไปที่ห้องนอนอย่างรีบร้อน ทั้งสองห่างหายไปนานกว่ายี่สิบปี กลับมาหวนรำลึกถึงความหลงใหลอย่างในวันวานอีกครั้ง
ส่วนหลี่ญ่าหลินที่เคยใช้ยาก่อใหม่มาก่อน เขากับภรรยาลูกสาว และลูกเขย ก็ได้นั่งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว บินกลับไปยังบ้านที่ฮิวสตันพร้อมหน้าพร้อมตากัน
หลังจากที่เฟ่ยเข่อซินเป็นคนรับรองให้เขา ภาพลักษณ์ของเขาในสายตาของครอบครัว ก็เปรียบได้กับวีรบุรุษ
ในช่วงแรกๆ ภรรยาและลูกสาวของเขาใช้ชีวิตอยู่กับเขาในนครนิวยอร์ก ในตอนนั้นเขามุ่งมั่นอยู่แต่กับงาน แทบไม่ได้ให้ความสนใจกับภรรยาและลูกเลย
และในตำแหน่งการเป็นตำรวจของเขา เวลาปรกติก็มักจะเข้มงวดกับภรรยาและลูกสาวมาก ทำเอาบรรยากาศภายในบ้านเป็นไปด้วยความตึงเครียดแบบไม่รู้ตัว
ภายหลัง ความสัมพันธ์ของเขากับครอบครัวก็ยิ่งจะตึงหนักมากยิ่งขึ้น ในตอนที่ลูกสาวเข้าเรียนมหาลัย เธอจงใจสละสิทธิ์เข้าเรียนที่นครนิวยอร์ก เลือกมาเรียนที่ฮิวสตันแทน เพียงเพื่อต้องการจะอยู่ให้ห่างจากเขา และได้รู้สึกผ่อนคลายความกดดันลงบ้าง
ลูกสาวของเขาแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้ว แต่งกับชายหนุ่มชาวจีนที่จบการศึกษาจากมหาลัยที่มีชื่อเสียง และทำงานอยู่ที่NASA
ลูกเขยของเขาคนนี้แม้จะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่มีความทะเยอทะยานสูง บวกกับอยู่ที่NASAก็ไม่ได้รับการให้เกียรติ บางครั้งก็ถูกปัดแข้งปัดขาและเลือกปฏิบัติ ดังนั้นบ่อยครั้งก็จึงรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง
หลี่ญ่าหลินเข้าใจลูกเขยของตัวเองคนนี้เป็นอย่างดี เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการบินและอวกาศ การศึกษา ทักษะล้วนยอดเยี่ยมมาก แต่เพราะเป็นคนจีน บวกกับไม่มีเส้นสายอะไร ก็จึงถูกกดขี่ตลอดที่อยู่NASA
อันที่จริง ตอนที่หลี่ญ่าหลินได้เป็นผู้การใหม่ๆก็เป็นแบบนี้
ในระบบตำรวจของสหรัฐอเมริกา แม้ชนกลุ่มน้อยจะไม่ค่อยถูกเลือกปฏิบัติอย่างชัดเจนนัก แต่การกดขี่ในสภาพแวดล้อมทั่วไปนั้นมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...