ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4872

เมื่อเห็นสีหน้าที่ตื่นเต้นและจริงจังของลูกเขย จู่ๆหลี่ญ่าหลินก็รู้สึกราวกับโลกนี้มีมนต์ขลัง

เดิมทีเขาชื่นชมลูกเขยตัวเองคนนี้มาก เขารู้สึกว่าเจ้าหมอนี่เป็นคนไม่ท้อถอย ไม่กลัวความยากจน ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ และไม่ก้มหัวให้ใคร

พูดแบบไม่เกินจริง เขารู้สึกว่าลูกเขยคนนี้กับตัวเองนั้นเหมือนกันมาก ราวกับเป็นเงาของตัวเองเสียด้วยซ้ำ

และเพราะเหตุนี้ บวกกับตัวหลี่ญ่าหลินเองไม่มีลูกชาย ดังนั้นเขาจึงเห็นลูกเขยคนนี้เป็นเหมือนลูกชายคนหนึ่ง

แต่ท่าทีของลูกเขยในตอนนี้ ทำเขาตระหนักรู้ ตัวเองที่เป็นถึงผู้การและอ่านคนมานับไม่ถ้วน กับลูกเขยตัวเองรู้จักแค่ผิวเผิน ทั้งพลาดและทั้งอ่อนต่อโลกมาก

เมื่อก่อนคิดว่าเขาเป็นคนประเภทเกียรติยศและความร่ำรวยไม่อาจทำให้ต้องหวั่นไหวได้ แต่มาตอนนี้ เขาแค่มีความ“มักมาก”ที่มีจุดเริ่มต้นที่สูงเท่านั้น

และจุดเริ่มต้นนี้ ในอดีต ไม่ว่าจะเป็นตัวเอง หรือลูกเขยก็ดี ล้วนเอื้อมไม่ถึง

นี่ก็คงเป็นเหมือน คนคนหนึ่งหากไม่เคยขึ้นที่สูง ก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าตัวเองนั้นกลัวความสูงหรือไม่

บางคนยืนอยู่กับที่แล้วพูดปาวๆว่าตัวเองนั้นไม่กลัวฟ้ากลัวดิน แต่ไม่แน่ว่าเมื่อต้องไปยืนในจุดจุดหนึ่งก็ถึงกับต้องแข่งขาอ่อนได้

ในตอนนี้ หลี่ญ่าหลินก็ดูถูกเขาขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ว่า เมื่อลองย้อนกลับมาคิดดู ก็รู้สึกว่า ตัวเองนั้นต่างกันตรงไหน ?

แม้เงินจะไม่ได้ดึงดูดตัวเอง แต่ว่า เรื่องการสืบเชื้อสายของวงศ์ตระกูลนั้น ตัวเองไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ ?

เขาและลูกเขยต่างทรยศต่อคุณธรรมของตัวเอง เพียงแต่ว่า คนหนึ่งคุกเข่าให้กับเงินทอง และอีกคนคุกเข่าให้กับการสืบสกุล

ซุนฮุยไม่รู้ว่าหลี่ญ่าหลินกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเพียงใบหน้าของเขามืดมนอยู่เป็นพักๆ ท่าทีราวกับวิตกกังวลอยู่ไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา“พ่อ ได้หรือไม่ได้ พ่อก็พูดมาสักคำเถอะ！”