เธอรู้ หากเธอสารภาพกับตำรวจสหรัฐอเมริกา แม้ตลอดชีวิตนี้จะไม่ได้ออกมาจากคุกอีก แต่อย่างน้อยก็ยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้
ดังนั้น เธอในตอนนี้ ไม่มีทางเลือกที่สอง
เมื่อจงชิวฮวาถูกพาตัวมาที่นครนิวยอร์ก และขณะที่เข้ามอบตัวกับทางตำรวจนครนิวยอร์กนั้น กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ในแถบชานเมืองของนครนิวยอร์ก ก็เป็นเวลาอาหารกลางวันของนักโทษพอดี
ตามกฎระเบียบของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ก่อนอาหารกลางวันจะเริ่มต้นขึ้น ผู้ตรวจการจะทำการเช็กรายชื่อของนักโทษทุกคนในห้องขัง หลังจากที่เช็กชื่อแล้วประตูห้องขังจะถูกเปิดออกแล้วนักโทษทุกคนก็จะเดินเรียงกันไปยังโรงอาหารอย่างเป็นระเบียบ หลังจากที่กินข้าวในโรงอาหารเรียบร้อย ทุกคนก็จะได้ไปเดินเล่นตามลานสนาม จบกิจกรรมนี้แล้ว จะยังต้องเช็กชื่ออีกรอบ เพื่อมั่นใจว่าไม่มีใครหายตัวไป ปิดประตู แล้วรอเวลาอาหารมื้อเย็น
ในเวลานี้ หม่าหลันไม่รู้ ว่าชีวิตดีๆของตัวเองนั้นกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ในตอนนี้ ห้องขังที่เธออยู่เพิ่งจะนับจำนวนคนเสร็จ แม้ว่า คนอื่นๆจะเริ่มเข้าแถวกันแล้ว แต่หม่าหลันก็ยังนอนขี้เกียจอยู่บนเตียง ไขว่ห้างแล้วอ่านนิตยสารจีนอย่างสบายใจ
ผู้คุมหญิงที่ตรวจนับจำนวนคนเมินเฉยกับพฤติกรรมของหม่าหลัน เมื่อแน่ใจแล้วว่าในห้องขังนี้ไม่มีผู้แหกคุก ผู้คุมหญิงก็พูดเสียงดัง“ตอนนี้ไปกินข้าวที่โรงอาหารได้แล้ว!”
พูดจบ เธอมาตรงหน้าหม่าหลัน พูดอย่างสุภาพ“พี่หลัน วันนี้ที่ครัวทำสปาเกตตีซอสเนื้อกับทอดมันกุ้ง ฉันให้ห้องครัวทำไข่ผัดมะเขือเทศเพิ่มให้พี่ด้วย หากพี่ต้องการ ไปหาแครี่ที่ห้องครัวได้เลย ”
และหม่าหลันเองไม่เพียงแค่มีอำนาจกับผู้คุมเท่านั้น ด้วยกำลังการต่อสู้ของทหารหญิงสามคนของสำนักว่านหลงนั้นมีอยู่อย่างท่วมท้น หัวโจกเดิมของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ เกือบทั้งหมดก็ถูกสั่งสอนไปอยู่หลายครั้ง ตอนนี้ต่างก็สงบเสงี่ยมลง ไม่มีใครกล้าที่จะยโสอวดดีที่ในห้องขังนี้อีก
หม่าหลันมีสามคนนี้คอยหนุนหลัง ได้กลายไปเป็นบุคคลผู้มีชื่อเสียงในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นี้ไปแล้ว ยังมีชื่อเรียกให้ตัวเองด้วยว่า แม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์
หม่าหลันในตอนนี้มองไปยังผู้คุมหญิงคนนั้น วางนิตยสารในมือลงอย่างช้าๆ พูดอย่างไม่พอใจว่า“เสี่ยวหลู ไม่ได้อยากจะว่านะ นิตยสารที่ส่งมาให้ในช่วงนี้น่าเบื่อมาก เนื้อหาในนั้นทั้งน้ำเน่าและไม่ได้เรื่อง ไม่มีอะไรที่เจริญหูเจริญตาเลย เอาพวก《รู้ใจ》อะไรแบบนี้มาไม่ได้เหรอ?”
“《รู้ใจ》?”ผู้คุมหญิงเป็นชาวอเมริกันเชื้อสายจีนโดยกำเนิด เพราะฉะนั้นก็จึงไม่รู้ว่า《รู้ใจ》คืออะไร ดังนั้นก็จึงถามอย่างร้อนรนว่า“พี่หลัน 《รู้ใจ》ที่พี่ว่ามันคืออะไรเหรอ?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...