ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4877
ไม่ให้พวกเธอกินข้าว ให้งานใช้แรงงานแก่พวกเธอทุกรูปแบบ พยายามทำให้พวกเธอเหมือนชาวนาอเมริกันถูกกุมขังในตอนนั้น ไม่ได้หยุดพักหายใจเลย เป็นเรื่องที่หม่าหลันชอบทำมากที่สุด
เช่นอากาศร้อน หม่าหลันชอบเดินเท้าเปล่าในห้องขัง ดังนั้นก็จะให้ทั้งสองผลัดกันเช็ดพื้นอย่างน้อยวันละ 5 ครั้ง ถ้าวันไหนตัวเองเดินเท้าเปล่าในห้องขังแล้วเท้าสกปรก พวกเธอทั้งสองก็อย่าได้คิดจะนอน ตอนที่คนอื่นนอนหลับ พวกเธอต้องคุกเข่าที่พื้นแล้วเช็ดพื้นไปทั้งคืน
ตอนนี้ หม่าหลันให้พวกเธอสองคนซักเสื้อผ้าสกปรก ทั้งสองก็ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ยอมอย่างเงียบๆ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เมื่อเห็นทั้งสองเริ่มรวบรวมผ้าปูที่นอนและปลอกผ้าห่มที่ทุกคนเปลี่ยนอย่างเชื่อฟัง หม่าหลันหัวเราะอย่างเยือกเย็นด้วยความพอใจ จากนั้นยืนขึ้นมา พูดทักคนด้านข้าง：“ไปเถอะ ไปกินข้าว！”
คนอื่นในนั้นก็รีบตามอยู่ข้างกายหม่าหลัน ล้อมเธอออกไปจากห้องขัง
ระหว่างทาง ไม่ว่าเจอใคร ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ หรือสีผิวแบบไหน ก็แทบจะทักทายหม่าหลันเป็นภาษาจีนว่าสวัสดีพี่หลันด้วยความเคารพเสมอ
ความรู้สึกที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้คนอย่างท่วมท้น ทำให้ในใจหม่าหลันพอใจและรู้สึกพองโตเป็นอย่างมาก จนเขาอิ่มอกอิ่มใจเล็กน้อย
มาที่ห้องอาหาร คนที่ต่อแถวเอาข้าวกันอยู่นั้น ก็หลบไปซ้ายขวาอย่างรู้ตัวทันที ส่วนผู้หญิงที่ต่อแถวคนหน้าสุดก็พูดด้วยความเคารพทันทีว่า：“พี่หลัน เชิญพี่ก่อนเลย！”
หม่าหลันตอบอือ ก้าวเท้าไปตรงหน้า มองเจ้าหน้าที่หนึ่งในนั้น แล้วถามว่า：“ตุ๋นไข่ผัดมะเขือเทศที่ฉันต้องการเตรียมไว้หรือยัง？”
โต๊ะอาหารนี้อยู่ใกล้หน้าต่าง วิวสวยและสบายที่สุด ตั้งแต่ที่หม่าหลันกลายเป็นแม่เจ้าดุ(ที่ผีเจอยังหงอ)แห่งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ เธอก็ตั้งกฎว่า ต่อไปโต๊ะตัวนี้ จะมีเธอใช้ได้เท่านั้น
เดิมที แทบทุกวันจะมีนักโทษทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงโต๊ะนี้ แต่ตั้งแต่หม่าหลันกลายเป็นพี่ใหญ่ที่นี่ ทุกคนก็จะอยู่ห่างจากโต๊ะตัวนี้อย่างตระหนักได้ เพื่อไม่ให้หม่าหลันโกรธ
เพราะยังไงแล้ว ข้างกายหม่าหลันไม่ได้มีแค่ลูกสมุนสามคนที่ต่อสู้เป็นสุดๆ อยู่เท่านั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือ ตั้งแต่ผู้คุมไปจนถึงหัวหน้าผู้คุม ต่างให้เกียรติเธอ เรียกได้ว่า ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นั้น หม่าหลันคือคนที่สุดยอดมากๆ
หม่าหลันมาตรงหน้าโต๊ะทานข้าวที่ตัวเองชอบที่สุดแล้วนั่งลง ลูกสมุนทั้งสองด้านรีบวางถาดอาหารและกล่องข้าวไว้ตรงหน้าเธอ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบเอาโค้กเย็นแก้วหนึ่งมาให้ แล้วพูดด้วยความเคารพว่า：“พี่หลัน นี่เป็นโค้กไม่มีน้ำตาล พี่ดื่มได้อย่างสบายใจเลยนะ ไม่ต้องกลัวเรื่องน้ำตาลในเลือด”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...