เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4877

ไม่ให้พวกเธอกินข้าว ให้งานใช้แรงงานแก่พวกเธอทุกรูปแบบ พยายามทำให้พวกเธอเหมือนชาวนาอเมริกันถูกกุมขังในตอนนั้น ไม่ได้หยุดพักหายใจเลย เป็นเรื่องที่หม่าหลันชอบทำมากที่สุด

เช่นอากาศร้อน หม่าหลันชอบเดินเท้าเปล่าในห้องขัง ดังนั้นก็จะให้ทั้งสองผลัดกันเช็ดพื้นอย่างน้อยวันละ 5 ครั้ง ถ้าวันไหนตัวเองเดินเท้าเปล่าในห้องขังแล้วเท้าสกปรก พวกเธอทั้งสองก็อย่าได้คิดจะนอน ตอนที่คนอื่นนอนหลับ พวกเธอต้องคุกเข่าที่พื้นแล้วเช็ดพื้นไปทั้งคืน

ตอนนี้ หม่าหลันให้พวกเธอสองคนซักเสื้อผ้าสกปรก ทั้งสองก็ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ยอมอย่างเงียบๆ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เมื่อเห็นทั้งสองเริ่มรวบรวมผ้าปูที่นอนและปลอกผ้าห่มที่ทุกคนเปลี่ยนอย่างเชื่อฟัง หม่าหลันหัวเราะอย่างเยือกเย็นด้วยความพอใจ จากนั้นยืนขึ้นมา พูดทักคนด้านข้าง：“ไปเถอะ ไปกินข้าว！”

คนอื่นในนั้นก็รีบตามอยู่ข้างกายหม่าหลัน ล้อมเธอออกไปจากห้องขัง

ระหว่างทาง ไม่ว่าเจอใคร ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ หรือสีผิวแบบไหน ก็แทบจะทักทายหม่าหลันเป็นภาษาจีนว่าสวัสดีพี่หลันด้วยความเคารพเสมอ

ความรู้สึกที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้คนอย่างท่วมท้น ทำให้ในใจหม่าหลันพอใจและรู้สึกพองโตเป็นอย่างมาก จนเขาอิ่มอกอิ่มใจเล็กน้อย

มาที่ห้องอาหาร คนที่ต่อแถวเอาข้าวกันอยู่นั้น ก็หลบไปซ้ายขวาอย่างรู้ตัวทันที ส่วนผู้หญิงที่ต่อแถวคนหน้าสุดก็พูดด้วยความเคารพทันทีว่า：“พี่หลัน เชิญพี่ก่อนเลย！”

หม่าหลันตอบอือ ก้าวเท้าไปตรงหน้า มองเจ้าหน้าที่หนึ่งในนั้น แล้วถามว่า：“ตุ๋นไข่ผัดมะเขือเทศที่ฉันต้องการเตรียมไว้หรือยัง？”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน