เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4879

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็รีบถามว่า：“แล้วพวกเขาปล่อยฉันออกไปเมื่อไหร่？”

เจมส์ ไวท์ดูเวลา แล้วตอบไปว่า：“เกรงว่าวันนี้จะลำบากไปหน่อย แต่ว่าพรุ่งนี้ไม่มีปัญหาแน่！”

“อ๋า？！”หม่าหลันโพล่งถามออกไปอย่างผิดหวัง：“เอ่อ……ให้พวกเขาเลื่อนไปอีกสองสามวันไม่ได้เหรอ？”

ประโยคของหม่าหลัน ทำให้เจมส์ ไวท์ตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า：“คุณผู้หญิงหม่า ช้าไปอีกสองสามวันหมายความว่าไงครับ？”

หม่าหลันพูดอย่างเซ็งๆ：“ช้าไปอีกสองสามวันก็หมายความตามนั้นแหละ ให้พวกเขาเลื่อนไปอีกหน่อย ไม่ต้องรีบขนาดนี้！”

เจมส์ ไวท์ก็อึดอัดสุดๆ ทันที เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมหม่าหลันถึงขออะไรแปลกๆ แบบนี้

เขาที่สงสัย อดไม่ได้ที่จะถามว่า：“คุณผู้หญิงหม่า ผมสับสนเล็กน้อย คุณอยากให้ผมรีบพาคุณออกไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอครับ？ทำไมคุณถึงไม่อยากออกไปตอนนี้ล่ะ？”

หม่าหลันพูดด้วยใบหน้าจริงจัง：“บอกตรงๆ นะ ฉันรักที่นี่แล้ว คนที่นี่เป็นมิตรมาก ที่นี่ฉันมีเพื่อนตั้งเยอะ ถ้าไปแบบนี้ ชีวิตนี้คงไม่ได้เจออีกหลายคนเลย ยังไงฉันก็ไม่ใช่คนอเมริกัน อีกไม่นานก็จะกลับไปหัวเซี่ยแล้ว”

ที่จริงหม่าหลันไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ ที่นี่ มีแต่พวกประจบสอพลอ จากทั่วทุกมุมโลก

คนเหล่านี้เคารพหม่าหลันทุกวัน และยังทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นราชินีอีกด้วย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน