ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4882
“จริงเหรอ？！”ผู้คุมสาวพูดด้วยความประหลาดใจ：“งั้นก็ยินดีกับพี่ด้วยจริงๆ นะพี่หลัน เดี๋ยวจะได้เป็นอิสระแล้ว！”
หม่าหลันโบกมือ：“พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากออกไปเลย ดังนั้นฉันเลยตั้งใจว่าจะโทรหาลูกเขยคนนั้น อยากให้เขาคุยกับพี่ใหญ่ของตำรวจนครนิวยอร์ก ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวัน”
ผู้คุมสาวถามด้วยความประหลาดใจ：“พี่หลัน นี่พี่หมายความว่าไง？ทุกคนในที่นี้ต่างอยากออกไปไวๆ ทำไมพี่ถึงยังอยากอยู่ต่อล่ะ？”
หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้ม：“ยากที่จะมีโอกาสสัมผัสชีวิตแบบนี้ ฉันยังอยากเข้าใจมันอีกเยอะ สัมผัสชีวิตในเรือนจำของสหรัฐอเมริกาให้มากขึ้น อนาคตกลับไปแล้วฉันจะแนะนำกับเพื่อนๆ ของฉัน”
ถึงแม้ผู้คุมสาวจะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยิ้มไปพูดไปอย่างมีมารยาทเป็นอย่างมากว่า：“พี่หลัน ฉันว่าพี่มาเพื่อสัมผัสความทุกข์ยากของชาวอเมริกันนะ……”
พูดไป จู่ๆ เธอก็คิดอะไรได้ รีบพูดว่า：“หนังสือที่ได้รับความนิยมในสหรัฐอเมริกา ไม่ใช่แค่นักเขียนที่พิมพ์หนังสือออกมา คนที่มีประสบการณ์เป็นอย่างมากก็ชอบพิมพ์หนังสือเหมือนกัน พี่คงไม่สะสมข้อมูลสำหรับงานเขียนของตัวเองหรอกใช่ไหม？”
ดวงตาหม่าหลันเป็นประกาย พูดในใจ：“โอ๊ย นี่เป็นเหตุผลที่ดีเลย ……”
นึกถึงตรงนี้ เธอก็รีบพูดกับผู้คุมสาว：“ไม่พูดกับเธอแล้ว ฉันจะรีบโทรหาลูกเขยฉัน！”
ถามเขาในสาย：“ไงลูกเขย เรื่องที่แม่ขอแกเป็นไงบ้าง？”
พูดไป เธอก็คิดแรงบันดาลใจอย่างกะทันหันเมื่อกี๊ จึงพูดกับเย่เฉินว่า：“ใช่สิลูกเขยแสนดี แม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุก เพื่อมีเพื่อนอย่างเดียวนะ แม่ยังอยากกลับไปเขียนหนังสือด้วย เช่นเขียน《วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา》เปิดโปงความมัวหมองในเรือนจำที่สหรัฐอเมริกา ไม่แน่อาจจะฮอตก็ได้！”
หม่าหลันยิ้มไปพูดไป：“โอ๊ย โอเค แค่ช่วยได้ก็ดีแล้ว！ลูกเขยแสนดี งั้นแค่นี้ก่อนนะ แกช่วยทักทายชูหรันให้แม่ด้วย อย่าให้เธอเป็นห่วง แล้วก็ แกก็ไม่ต้องเอาแต่รอที่นครนิวยอร์กแล้ว กลับไปอยู่กับเธอก่อน แม่อยู่อีกครึ่งเดือนก็จะออกไปแล้ว”
“ครับ”เย่เฉินพูดว่า：“เดี๋ยวผมพูดกับชูหรัน แม่ไม่ต้องห่วง”
พอวางสาย หม่าหลันก็มีความสุขสุดๆ
เธอวางสายอย่างยิ้มแย้ม หันหน้าไป ก็เห็นสาวผิวสีกำลังยืนต่อคิวรอโทรศัพท์อยู่ด้านหลัง พอเห็นหม่าหลัน คนผิวสีคนนั้นก็โค้งคำนับด้วยความเคารพทันที พูดภาษาจีนที่ดูไม่คล่องว่า：“สวัสดีพี่หลาน！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...