ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4882

“จริงเหรอ？！”ผู้คุมสาวพูดด้วยความประหลาดใจ：“งั้นก็ยินดีกับพี่ด้วยจริงๆ นะพี่หลัน เดี๋ยวจะได้เป็นอิสระแล้ว！”

หม่าหลันโบกมือ：“พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากออกไปเลย ดังนั้นฉันเลยตั้งใจว่าจะโทรหาลูกเขยคนนั้น อยากให้เขาคุยกับพี่ใหญ่ของตำรวจนครนิวยอร์ก ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวัน”

ผู้คุมสาวถามด้วยความประหลาดใจ：“พี่หลัน นี่พี่หมายความว่าไง？ทุกคนในที่นี้ต่างอยากออกไปไวๆ ทำไมพี่ถึงยังอยากอยู่ต่อล่ะ？”

หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้ม：“ยากที่จะมีโอกาสสัมผัสชีวิตแบบนี้ ฉันยังอยากเข้าใจมันอีกเยอะ สัมผัสชีวิตในเรือนจำของสหรัฐอเมริกาให้มากขึ้น อนาคตกลับไปแล้วฉันจะแนะนำกับเพื่อนๆ ของฉัน”

ถึงแม้ผู้คุมสาวจะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยิ้มไปพูดไปอย่างมีมารยาทเป็นอย่างมากว่า：“พี่หลัน ฉันว่าพี่มาเพื่อสัมผัสความทุกข์ยากของชาวอเมริกันนะ……”

พูดไป จู่ๆ เธอก็คิดอะไรได้ รีบพูดว่า：“หนังสือที่ได้รับความนิยมในสหรัฐอเมริกา ไม่ใช่แค่นักเขียนที่พิมพ์หนังสือออกมา คนที่มีประสบการณ์เป็นอย่างมากก็ชอบพิมพ์หนังสือเหมือนกัน พี่คงไม่สะสมข้อมูลสำหรับงานเขียนของตัวเองหรอกใช่ไหม？”

ดวงตาหม่าหลันเป็นประกาย พูดในใจ：“โอ๊ย นี่เป็นเหตุผลที่ดีเลย ……”

นึกถึงตรงนี้ เธอก็รีบพูดกับผู้คุมสาว：“ไม่พูดกับเธอแล้ว ฉันจะรีบโทรหาลูกเขยฉัน！”

ถามเขาในสาย：“ไงลูกเขย เรื่องที่แม่ขอแกเป็นไงบ้าง？”

พูดไป เธอก็คิดแรงบันดาลใจอย่างกะทันหันเมื่อกี๊ จึงพูดกับเย่เฉินว่า：“ใช่สิลูกเขยแสนดี แม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุก เพื่อมีเพื่อนอย่างเดียวนะ แม่ยังอยากกลับไปเขียนหนังสือด้วย เช่นเขียน《วันเหล่านั้นที่ฉันติดคุกอยู่ที่สหรัฐอเมริกา》เปิดโปงความมัวหมองในเรือนจำที่สหรัฐอเมริกา ไม่แน่อาจจะฮอตก็ได้！”

หม่าหลันยิ้มไปพูดไป：“โอ๊ย โอเค แค่ช่วยได้ก็ดีแล้ว！ลูกเขยแสนดี งั้นแค่นี้ก่อนนะ แกช่วยทักทายชูหรันให้แม่ด้วย อย่าให้เธอเป็นห่วง แล้วก็ แกก็ไม่ต้องเอาแต่รอที่นครนิวยอร์กแล้ว กลับไปอยู่กับเธอก่อน แม่อยู่อีกครึ่งเดือนก็จะออกไปแล้ว”

“ครับ”เย่เฉินพูดว่า：“เดี๋ยวผมพูดกับชูหรัน แม่ไม่ต้องห่วง”

พอวางสาย หม่าหลันก็มีความสุขสุดๆ

เธอวางสายอย่างยิ้มแย้ม หันหน้าไป ก็เห็นสาวผิวสีกำลังยืนต่อคิวรอโทรศัพท์อยู่ด้านหลัง พอเห็นหม่าหลัน คนผิวสีคนนั้นก็โค้งคำนับด้วยความเคารพทันที พูดภาษาจีนที่ดูไม่คล่องว่า：“สวัสดีพี่หลาน！”