ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4883

หม่าหลันขมวดคิ้ว ส่งเสียงฮึดฮัด：“เธอเรียนออกเสียงยังไงเนี่ย？ไม่ชัดเลยสักนิด！พี่หลันต่างหาก ไม่ใช่พี่หลาน！เรียกฉันอีกครั้งสิ！”

“What……”หญิงสาวผิวสีไม่เข้าใจภาษาจีน เธอแค่พูดว่าสวัสดีพี่หลันตามคนอื่น แต่การออกเสียงมักจะเข้าใจยาก ตอนนี้เห็นหม่าหลันพูดประโยคยาวๆ ต่อหน้าตัวเองมากมาย ตัวเองจึงไม่เข้าใจ

หม่าหลันเห็นผู้หญิงผิวสีคนนี้มองมาที่ตัวเองอย่างว่างเปล่า ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ：“ฉันว่านะเธอเป็นอะไร？ฉันพูดกับเธอไม่ได้ยินหรือไง？”

สาวผิวสีไม่เข้าใจว่าหม่าหลันกำลังพูดอะไรอยู่ แต่ก็พอจะมองออกว่า ตอนนี้แม่เจ้าผีหงอไม่พอใจสักเท่าไหร่ เธอก็ทำอะไรไม่ถูกทันที

หม่าหลันเห็นเธอตัวสั่นด้วยความกระวนกระวาย ก็หัวเราะเยาะ จากนั้นพูดไปว่า：“ตอนนี้พี่หลันของเธออารมณ์ดี ไม่ถือสาเธอหรอก”

พูดจบ ก็หันหน้าไป ก้าวเท้ายาวออกไปอย่างไม่แคร์

ที่สนาม ทุกคนที่เห็นหม่าหลัน ยังคงทักทายเธอด้วยความเคารพ เพื่อให้หม่าหลันอารมณ์ดี

แต่ว่าหม่าหลันยังไม่รู้ว่า ทุกอย่างในตอนนี้ จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในวันพรุ่งนี้！

……

วันถัดมา

สิ่งแรกหลังจากหม่าหลันตื่นมาแล้ว ก็คือระบายความโกรธไปที่โคลอี้และเจสสิก้า

เธอเห็นว่าทั้งสองยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง จึงรีบไปที่ห้องน้ำแล้วหยิบน้ำเย็นมาหนึ่งกะละมัง แล้วเทน้ำไปครึ่งหนึ่งลงบนตัวโคลอี้ จากนั้นตามมาด้วยเสียงกรี๊ดของโคลอี้ เธอหันไปแล้วสาดน้ำในกะละมังที่เหลือใส่เจสสิก้าที่นอนขดตัวอยู่อีกเตียง

เจสสิก้าก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นกระโดดขึ้นมาจากเตียง

หลังจากที่ทุกคนเป็นอิสระในห้องขังมาพักหนึ่ง ผู้คุมก็เข้ามาเช็กชื่อ

หลังจากเช็กชื่อ ทันใดนั้นผู้คุมก็พูด：“เฉินจื่อถง หวางซินหยู หลัวอิ๋ง พวกคุณสามคนกินข้าวแล้วกลับมาเตรียมพร้อม เก็บของ ก่อนเที่ยงวันนี้ พวกคุณทำเรื่องออกจากเรือนจำได้”

ทันทีที่ผู้คุมพูดแบบนี้ สีหน้าของหม่าหลันก็ตกใจอย่างมาก

ผู้คุมเรียกชื่อสามคนนี้ ซึ่งก็คือทหารหญิงสำนักว่านหลงทั้งสามนั่นเอง และก็เป็นที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดของหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์

เพราะพลังการต่อสู้ที่ไร้เทียมทานของทั้งสามคนนี้ ทำให้ไม่มีใครกล้าแหย็มกับหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์

ส่วนอดีตนักเลงในคุกเหล่านั้น ที่จริงพยายามท้าทายอำนาจของหม่าหลัน แต่ก็ถูกทหารหญิงทั้งสามคนนี้สอนให้พวกเขารู้ว่าต้องปฏิบัติตนอย่างไร