ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4884

ต่อมาทุกคนที่ไม่ยอมรับต่างก็ยอมรับ หวาดกลัว หม่าหลันก็กลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ที่ไม่มีอะไรต้องละอายใจ

แต่ว่า หม่าหลันคิดไม่ถึงเลยว่า ที่พึ่งพิงผู้ยิ่งใหญ่สามคนนี้ที่สนับสนุนเธอให้กลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ จู่ๆ จะได้ออกไปจากเรือนจำ！

เธอที่กระวนกระวายใจถามออกไปทันที：“เกิดอะไรขึ้น？！พวกเธอ……พวกเธอจะออกไปแล้ว？”

ผู้คุมยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าและพูดว่า：“โจทก์คดีของพวกเธอถอนฟ้องแล้ว วันนี้ก็ได้รับอิสรภาพคืนแล้ว”

พูดไป เธอก็มองไปยังหม่าหลัน ยิ้มไปพูดไปว่า：“ใช่สิพี่หลัน ฉันให้แม่ครัวเตรียมน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ให้พี่ด้วย เดี๋ยวพี่ชิมนะ”

หม่าหลันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ยังจะมีอารมณ์จะกินน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ที่ไหนกัน ตอนนี้เธอตกใจกลัวจนหน้าดูเหยเก

ทหารหญิงทั้งสามประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน

เพราะว่าก่อนหน้านี้พวกเธอได้รับคำสั่ง ให้ดูแลหม่าหลันที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์เป็นอย่างดี

ดังนั้น ในความเห็นของพวกเธอ แค่หม่าหลันออกจากเรือนจำก่อน ต่อไปก็จะเป็นตาของพวกเธอ

แต่พวกเธอคิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองจะได้ออกจากเรือนจำก่อนหม่าหลัน

พวกเธอสามคนรู้ดีว่า ช่วงนี้ตัวเองช่วยหม่าหลันไว้ ได้สร้างอำนาจอันเด็ดขาดในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ แต่ในขณะเดียวกันก็สร้างศัตรูไว้นับไม่ถ้วน

เพราะว่าทั้งสามคนอยู่เคียงข้างหม่าหลันตลอด 24 ชั่วโมง ดังนั้นผู้ที่ถูกทำให้ยอมรับ จึงไม่กล้าทำผิด

แต่ว่า หากพวกเขาสามคนออกไปจากเรือนจำก่อน เหลือเพียงหม่าหลันคนเดียว งั้นหม่าหลันจะไม่ถูกคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเหล่านี้ทำร้ายจนตายเหรอ？

ไม่พูดถึงคนอื่น แค่โคลอี้ที่อยู่ห้องขังเดียวกัน ก็เกรงว่าจะเอาชีวิตของหม่าหลัน！

ที่ควบคุมมาตลอดนั้น เพราะรู้ว่ามีสามคนนี้อยู่ ตัวเองสู้ไปก็ไม่มีประโยชน์

แต่หลังจากผู้หญิงสามคนนั้นออกไป โอกาสสู้สุดชีวิตก็มา！

หม่าหลันในเวลานี้ตื่นตระหนกและหวาดกลัวไปหมด มองไปที่โคลอี้อย่างจับพลัดจับผลู เมื่อเธอเห็นโคลอี้กำลังใช้สายตาร้ายกาจแอบมองตัวเอง หม่าหลันก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง

หม่าหลันในตอนนี้ แทบอยากจะตบหน้าตัวเองร้อยทีแรงๆ

เธอคิดในใจอย่างกระวนกระวาย：“แม่เอ๊ย……นี่ไม่ได้จบเห่แล้วหรอกเหรอ……ถ้ารู้ว่าวันนี้พวกเธอสามคนจะถูกปล่อยตัว เมื่อวานเธอก็รับปากเย่เฉินแล้วว่า วันนี้จะรีบออกไปจากเรือนจำ！”

“ดูสิตอนนี้……เย่เฉินบอกเพื่อนของเขาแล้ว ให้ฉันอยู่ที่นี่อีกสิบวัน งั้นถ้าพวกเธอไป ฉันจะไม่ตายที่นี่หรอกเหรอ？”