ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4885

ตอนนี้ สามสาวทหารสำนักว่านหลงก็กังวลเล็กน้อย

หนึ่งในนั้น เฉินจื่อถงที่เป็นผู้นำก็อดไม่ได้ที่จะใช้ภาษาจีนพูดกับหม่าหลัน：“พี่หลัน พวกเราจะไปแล้ว พี่ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ！”

หม่าหลันใกล้จะร้องไห้แล้ว ดึงมือของเฉินจื่อถงอย่างตัวสั่น ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“จื่อถงนะจื่อถง ไม่ว่ายังไงเธอก็ทิ้งฉันไว้ที่นี่ไม่ได้นะจื่อถง！ถ้าเธอไปแบบนี้ ฉันจะทำอย่างไรล่ะจื่อถง……โคลอี้กับเจสสิก้าไอ้สารเลวสองคนนี้ไม่ฉีกฉันเป็นชิ้นๆ เลยเหรอ？และยังมีพวกเหล่าเหม่ย เหล่าโม่ในห้องขังอื่นอีก……พวกเธอต้องอยากจะฆ่าฉันแน่ๆ……”

เฉินจื่อถงพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“พี่หลัน ฉัน……ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะออกไปได้เร็วขนาดนี้ ฉันคิดว่าฉันจะออกไปช้ากว่าพี่เสียอีก……พอพวกเราไปแล้ว พี่ต้องดูแลตัวเองนะ ไม่งั้นก็รีบหาทางออกไปซะเถอะ……”

หม่าหลันพูดอย่างสะอึกสะอื้น：“ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว……ถึงฉันจะอยากออกไป ก็ต้องโทรหาลูกเขยของฉันก่อน ให้ลูกเขยของฉันรีบหาทาง แต่วันนี้ตอนเที่ยงพวกเธอก็จะไปแล้ว ถึงตอนเย็นลูกเขยฉันจะพาฉันออกไป ช่วงเที่ยงถึงตอนเย็นฉันก็กลัวว่าจะไม่รอดแล้ว……”

พูดจบ เธอก็มองไปยังเฉินจื่อถง พูดอย่างคาดหวังว่า：“จื่อถง！ไม่งั้นเธอรีบทำอะไรผิดสิ！ออกไปตบตีผู้คุม หรือทุบตีนักโทษต่อหน้าผู้คุมก็ได้ แบบนี้เธอก็จะถูกขังอีกครั้งไม่ใช่เหรอ？”

เฉินจื่อถงตกใจ ส่ายหน้าพูดว่า：“พี่หลัน……กฎหมายของสหรัฐอเมริกาไม่ได้ทำงานแบบนี้ ถึงฉันทุบตีผู้คุมที่นี่ ก็ไม่ได้เอาฉันขังอยู่ในเรือนจำต่อ พวกเธอจะต้องแจ้งให้ตำรวจจับฉันก่อน จากนั้นค่อยเอาฉันไปขึ้นศาล แล้วศาลถึงจะค่อยตัดสินให้ฉันเข้ามาก่อน ฉันถึงจะเข้ามาได้……ถ้าฉันเข้ามา ก็น่าจะอีกสองวันเลย……”

“อ๋า？！”หม่าหลันก็ร้อนรนเหมือนมดที่อยู่บนหม้อทันที หมุนตัวอยู่ตรงนั้น เธอร้องไห้ไป พร้อมกับพึมพำในปากว่า：“จบเห่แล้วๆ ครั้งนี้ฉันจบเห่แล้วจริงๆ！”