ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4886

และเพราะแบบนี้ ทั้งเวลาอาหารเช้า หม่าหลันก็รู้สึกได้ถึงสายตาอันถมึงทึงและการคุกคามจากทุกทิศทาง

หม่าหลันที่ตื่นตระหนกสุดๆ หลังจากอาหารเช้าเสร็จสิ้นแล้ว ก็ไปคว้าโทรศัพท์สาธารณะที่สนามทันที หยิบโทรศัพท์มา แล้วโทรหาเย่เฉินทันที

ได้รับสายของหม่าหลัน เย่เฉินไม่รู้สึกแปลกสักนิด ยิ้มไปถามไปว่า：“แม่ ทำไมโทรหาผมเช้าขนาดนี้？เรื่องเมื่อวานที่แม่ขอให้ผมจัดการผมทำเรียบร้อยแล้ว ตำรวจนครนิวยอร์กน่าจะคืนอิสระให้แม่อาทิตย์หน้า ช่วงนี้แม่ก็สามารถหวนคืนวันเก่าในนั้นกับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักได้เลย และก็ยังสามารถรวบรวมข้อมูลที่แม่จะเขียนได้ด้วย”

หม่าหลันระงับความหวาดกลัวในใจ พูดว่า：“ลูกเขยแสนดี เอ่อ……แกรีบให้พวกเขาปล่อยแม่ออกไปเถอะ แม่ไม่อยากอยู่ในนี้แล้ว……”

เย่เฉินทำเป็นถามอย่างประหลาดใจ：“แม่ ทำไมจู่ๆ แม่ก็อยากออกมาอีกแล้วล่ะ？ผมเพิ่งจะบอกพวกเขาไปเอง เกรงว่าคงเปลี่ยนยากแล้ว ……”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็ตกใจจนสติเตลิดเปิดโปง ขอร้องด้วยเสียงที่ดูกังวล：“ลูกเขยแสนดี แกคิดหาทางให้แม่ออกไปไวๆ เถอะ ทางที่ดีก่อนเที่ยงวันนี้ก็ให้แม่ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว！แม่ไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่นาทีเดียวแล้ว！”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ：“แม่ แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่า？ที่จริงผมว่าแรงจูงใจเมื่อวานที่แม่อยากเขียนหนังสือ ดีมากจริงๆ！ถ้าหนังสือแม่เล่มนี้เขียนเสร็จแล้ว และตีพิมพ์ในประเทศ ให้เพื่อนร่วมชาติของหัวเซี่ยได้เห็นสหรัฐอเมริกาในด้านที่ไม่รู้จัก อาจจะได้รับรางวัลก็ได้！”

หม่าหลันเห็นเย่เฉินเชื่อเรื่องไร้สาระของตัวเอง ในใจก็รู้สึกรำคาญอย่างมาก แต่เธอก็ไม่กล้าให้เย่เฉินรู้ความจริง ดังนั้นจึงได้ฝืนพูดไปว่า“แกก็รู้สถานการณ์ของแม่ คนอย่างฉัน มีความอดทนเขียนนิยายได้ยังไง！ถ้าเขียนไม่ดีคนจะหัวเราะได้……”

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยความลำบากใจว่า：“แม่ เรื่องนี้ผมช่วยแม่แน่นอน แต่สำเร็จหรือไม่นั้นผมไม่รับประกัน ถ้าวันนี้ออกไม่ได้ แม่ก็ต้องทนไปก่อนนะ ผมจะให้แม่ออกไปวันมะรืนให้ได้

หม่าหลันพูดอย่างกระวนกระวาย：“ลูกเขยแสนดี มะรืนก็ไม่ทันแล้ว！แกคิดหาทาง ดูว่าจะให้แม่ออกไปวันนี้ได้อย่างไร ……”

เย่เฉินตอบอือ แล้วพูดว่า：“ผมจะลองโทรถามเพื่อน แม่รอข่าวจากผมก่อนนะ”