ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4887

หม่าหลันรีบพูด：“ลูกเขยแสนดี งั้นตอนเที่ยงแม่ค่อยโทรหาแกใหม่！แกต้องช่วยแม่หาเส้นสายนะ！”

“ครับ”เย่เฉินจงใจอยากให้หม่าหลันตื่นตระหนก พูดเตือนว่า：“แม่ ผมยังยืนยันคำเดิม เมื่อวานแม่เพิ่งพูดกับผมว่ายังไม่อยากออกมา แต่ตอนนี้จู่ๆ กลับมาบอกผมว่าวันนี้อยากออกไปแล้ว เรื่องนี้ผมไม่อาจรับประกันได้จริงๆ ว่าจะสำเร็จหรือไม่”

ตอนนี้ในใจหม่าหลันหงุดหงิดสุดๆ แต่เธอก็รู้ คำขอของตัวเองนี้กะทันหันไป เย่เฉินน่าจะพาตัวเองออกไปก่อนเที่ยงได้ยากจริงๆ ยังไงเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้ ไปจนถึงข้าวเที่ยง ก็เหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมง

เมื่อนึกถึงเวลาที่จำกัด ในใจหม่าหลันก็กังวลขึ้นมา แต่ตอนนี้เธอได้แต่กำชับเย่เฉิน：“ลูกเขยแสนดี แกต้องพยายามให้ถึงที่สุดเลยนะ！”

พูดไป หม่าหลันก็คิดในใจ：“ถ้าตอนเที่ยงไม่ได้ ตอนพักบ่ายค่อยโทรหาเย่เฉินอีกที ถึงตอนนั้นไม่สนใจว่าจะเสียหน้าหรือไม่แล้ว ถึงต้องขอร้องด้วยน้ำตาก็ต้องให้เขาหาทางพาฉันออกไปให้ได้……”

พอวางสาย หม่าหลันก็เดินผ่านสนามกีฬาด้วยความตื่นตระหนก ไปหาทหารหญิงสำนักว่านหลงทั้งสามคน ครั้งนี้ ไม่มีนักโทษคนอื่นที่เดินผ่านเรียกเธอว่าพี่หลันด้วยความเคารพเลย ทุกคนมองเธออย่างอมยิ้ม นั่นเพราะว่า ทหารหญิงทั้งสามของสำนักว่านหลงยังไม่ออกจากเรือนจำ ทุกคนจึงยังไม่กล้าไปหาเรื่องหม่าหลัน

ตอนนี้ หม่าหลันมาตรงหน้าสามทหารสาวสำนักว่านหลง พูดอย่างกังวลว่า：“พวกเธอยังไม่ไป คนพวกนี้ก็มองฉันด้วยสายตาที่ผิดปกติแล้ว ถ้าพวกเธอไป ฉันจะทำไงล่ะ……”

เฉินจื่อถงที่เป็นผู้นำรีบแนะนำเธอ：“พี่หลัน งั้นพี่รีบคิดหาทางออกไป！อยู่ในนี้ ผู้คุมก็ยากที่จะรับประกันความปลอดภัยของพี่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีโคลอี้กับเจสสิก้าที่คอยจ้องถมึงใส่พี่อยู่ด้วย”