ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4887
หม่าหลันรีบพูด：“ลูกเขยแสนดี งั้นตอนเที่ยงแม่ค่อยโทรหาแกใหม่！แกต้องช่วยแม่หาเส้นสายนะ！”
“ครับ”เย่เฉินจงใจอยากให้หม่าหลันตื่นตระหนก พูดเตือนว่า：“แม่ ผมยังยืนยันคำเดิม เมื่อวานแม่เพิ่งพูดกับผมว่ายังไม่อยากออกมา แต่ตอนนี้จู่ๆ กลับมาบอกผมว่าวันนี้อยากออกไปแล้ว เรื่องนี้ผมไม่อาจรับประกันได้จริงๆ ว่าจะสำเร็จหรือไม่”
ตอนนี้ในใจหม่าหลันหงุดหงิดสุดๆ แต่เธอก็รู้ คำขอของตัวเองนี้กะทันหันไป เย่เฉินน่าจะพาตัวเองออกไปก่อนเที่ยงได้ยากจริงๆ ยังไงเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้ ไปจนถึงข้าวเที่ยง ก็เหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมง
เมื่อนึกถึงเวลาที่จำกัด ในใจหม่าหลันก็กังวลขึ้นมา แต่ตอนนี้เธอได้แต่กำชับเย่เฉิน：“ลูกเขยแสนดี แกต้องพยายามให้ถึงที่สุดเลยนะ！”
พูดไป หม่าหลันก็คิดในใจ：“ถ้าตอนเที่ยงไม่ได้ ตอนพักบ่ายค่อยโทรหาเย่เฉินอีกที ถึงตอนนั้นไม่สนใจว่าจะเสียหน้าหรือไม่แล้ว ถึงต้องขอร้องด้วยน้ำตาก็ต้องให้เขาหาทางพาฉันออกไปให้ได้……”
พอวางสาย หม่าหลันก็เดินผ่านสนามกีฬาด้วยความตื่นตระหนก ไปหาทหารหญิงสำนักว่านหลงทั้งสามคน ครั้งนี้ ไม่มีนักโทษคนอื่นที่เดินผ่านเรียกเธอว่าพี่หลันด้วยความเคารพเลย ทุกคนมองเธออย่างอมยิ้ม นั่นเพราะว่า ทหารหญิงทั้งสามของสำนักว่านหลงยังไม่ออกจากเรือนจำ ทุกคนจึงยังไม่กล้าไปหาเรื่องหม่าหลัน
ตอนนี้ หม่าหลันมาตรงหน้าสามทหารสาวสำนักว่านหลง พูดอย่างกังวลว่า：“พวกเธอยังไม่ไป คนพวกนี้ก็มองฉันด้วยสายตาที่ผิดปกติแล้ว ถ้าพวกเธอไป ฉันจะทำไงล่ะ……”
เฉินจื่อถงที่เป็นผู้นำรีบแนะนำเธอ：“พี่หลัน งั้นพี่รีบคิดหาทางออกไป！อยู่ในนี้ ผู้คุมก็ยากที่จะรับประกันความปลอดภัยของพี่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีโคลอี้กับเจสสิก้าที่คอยจ้องถมึงใส่พี่อยู่ด้วย”
แต่ว่า ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ว่านพั่วจวินพูดกับพวกเธอไว้นานแล้ว ในสถาการณ์ปกติ ให้พวกเธอเอาแต่ปกป้องหม่าหลันในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ จนกระทั่งหม่าหลันออกจากเรือนจำ และต้องทำตามที่หม่าหลันพูด
แต่ถ้าพวกเธอถูกปล่อยออกมาก่อน สัญญาณนี้หมายความว่าภารกิจสิ้นสุดลงอย่างฉุกเฉิน
และถ้าภารกิจสิ้นสุดลงอย่างฉุกเฉิน พวกเธอก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ใดๆ ของหม่าหลันอีก！
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...