ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4888

ดังนั้น เฉินจื่อถงพูดอย่างอึดอัดว่า：“ขอโทษนะพี่หลัน ช่วงนี้ถึงแม้พวกเราจะสนิทกันดี แต่พวกเราก็ไม่ใช่บอดี้การ์ดของพี่ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะถูกปล่อยออกไป สถานการณ์แบบนี้ยังไงก็หาเรื่องใส่ตัวไม่ได้ จากนี้ไป พี่ต้องพึ่งตัวเองแล้ว”

คำพูดของเฉินจื่อถง ทำให้หม่าหลันเหมือนตกไปในโรงน้ำแข็งทันที

เธอไม่มีอารมณ์ไปยุ่งว่าคำขอของตัวเองเกินไปหรือเปล่า เธอรู้แค่ว่าเฉินจื่อถงที่เอาแต่ปกป้องตัวเองที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ตอนนี้ไม่มายุ่งกับชีวิตของตัวเองอีกต่อไป

หม่าหลันกระสับกระส่ายเล็กน้อย นั่งอยู่บนเตียงคนเดียว มองพวกเฉินจื่อถงสามคนเก็บข้าวของส่วนตัว ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายและหวาดกลัว

หลังจากมีความกระวนกระวายจนถึงเที่ยง ผู้คุมก็มาที่ห้องขังอีกครั้ง

หลังจากเช็กชื่อเสร็จ เธอก็พูดกับพวกเฉินจื่อถงว่า：“สิ่งของของพวกคุณเก็บเรียบร้อยแล้วหรือยัง？ทนายความของพวกคุณมาถึงแล้ว ตอนนี้ตามฉันไปทำเรื่อง เตรียมออกจากเรือนจำ”

เฉินจื่อถงพยักหน้า พูดว่า：“พวกเราเก็บเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไปได้แล้ว”

“โอเค”ผู้คุมพูด：“พวกคุณตามฉันมา”

พูดไป ก็พาพวกเฉินจื่อถงสามคนออกไป

เวลานี้หม่าหลันรีบถามไปว่า：“มีข่าวของฉันบ้างไหม？ปล่อยฉันออกไปเมื่อไหร่？”

ผู้คุมสาวถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ：“พี่หลัน พี่ต้องรออีกหลายวันถึงจะออกจากเรือนจำไม่ใช่เหรอ？”

หม่าหลันพูดอย่างตื่นตระหนก：“แกอย่าหยิ่งผยองเกินไป！ลูกเขยฉันสุดยอดมาก！”

โคลอี้พูดอย่างเยือกเย็น：“สุดยอดแล้วทำไม？เขาเข้ามาคุ้มครองเธอได้ไหม？ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะเอาเธอตายก่อน！”

พูดไป โคลอี้ก็พูดอีกว่า：“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างที่แกทำกับฉัน ฉันเอาคืนเป็นสิบเท่าร้อยเท่าแน่！ฉันจะยอมถูกขังอยู่ในนี้ทั้งชีวิตไม่ไปไหน ดีกว่ายอมปล่อยให้แกอยู่อย่างสุขสบาย！”

หม่าหลันตกใจจนเสียสติ ขาทั้งสองข้างอ่อนระทวย

ส่วนเจสสิก้าผู้คุมคนก่อน ตอนนี้ก็เดินเข้ามา พูดด้วยความเกลียดชังว่า：“อีนังหม่า ลูกเขยแกทำฉันตกงาน เข้าคุก แล้วหลายวันนี้แกยังทรมานฉันอีก วันนี้ตอนเย็นกลับไปในห้องขัง ฉันจะตัดขาของแก แล้วให้แกใช้ปากเลียพื้นให้สะอาด！”