ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4889

โคลอี้มองไปที่เจสสิก้า ยิ้มไปพูดไปว่า：“เจสสิก้า เธอตัดขาเธอได้แค่ข้างเดียว”

เจสสิก้าถามอย่างไม่เข้าใจ：“ทำไม？！ไม่ตัดขาเธอสองข้าง ฉันไม่ยอม！”

โคลอี้หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“เพราะต้องเหลืออีกข้างไว้ให้ฉัน！”

เจสสิก้าหัวเราะ：“ฉันอยากเหลือให้เธอข้างหนึ่ง แต่ฉันกังวลว่ารอตอนที่กินข้าวกลางวันแล้วไปเดินเล่นที่สนามกีฬา คนในห้องขังอื่นๆ จะควบคุมไม่อยู่แล้วเอาเธอเจียนตายน่ะสิ！”

“ก็ใช่……”โคลอี้มองหม่าหลัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“อีนังหม่า แกยังไม่รู้เลยว่าจะได้มีชีวิตกลับห้องขังไหม คนห้องขังอื่นๆ ที่เคยโดนแกรังแก เกรงว่าตอนนี้กำลังรอสั่งสอนแกอยู่！”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็ตัวอ่อนทันที เกือบจะล้มลงไปที่พื้น

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหาที่ซ่อนในทันที แต่ตอนนี้เธอกำลังต่อแถวไปห้องอาหาร นอกจากทางนี้ ก็ไม่มีที่อื่นให้หนีแล้ว แม้ว่าอยากจะไปที่สนามกีฬาแล้วโทรหาเย่เฉินเพื่อขอความช่วยเหลือ ก็ต้องรออาหารเที่ยงเสร็จสิ้น เพราะมีแค่หลังจากอาหารเที่ยงเท่านั้น พวกเขานักโทษและผู้ต้องสงสัยจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสนามกีฬาได้

แต่ว่า ไปสนามกีฬาก็หมายความว่าอันตรายมาก

เพราะว่า ความรุนแรงมักจะเกิดขึ้นในสนามกีฬา

ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ โดยปกติแล้ว คนที่อยู่ในห้องขังเดียวกันมักจะแก้ไขความขัดแย้งในห้องขัง แต่คนที่อยู่คนละห้องขัง จะมีโอกาสทำได้ก็ต่อเมื่อได้รับการพักเดินเล่นในสนามกีฬาเท่านั้น

ที่หม่าหลันเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ได้ นั่นเพราะว่าก่อนหน้านี้แทบจะทุกครั้งของการพัก เธอจะให้พวกเฉินจื่อถงสั่งสอนคนอื่นๆ ในเรือนจำ หลังจากสั่งสอนหัวหน้าของแต่ละห้องขังแล้ว เธอก็ได้กลายเป็นเจ๊ใหญ่ของทั้งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์