ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4891

หม่าหลันคิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงที่แต่ก่อนร้องไห้อ้อนวอนต่อหน้าตัวเอง จะง้างมือตบตัวเอง ในตอนที่ตัวเองต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดได้

เธอกุมหน้าตัวเอง น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตาไปมา ถามอย่างสะอึกสะอื้นว่า:“เสี่ยวจาง ถึงเธอไม่เห็นแก่ที่ฉันเคยช่วยเธอไว้เมื่อก่อน แต่อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชาติแล้วช่วยฉันไหม?และถึงเธอไม่ช่วยฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องซ้ำเติมในเวลานี้หรอกมั้ง?!”

เสี่ยวจางพูดอย่างโมโห:“ใครเป็นเพื่อนร่วมชาติกับแก ฉันถือพาสปอร์ตสหรัฐอเมริกา!ไม่เหมือนเธอ ไม่มีแม้แต่กรีนการ์ด ยังถือวีซ่าท่องเที่ยว!”

“เธอ……”หม่าหลันรู้สึกแค่ว่าในใจของเธอเย็นเฉียบสุดๆ

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า คนที่ตัวเองเคยช่วย จะกลายเป็นคนร้ายกาจได้ขนาดนี้!

หม่าหลันที่สิ้นหวังและแตกสลาย น้ำตาไหลลงมา ราวกับด้ายขาด

เธอยังคิดว่า ตัวเองเป็นคนไม่รู้จักคิดมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเจอคนที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก

เวลานี้ เธอจึงตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองตลกแค่ไหน

แม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์อะไรนั่น ก็แค่คนที่ใช้อำนาจมากดขี่ข่มเหง

และคนเหล่านั้นที่เคยเคารพตัวเองมาก่อน ก็ไม่ได้เกรงกลัว หรือเคารพตัวเองจริงๆ เลย

ท้ายที่สุดแล้ว ตัวเองก็เป็นตัวตลกตัวจริง

เสี่ยวจางเห็นหม่าหลันน้ำตาไหลเต็มหน้าต่อหน้าตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาแรงๆ ออกไป:“จะร้องไห้ก็ไปร้องไห้ตรงนู้นไป อย่ามาร้องตรงหน้าฉัน ไม่งั้นอย่ามาว่าถ้าคนสหรัฐอเมริกาเหล่านั้นจะเล่นงานเธอจนตาย ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน