ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4892

หม่าหลันตกตะลึงจนตาค้าง โพล่งไปว่า：“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ？！”

“ใช่สิ”หญิงสาวหัวเราะเยาะ พูดว่า：“ดังนั้นก็เหมือนที่ฉันเพิ่งบอกเธอไป อยู่สหรัฐอเมริกาเธอต้องระวังตัวเสมอ อย่าไปเชื่อใครก็ตาม”

พูดไป เธอก็ลดเสียงลง พูดอย่างจริงจังว่า：“เมื่อก่อนที่เธอช่วยออกหน้าให้พวกเธอ ฉันก็อยากจะหาโอกาสเตือนเธออยู่ แต่ก็ไม่ได้คุยกับเธอเลย พวกเธอไม่ได้เป็นแบบที่บอกเธอเลย ว่าถูกคนรังแก ความจริงแล้วพวกเธออยากแย่งตำแหน่งพี่ใหญ่ของผู้หญิงสหรัฐอเมริกาคนนั้นมาตลอด แต่เนื่องจากจำนวนคนน้อย วิธีการก็ไม่โหดเท่าอีกฝ่าย จึงถูกอีกฝ่ายข่มตลอด ไม่เคยทำได้สำเร็จ”

“ต่อมาพวกเธอเห็นว่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ก็ไปขอให้เธอช่วย เธอก็สั่งสอนหญิงสหรัฐอเมริกาคนนั้นจนพิการ พวกเธอเลยได้เป็นพี่ใหญ่”

หม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็โกรธจนตัวสั่น กัดฟันพูดว่า：“แม่เอ๊ย คนพวกนี้แสดงเก่งมาก！ตอนนั้นพวกเธอคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าฉันแล้วบอกว่าคนสหรัฐอเมริกาคนนั้นรังแกพวกเธอมาตลอด ไม่เห็นพวกเธอเป็นคน ฉันคิดว่าพวกเธอโดนรังแกจริงๆ คิดว่าพวกเธอน่าสงสารเลยช่วยพวกเธอไว้……”

หญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามยิ้ม แล้วพูดว่า：“เข้ามาที่นี่ได้ ไม่ใช่คนน่าสงสารนักหรอก ส่วนมากมีความผิดแล้วสมควรโดนรับโทษทั้งนั้น！เธอก็ถือไว้ว่าเป็นบทเรียน ต่อไปเจอใครก็ดูให้ดี”

ในใจหม่าหลันทั้งโกรธและเสียใจ แต่ตอนนี้ก็รู้ว่า เสียใจไปก็ไม่มีความหมายใดๆ ดังนั้นจึงถามผู้หญิงคนนั้น：“ทำไมเธอถึงมาบอกเรื่องพวกนี้กับฉันล่ะ？”

ผู้หญิงคนนั้นพูดเบาๆ：“ฉันคิดว่าเธอไม่แย่เลย อาจจะบ้าไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็มีจิตสำนึก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ช่วยพวกเธอโดยไม่มีเหตุผลหรอก ดังนั้นเลยอยากมาเตือนเธอหน่อย”