เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4893

ในเรือนจำ การสู้กันนั้นแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย

ดังนั้น สำหรับผู้ดูแลแล้ว ให้เวลานักโทษในการแก้ปัญหาความขัดแย้งทุกวัน ถือเป็นวิธีการควบคุมที่สำคัญมาก

ถ้าเป็นเวลานานแล้วไม่ให้โอกาสนักโทษเหล่านี้จัดการปัญหาความขัดแย้ง ให้นักโทษเหล่านี้เก็บความไม่พอใจคับแค้นใจเอาไว้ จะวุ่นวายได้ง่าย

ถ้าให้พวกเธอมีโอกาสสู้กันด้วยมือเปล่าทุกวัน ก็จะไม่เกิดเรื่องใหญ่โต

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ หม่าหลันใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาว่างครึ่งชั่วโมงนี้ สร้างอำนาจไม่หยุด ทำให้ตัวเองกลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์

ตอนนี้ ความหวังอันสูงสุดของหม่าหลัน ก็คือก่อนเวลาว่างครึ่งชั่วโมงนี้ รีบโทรหาเย่เฉิน ให้เขาหาวิธีช่วยตัวเองไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม

หลังจากวิ่งไปแล้ว หม่าหลันหยิบโทรศัพท์สาธารณะมาเป็นอย่างแรก จากนั้นใช้มือที่สั่นโทรหาเย่เฉิน

พอโทรติด เธอก็ไม่สนว่าจะขายหน้าอีกต่อไป ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูกเขยแสนดี เมื่อไหร่แกจะพาแม่ออกไปกันแน่！”

เย่เฉินพูดอยู่ที่ปลายสาย：“แม่ ผมขอให้คนไปพูดแล้ว ก่อนค่ำวันนี้จะพาแม่ออกมา”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็โพล่งออกไป：“อ๋า？！รอถึงตอนค่ำเลยเหรอ！ลูกเขยแสนดี แม่พูดตรงๆ นะ ตอนนี้อย่างมากแม่ก็รอได้สิบกว่านาที ถ้าแกยังไม่หาทางช่วยแม่ แม่อาจจะตายที่นี่ได้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน