ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4898
เฉินจื่อถงพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“ไม่ต้องห่วงพี่หลัน！”
พูดจบ เธอก็จงใจถามไปว่า：“พี่หลัน นี่พี่……จะออกจากเรือนจำแล้วเหรอ？”
“อ๋า？ฉันเหรอ？”ทันใดนั้น หม่าหลันก็ลังเลขึ้นมาเล็กน้อย
ตอนที่พวกเฉินจื่อถงไม่อยู่ หม่าหลันอยากไปมากๆ อดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะกางปีก แล้วบินออกไปจากแดนชำระแห่งนี้
แต่ว่า ตอนนี้เฉินจื่อถงกลับมาแล้ว ในใจเธอก็ไม่อยากไปจากกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์อีก
ยังไง เธออยู่นี่ก็สัมผัสถึงที่จุดสูงสุดของชีวิตคนแล้ว
ความรู้สึกที่เหมือนว่าตัวเองวิเศษสุด ทำให้เธอเสียสติ
ตอนนี้เย่เฉินมองแม่ยายตัวเองจากที่สูงไกลๆ ในใจอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้ว่าแม่ยายตัวเองนี้ จะเป็นคนความจำดีหรือไม่
ถ้าเธอเห็นพวกเฉินจื่อถงกลับมา ยังตัดสินใจไม่ออกไปจากเรือนจำอีก ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
ส่วนหม่าหลันหลังจากผ่านการต่อสู้ทางอุดมการณ์ ก็พูดด้วยความลำบากว่า：“ใช่แล้วจื่อถง……ฉัน……ฉันจะออกจากเรือนจำแล้ว ……”
เฉินจื่อถงยิ้ม แล้วพยักหน้าพูดว่า：“พี่หลันออกไปจากเรือนจำอย่างไม่ต้องห่วงเถอะ ขยะพวกนี้ ฉันจะช่วยสั่งสอนให้พี่เอง ถ้าพี่ยังมีคนที่อยากสั่งสอนอีก บอกชื่อกับฉันได้เลย ฉันจะจัดการเอง！”
หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็พยักหน้าแรงๆ ทันที โพล่งออกไปว่า：“จื่อถง หลังจากเธอกลับไปที่ห้องขัง ต้องสั่งสอน โคลอี้กับเจสสิก้าให้ฉันอย่างดี ตอนเที่ยงที่พวกเธอเพิ่งไปไม่นาน ไอ้สารเลวสองคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน พวกเธอปล่อยพวกมันสองคนไปไม่ได้นะ！”
เฉินจื่อถงสัญญาอย่างหนักแน่น：“พี่หลันไม่ต้องห่วง แค่พวกเรายังอยู่ที่นี่ พวกเธอก็มามีวันได้อยู่สบาย，！”
ส่วนเย่เฉินในตอนนี้ กำลังรออยู่ในโซนพบปะครอบครัวของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
แป๊บเดียว หม่าหลันที่หน้าบวม ก็ถูกผู้คุมแบกไปบนรถเข็นแล้วเข็นออกมา วินาทีที่เห็นเย่เฉิน หม่าหลันก็ร้องไห้เสียงดังทันที：“ลูกเขยแสนดี ขาของแม่ถูกคนซ้อมจนหักอีกแล้ว ทำไงดี ……”
เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เขาก็ไม่คิดว่า ผู้หญิงเชื้อสายจีนเหล่านั้นจะทุบตีหม่าหลันได้โหดเหี้ยมขนาดนี้
แต่ว่า นี่ก็เป็นหม่าหลันที่หาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเธอรู้จักไม่โลภ ออกไปอย่างมีความสุขในตอนแรกที่จะปล่อยเธอออกไป การโดนซ้อมนี้ก็อาจจะเลี่ยงได้
ดังนั้น เย่เฉินจึงได้แต่พูดไปว่า：“แม่ ผมพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า！ต้องรีบดูขาของแม่ จะได้ไม่มีผลที่ตามมา”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...