ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4898

เฉินจื่อถงพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“ไม่ต้องห่วงพี่หลัน！”

พูดจบ เธอก็จงใจถามไปว่า：“พี่หลัน นี่พี่……จะออกจากเรือนจำแล้วเหรอ？”

“อ๋า？ฉันเหรอ？”ทันใดนั้น หม่าหลันก็ลังเลขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่พวกเฉินจื่อถงไม่อยู่ หม่าหลันอยากไปมากๆ อดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะกางปีก แล้วบินออกไปจากแดนชำระแห่งนี้

แต่ว่า ตอนนี้เฉินจื่อถงกลับมาแล้ว ในใจเธอก็ไม่อยากไปจากกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์อีก

ยังไง เธออยู่นี่ก็สัมผัสถึงที่จุดสูงสุดของชีวิตคนแล้ว

ความรู้สึกที่เหมือนว่าตัวเองวิเศษสุด ทำให้เธอเสียสติ

ตอนนี้เย่เฉินมองแม่ยายตัวเองจากที่สูงไกลๆ ในใจอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้ว่าแม่ยายตัวเองนี้ จะเป็นคนความจำดีหรือไม่

ถ้าเธอเห็นพวกเฉินจื่อถงกลับมา ยังตัดสินใจไม่ออกไปจากเรือนจำอีก ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

ส่วนหม่าหลันหลังจากผ่านการต่อสู้ทางอุดมการณ์ ก็พูดด้วยความลำบากว่า：“ใช่แล้วจื่อถง……ฉัน……ฉันจะออกจากเรือนจำแล้ว ……”

เฉินจื่อถงยิ้ม แล้วพยักหน้าพูดว่า：“พี่หลันออกไปจากเรือนจำอย่างไม่ต้องห่วงเถอะ ขยะพวกนี้ ฉันจะช่วยสั่งสอนให้พี่เอง ถ้าพี่ยังมีคนที่อยากสั่งสอนอีก บอกชื่อกับฉันได้เลย ฉันจะจัดการเอง！”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็พยักหน้าแรงๆ ทันที โพล่งออกไปว่า：“จื่อถง หลังจากเธอกลับไปที่ห้องขัง ต้องสั่งสอน โคลอี้กับเจสสิก้าให้ฉันอย่างดี ตอนเที่ยงที่พวกเธอเพิ่งไปไม่นาน ไอ้สารเลวสองคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน พวกเธอปล่อยพวกมันสองคนไปไม่ได้นะ！”

เฉินจื่อถงสัญญาอย่างหนักแน่น：“พี่หลันไม่ต้องห่วง แค่พวกเรายังอยู่ที่นี่ พวกเธอก็มามีวันได้อยู่สบาย，！”

ส่วนเย่เฉินในตอนนี้ กำลังรออยู่ในโซนพบปะครอบครัวของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์

แป๊บเดียว หม่าหลันที่หน้าบวม ก็ถูกผู้คุมแบกไปบนรถเข็นแล้วเข็นออกมา วินาทีที่เห็นเย่เฉิน หม่าหลันก็ร้องไห้เสียงดังทันที：“ลูกเขยแสนดี ขาของแม่ถูกคนซ้อมจนหักอีกแล้ว ทำไงดี ……”

เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เขาก็ไม่คิดว่า ผู้หญิงเชื้อสายจีนเหล่านั้นจะทุบตีหม่าหลันได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

แต่ว่า นี่ก็เป็นหม่าหลันที่หาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเธอรู้จักไม่โลภ ออกไปอย่างมีความสุขในตอนแรกที่จะปล่อยเธอออกไป การโดนซ้อมนี้ก็อาจจะเลี่ยงได้

ดังนั้น เย่เฉินจึงได้แต่พูดไปว่า：“แม่ ผมพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า！ต้องรีบดูขาของแม่ จะได้ไม่มีผลที่ตามมา”