ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4908
เมื่อห้าสี่เจ็ดเห็นหลี่ญ่าหลิน ก็ตกตะลึงราวกับเห็นผียังไงอย่างนั้น！
เขาไม่เคยได้ยินชื่อของหลี่ญ่าหลินมาก่อน และไม่รู้ประวัติความเป็นมาของเขา แต่เขาจำใบหน้าของหลี่ญ่าหลินได้ จำตอนที่ไปลอบฆ่าคนของตระกูลอานในครั้งนั้นได้ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็น ก็คือหลี่ญ่าหลินที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
ในตอนนั้น เขาเป็นฝ่ายหันปากกระบอกปืนเล็งไปที่หลี่ญ่าหลิน
ดังนั้น เขาจึงรู้ดีว่าในตอนนั้นหลี่ญ่าหลินถูกยิงไปกี่นัด และมั่นใจได้ว่าหลี่ญ่าหลินไม่มีทางมีชีวิตรอดไปได้แน่
และเพราะเหตุนี้ ในตอนที่เขาเห็นใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกตาของหลี่ญ่าหลินนั้น เขาก็จึงตื่นตระหนกอย่างมาก
หลี่ญ่าหลินเองก็รู้ คนคนนี้ก็คือคนร้ายที่หวังจะเอาชีวิตตัวเองในตอนนั้น แต่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธ ยกยิ้มให้แล้วกล่าว “เห็นท่าทีที่ตื่นตระหนกของคุณ คงน่าจะจำผมได้สินะ？”
ห้าสี่เจ็ดตกใจกลัว อดไม่ได้ที่จะตอบ“เอ่อคือ……มันเป็นไปได้ยังไง……ตอนนั้น……คนในตอนนั้น……ใช่คุณหรือเปล่า？！”
หลี่ญ่าหลินยกยิ้มแผ่วเบา แล้วกล่าว “หากคนที่คุณหมายถึง คือคนที่ถูกพวกนายยิงจนร่างพรุนที่หน้าลิฟต์คนนั้น ผมก็จะยอมรับตรงๆ ว่าเป็นผมเอง”
“แต่……แต่ว่านี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย……”ห้าสี่เจ็ดพูดอย่างงงงวย“ตอนนั้นคุณถูกยิงไปหลายนัด ตายในที่เกิดเหตุทันที ไม่มีทางจะมีชีวิตรอดไปได้เลย……”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง“อันที่จริงผมควรจะตายไปแล้ว แต่โชคดีที่มีคุณเย่อยู่ ดังนั้นผมก็เลยฟื้นขึ้นมาได้ ”
ห้าสี่เจ็ดส่ายหน้าแล้วกล่าว“ พูดตามตรงนะพล.ต.ท.หลี่ ช่วงนี้ผมก็คิดเรื่องนี้มาตลอดอยู่เหมือนกัน แต่องค์กรนั้นลึกลับเกินไป ไม่มีข้อมูลอะไรที่ให้ผมจดจำมันได้เลย”
หลี่ญ่าหลินยกยิ้มเล็กน้อย หยิบเอาเหตุการณ์จากภัยทางธรรมชาติครั้งใหญ่ที่ตัวเองได้คัดแยกมา แล้วถามเขา“คุณห้า ปีนี้คุณอายุเท่าไรแล้ว？”
ห้าสี่เจ็ดตอบกลับ“พล.ต.ท.หลี่ ปีนี้ผมน่าจะอายุราวๆสามสิบหกถึงสามสิบแปดปีได้ครับ”
หลี่ญ่าหลินถามด้วยความสงสัย“คุณใช้อะไรมาคิดคำนวณอายุของคุณ？”
ห้าสี่เจ็ดพูดอธิบาย“ภายในของทหารหน่วยกล้าตาย มี‘ปฏิทิน’ที่จดบันทึกไว้อย่างลับๆ พวกเรายึดตามวันทำงานและวันพักผ่อนของตัวเอง จดบันทึกเวลาแบบคร่าวๆ แต่เพราะไม่มีแหล่งข้อมูลที่แน่ชัดมาอ้างอิง ดังนั้นก็จึงยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...