ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4918
จากนั้น เขาก็พูดขึ้นมา“ในเมื่อจะขึ้นบินจากไซปรัส งั้นก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับฐานที่ตั้งของห้าสี่เจ็ด เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นทหารหน่วยกล้าตายอีกกลุ่มหนึ่งก็ได้”
พูดจบ เย่เฉินถามว่านพั่วจวิน “พั่วจวิน จากไซปรัสไปเบอร์เกนโดยโบอิ้ง777ใช้เวลาเดินทางนานแค่ไหน？”
ว่านพั่วจวินตอบกลับ“คุณเย่รอสักครู่ ผมขอตรวจสอบแผนที่ก่อน”
พูดจบ ก็ค้นหาจากในคอมพิวเตอร์อยู่สักครู่ แล้วกล่าว“คุณเย่ ระยะทางประมาณสี่พันกิโลเมตร รวมเวลาเครื่องขึ้นและลง ก็น่าจะราวๆห้าชั่วโมงได้ครับ”
“ห้าชั่วโมง”เย่เฉินพยักหน้า แล้วพึมพำ“แล้วถ้าบินจากนครนิวยอร์กไปเมืองออสซูเมืองหลวงของยุโรปเหนือล่ะ？”
ว่านพั่วจวินทำเครื่องหมายเส้นทางบนแผนที่ แล้วกล่าว“คุณเย่ ประมาณหกพันกิโลเมตร เครื่องบินพาณิชย์เจ็ดชั่วโมงครึ่งได้ครับ”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ “หกพันกิโลเมตร หากเป็นเครื่องบินคองคอร์ด ก็น่าจะแค่สองชั่วโมงกว่าๆ แล้วจากเมืองออสซูนั่งเฮลิคอปเตอร์ไป ก็อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็ถึงที่เบอร์เกน……ดูแล้วก็ยังมีเวลาอีกมาก”
ว่านพั่วจวินอุทาน“คุณเย่ คุณจะไปยุโรปเหนือเหรอครับ？”
เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าว“ใช่ ผมตั้งใจจะไปเจอกับพวกเขาสักหน่อย หาอะไรทำ แต่เพื่อความปลอดภัย ผมว่าจะบินไปที่เมืองออสซูในยุโรปเหนือโดยเครื่องบินคองคอร์ด จากนั้นก็นั่งเฮลิคอปเตอร์ไปยังเบอร์เกน แต่การเดินทางของผมน่าจะเร็วกว่า คงไปถึงที่เบอร์เกนก่อนพวกเขาแน่นอน”
แม้องค์กรลึกลับนี้กับบริษัทขนส่งที่อยู่ภายใต้ชื่อของพวกเขา ในตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าพวกเขานั้นได้ถูกล่วงรู้แล้ว แต่เพื่อความปลอดภัย เย่เฉินก็จึงตั้งใจจะใช้เมืองหลวงของยุโรปเหนือเมืองออสซูเป็นที่หลบซ่อนและหาเบาะแส
เพราะว่า ทุกเที่ยวบิน และการเข้าเมืองมา ล้วนมีการเก็บบันทึก แม้อีกฝ่ายจะยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเพลี่ยงพล้ำแล้ว แต่หากจำนวนความเสียหายหรือล้มเหลวมีเพิ่มมากขึ้น ก็ต้องสังเกตเห็นความผิดปรกติแน่
หากถึงตอนนั้นพวกเขามามองย้อนดู ก็คงต้องมาตรวจสอบหาสาเหตุและเบาะแสที่เกี่ยวโยงกับการล้มเหลวของภารกิจในแต่ละครั้งอย่างแน่นอน จากนั้นก็สาวตัวหาคนร้ายออกมา
หากในหน่วยงานของอีกฝ่าย มีคนที่ละเอียดรอบคอบอย่างหลี่ญ่าหลินเหมือนกัน ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะอาจจะค่อยๆสาวมาถึงตัวเองได้แน่
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...