ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4934

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้ทั้งสิบคนในห้องหนังสือสะดุ้งตกใจกันสุด ๆ ทันที

คนที่เป็นผู้นำคนนั้นหันมา เห็นเย่เฉินปรากฏอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสืออยู่คนเดียว เลยขมวดคิ้วถาม : “แกเป็นใครกัน ?”

“ฉัน !” เย่เฉินยิ้มหึ แล้วเอ่ย “ฉันเป็นคนที่ต่อให้พวกแกแปดคนรวมกันก็หือไม่ได้”

คนนั้นตะลึงไป ทันทีหลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเอ่ยด้วยความเหยียดหยาม : “เป็นเรื่องตลกจริง ๆ ! ไม่กลัวเอวขัดยอกฉับพลันก่อนคุยโวหรือ ลำพังแค่แกคนเดียว ก็อยากเป็นปฏิปักษ์กับพวกเราแปดคน แกรู้ประวัติฉันไหม ?”

เย่เฉินหัวเราะพลางพยักหน้า : “รู้สิ แกก็เป็นผู้บัญชาการขององครักษ์ทหารม้ากล้าอะไรนั่นไม่ใช่หรอกเหรอ ? อย่าพูดถึงพวกแกแปดคนเลย ต่อให้แปดสิบคนแล้วจะยังไง ?”

คนนั้นนึกไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินถึงกับรู้เส้นสนกลในของตัวเอง นอกเหนือจากความประหลาดใจ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนหาที่เปรียบไม่ได้ พลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับจิตสังหารที่เต็มเปี่ยมในดวงตา : “ไอ้หนู แกรนหาที่ตายจริง ๆ !”

พูดจบ เขาก็แบกปืนขึ้นทันที จะลั่นไกไปทางเย่เฉิน

เย่เฉินไม่หลบเลยสักนิด จู่ ๆ แสงเย็นยะเยือกประกายในมือ ตามมาด้วยได้ยินเสียงคมชัดที่อีกฝ่ายลั่นไก แต่ที่ประหลาดคือ นอกเหนือจากเสียงแคร่กนั้นแล้ว ทุกคนไม่ได้ยินเสียงปืนเลย

ตัวที่เป็นผู้นำคนนั้นก็ชะงักไป เขาก้มมองปืนไรเฟิลจู่โจมในมือของตัวเองตามจิตใต้สำนึก พบว่าปืนในมือไม่มีความผิดปกติใด ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิงลูกกระสุนไม่ออก

ครั้นแล้ว เขาจะไปดึงสลักไกปืนอีกครั้งตามจิตใต้สำนึก แต่ที่นึกไม่ถึงคือ เพิ่งดึงไปหน่อย ผลลัพธ์จู่ ๆ ตัวครอบด้านบนของปืนไรเฟิลจู่โจมทั้งหมดถูกตัวเองดึงลงมาหมดเลย !

ในใจเขาหวาดผวาขั้นสุด ยังนึกว่าปืนมีปัญหาอะไรซะแล้ว

คราวนี้ ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายเขาเหมือนเห็นกับผีอย่างไรอย่างนั้น ชี้ปืนที่อยู่ในมือเขา พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ : “ผู้......ผู้บัญชาการ……ปืนของคุณ……”

คนนั้นที่เป็นผู้นำลองจ้องมองตาเขม็ง พลันตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ !

เขาพบว่า ปืนของตัวเองไม่ใช่ตัวฝาครอบที่ถูกตัวเองดึงออกได้ง่ายดายขนาดนั้น

ปืนของตัวเองถูกฝานออกอย่างเรียบร้อยทั้งหมด โดยเริ่มจากใจกลางกระบอกปืน !

ไม่เพียงแต่กระบอกถูกหั่นเป็นสองท่อน แม้กระทั่งกระสุนลูกนั้นที่บรรจุกระสุนอัดไว้ในลำกล้องปืน ก็ถูกผ่าเป็นพื้นราบแบนอย่างเรียบร้อยหมด ราวกับหนังสือแบบเรียนอย่างไรอย่างนั้น ปรากฏภาพตัดขวางขนาดลำกล้องปืน 5.56 มิลลิเมตรกระบอกนั้น สามารถมองเป็นโครงสร้าง หัวกระสุน เปลือกหุ้ม ดินปืนรวมทั้งชนวนกระสุนที่อยู่ในนั้นทั้งหมดได้อย่างชัดเจน

เขาตกตะลึงไปเลย เงยหน้ามองเย่เฉินตามจิตใต้สำนึก เอ่ยถามด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย : “แก……แกทำได้ยังไงน่ะ……”

เย่เฉินเผยมีดทะลุวิญญาณที่ทำจากวงศ์ย่อยหอยมือเสือเล่มนั้นไว้ในมือ แล้วยิ้มเอ่ย : “อ้อ ก็อาศัยสิ่งนี้ไง”

คนคนนั้นขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยถาม : “แค่เปลือกหอยชิ้นเดียว จะตัดปืนไรเฟิลจู่โจมที่ทำจากเหล็กกล้าให้ขาดได้ยังไงกัน !”

“ไม่เชื่อ ?” เย่เฉินเลิกคิ้ว ยิ้มอย่างครุ่นคิด แล้วเอ่ยปาก : “ดูท่าคำโบราณเขาพูดถูก คนเราน่ะ ไม่เห็นโลงศพเขาก็ไม่หลั่งน้ำตาหรอก !”

ว่าแล้ว จู่ ๆ สีหน้าของเย่เฉินก็เย็นยะเยือก พลันเอ่ยด้วยเสียงเฉียบขาด : “ในเมื่อไม่เชื่อ งั้นก็ให้แกได้ลองดูหน่อย !”

พูดจบไม่ทันไร ในมือของเย่เฉินก็ปรากฏแสงเย็นยะเยือกอีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้ คนที่เป็นผู้นำคนนั้นยังไม่ทันได้สติ ก็เห็นอีกครึ่งท่อนของปืนไรเฟิลจู่โจมที่อยู่ในมือ ถึงกับหล่นลงไปจากกลางอากาศเช่นเดียวกัน

ตอนที่เขางงงวยอยู่ในใจว่าเย่เฉินทำยังไงถึงทำได้กันแน่อยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าไหล่ขวาของตัวเองมีความเจ็บปวดแผ่ซ่าน

เขาดูจุดที่เจ็บปวดตามสัญชาตญาณ จึงจะพบว่าตรงไหล่ขวาเหลือเพียงบาดแผลขนาดใหญ่เท่าปากชาม !