ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4934
คำพูดของเย่เฉิน ทำให้ทั้งสิบคนในห้องหนังสือสะดุ้งตกใจกันสุด ๆ ทันที
คนที่เป็นผู้นำคนนั้นหันมา เห็นเย่เฉินปรากฏอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสืออยู่คนเดียว เลยขมวดคิ้วถาม : “แกเป็นใครกัน ?”
“ฉัน !” เย่เฉินยิ้มหึ แล้วเอ่ย “ฉันเป็นคนที่ต่อให้พวกแกแปดคนรวมกันก็หือไม่ได้”
คนนั้นตะลึงไป ทันทีหลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเอ่ยด้วยความเหยียดหยาม : “เป็นเรื่องตลกจริง ๆ ! ไม่กลัวเอวขัดยอกฉับพลันก่อนคุยโวหรือ ลำพังแค่แกคนเดียว ก็อยากเป็นปฏิปักษ์กับพวกเราแปดคน แกรู้ประวัติฉันไหม ?”
เย่เฉินหัวเราะพลางพยักหน้า : “รู้สิ แกก็เป็นผู้บัญชาการขององครักษ์ทหารม้ากล้าอะไรนั่นไม่ใช่หรอกเหรอ ? อย่าพูดถึงพวกแกแปดคนเลย ต่อให้แปดสิบคนแล้วจะยังไง ?”
คนนั้นนึกไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินถึงกับรู้เส้นสนกลในของตัวเอง นอกเหนือจากความประหลาดใจ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนหาที่เปรียบไม่ได้ พลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับจิตสังหารที่เต็มเปี่ยมในดวงตา : “ไอ้หนู แกรนหาที่ตายจริง ๆ !”
พูดจบ เขาก็แบกปืนขึ้นทันที จะลั่นไกไปทางเย่เฉิน
เย่เฉินไม่หลบเลยสักนิด จู่ ๆ แสงเย็นยะเยือกประกายในมือ ตามมาด้วยได้ยินเสียงคมชัดที่อีกฝ่ายลั่นไก แต่ที่ประหลาดคือ นอกเหนือจากเสียงแคร่กนั้นแล้ว ทุกคนไม่ได้ยินเสียงปืนเลย
ตัวที่เป็นผู้นำคนนั้นก็ชะงักไป เขาก้มมองปืนไรเฟิลจู่โจมในมือของตัวเองตามจิตใต้สำนึก พบว่าปืนในมือไม่มีความผิดปกติใด ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิงลูกกระสุนไม่ออก
ครั้นแล้ว เขาจะไปดึงสลักไกปืนอีกครั้งตามจิตใต้สำนึก แต่ที่นึกไม่ถึงคือ เพิ่งดึงไปหน่อย ผลลัพธ์จู่ ๆ ตัวครอบด้านบนของปืนไรเฟิลจู่โจมทั้งหมดถูกตัวเองดึงลงมาหมดเลย !
ในใจเขาหวาดผวาขั้นสุด ยังนึกว่าปืนมีปัญหาอะไรซะแล้ว
คราวนี้ ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายเขาเหมือนเห็นกับผีอย่างไรอย่างนั้น ชี้ปืนที่อยู่ในมือเขา พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ : “ผู้......ผู้บัญชาการ……ปืนของคุณ……”
“ไม่เชื่อ ?” เย่เฉินเลิกคิ้ว ยิ้มอย่างครุ่นคิด แล้วเอ่ยปาก : “ดูท่าคำโบราณเขาพูดถูก คนเราน่ะ ไม่เห็นโลงศพเขาก็ไม่หลั่งน้ำตาหรอก !”
ว่าแล้ว จู่ ๆ สีหน้าของเย่เฉินก็เย็นยะเยือก พลันเอ่ยด้วยเสียงเฉียบขาด : “ในเมื่อไม่เชื่อ งั้นก็ให้แกได้ลองดูหน่อย !”
พูดจบไม่ทันไร ในมือของเย่เฉินก็ปรากฏแสงเย็นยะเยือกอีกครั้งหนึ่ง
ครั้งนี้ คนที่เป็นผู้นำคนนั้นยังไม่ทันได้สติ ก็เห็นอีกครึ่งท่อนของปืนไรเฟิลจู่โจมที่อยู่ในมือ ถึงกับหล่นลงไปจากกลางอากาศเช่นเดียวกัน
ตอนที่เขางงงวยอยู่ในใจว่าเย่เฉินทำยังไงถึงทำได้กันแน่อยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าไหล่ขวาของตัวเองมีความเจ็บปวดแผ่ซ่าน
เขาดูจุดที่เจ็บปวดตามสัญชาตญาณ จึงจะพบว่าตรงไหล่ขวาเหลือเพียงบาดแผลขนาดใหญ่เท่าปากชาม !
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...