ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4934

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้ทั้งสิบคนในห้องหนังสือสะดุ้งตกใจกันสุด ๆ ทันที

คนที่เป็นผู้นำคนนั้นหันมา เห็นเย่เฉินปรากฏอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสืออยู่คนเดียว เลยขมวดคิ้วถาม : “แกเป็นใครกัน ?”

“ฉัน !” เย่เฉินยิ้มหึ แล้วเอ่ย “ฉันเป็นคนที่ต่อให้พวกแกแปดคนรวมกันก็หือไม่ได้”

คนนั้นตะลึงไป ทันทีหลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเอ่ยด้วยความเหยียดหยาม : “เป็นเรื่องตลกจริง ๆ ! ไม่กลัวเอวขัดยอกฉับพลันก่อนคุยโวหรือ ลำพังแค่แกคนเดียว ก็อยากเป็นปฏิปักษ์กับพวกเราแปดคน แกรู้ประวัติฉันไหม ?”

เย่เฉินหัวเราะพลางพยักหน้า : “รู้สิ แกก็เป็นผู้บัญชาการขององครักษ์ทหารม้ากล้าอะไรนั่นไม่ใช่หรอกเหรอ ? อย่าพูดถึงพวกแกแปดคนเลย ต่อให้แปดสิบคนแล้วจะยังไง ?”

คนนั้นนึกไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินถึงกับรู้เส้นสนกลในของตัวเอง นอกเหนือจากความประหลาดใจ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนหาที่เปรียบไม่ได้ พลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับจิตสังหารที่เต็มเปี่ยมในดวงตา : “ไอ้หนู แกรนหาที่ตายจริง ๆ !”

พูดจบ เขาก็แบกปืนขึ้นทันที จะลั่นไกไปทางเย่เฉิน

เย่เฉินไม่หลบเลยสักนิด จู่ ๆ แสงเย็นยะเยือกประกายในมือ ตามมาด้วยได้ยินเสียงคมชัดที่อีกฝ่ายลั่นไก แต่ที่ประหลาดคือ นอกเหนือจากเสียงแคร่กนั้นแล้ว ทุกคนไม่ได้ยินเสียงปืนเลย

ตัวที่เป็นผู้นำคนนั้นก็ชะงักไป เขาก้มมองปืนไรเฟิลจู่โจมในมือของตัวเองตามจิตใต้สำนึก พบว่าปืนในมือไม่มีความผิดปกติใด ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิงลูกกระสุนไม่ออก

ครั้นแล้ว เขาจะไปดึงสลักไกปืนอีกครั้งตามจิตใต้สำนึก แต่ที่นึกไม่ถึงคือ เพิ่งดึงไปหน่อย ผลลัพธ์จู่ ๆ ตัวครอบด้านบนของปืนไรเฟิลจู่โจมทั้งหมดถูกตัวเองดึงลงมาหมดเลย !

ในใจเขาหวาดผวาขั้นสุด ยังนึกว่าปืนมีปัญหาอะไรซะแล้ว

คราวนี้ ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายเขาเหมือนเห็นกับผีอย่างไรอย่างนั้น ชี้ปืนที่อยู่ในมือเขา พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ : “ผู้......ผู้บัญชาการ……ปืนของคุณ……”