ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4936

เห็นอาการที่เขาได้ถูกพิษแล้ว เย่เฉินเอ่ยเหน็บแนมอย่างเหยียดหยาม : “แสดงความจงรักภักดีให้ผู้มีพระคุณของแกให้เต็มที่เถอะ ถึงทางนั้นก็ไม่ต้องรีบกลับชาติมาเกิด ไม่แน่ว่าใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก ฉันก็จะส่งเขาลงไปพบแกเอง ถึงตอนนั้นแกยังสามารถคอยปรนนิบัติให้เขาต่อได้”

ว่าแล้ว จู่ ๆ เย่เฉินตระหนักถึงอะไรได้ เลยเอ่ยอุทาน : “อัยหยา ขอโทษด้วย ฉันลืมไปว่าแกไม่เคยเห็นผู้มีพระคุณคนนั้น ต่อให้ส่งเขาลงไป ก็ไม่แน่ว่าแกจะจำได้”

เย่เฉินในตอนนี้ พูดด้วยใบหน้าจนปัญญา : “เอาแบบนี้แล้วกัน ถึงตอนนั้นฉันจะให้คนแกะสลักคำว่าผู้มีพระคุณเอาไว้บนหน้าผากเขา จะได้สะดวกแกในการจำเขาได้ !”

คนนั้นที่เป็นผู้นำถลึงตาโต จ้องเย่เฉินตาเขม็ง ต่อให้ฝัน ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมเย่เฉินถึงมีความมั่นใจที่จะสามารถกำจัดผู้มีพระคุณได้มากถึงขนาดนี้ !

รู้สึกว่าพิษได้ถึงอวัยวะภายในทั้งหมดของตัวเองแล้ว เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พังทลายมาก ๆ : “แก......แก......เมื่อกี้แก......ทำ......ทำไมไม่......ไม่ถาม......ไม่ถามฉันอีกครั้ง......แก......แกถามฉัน......อีกครั้ง......ฉันก็จะ......ฉันก็จะบอกแกแล้ว......”

เย่เฉินพูดด้วยความเหยียดหยาม : “ฉันขี้เกียจจะพูดจาเหลวไหลกับแก แกไม่เคยเห็นแม้กระทั่งหน้าของผู้มีพระคุณนั่น และออกมาปฏิบัติภารกิจ ยังสวมฟันปลอมที่ใส่ยาพิษไว้เต็มในปากอีกด้วย สามารถมองออกจากสองข้อนี้ได้ แกเป็นเพียงแค่หัวโจ๊กเล็ก ๆ ของขยะในองค์กรนี้ก็เท่านั้น ฉันคิดว่าเจ็ดคนนี้ที่อยู่ข้างแก ก็ไม่แน่ว่าจะรู้น้อยไปกว่าแก หลังจากแกตายไป ฉันยังถามพวกเขาเอาได้ ! ”

คำพูดของเย่เฉินที่เปี่ยมไปด้วยการหยอกล้อและเหน็บแนม ทำให้ผู้บัญชาการคนนั้นเต็มไปด้วยความแค้นใจ

เขาฝืนใช้แรงเฮือกสุดท้าย กัดฟันพูด : “ผู้มีพระคุณ……ผู้มีพระคุณจะต้องแก้แค้นให้ฉันแน่ !”