ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4937
แต่ตอนนั้นห้าสี่เจ็ดเคยพูดไว้ พวกทหารหน่วยกล้าตายที่ชีวิตมืดมนหมดหวังพวกนั้น มีเพียงสองวิธีที่จะหลุดพ้นชะตากรรม ไม่ตาย ก็พยายามปืนขึ้นมา
ไม่ว่าเป็นผู้บริหารที่เฉลียวฉลาดคนใดก็ตาม ก็จะไม่เลือกวิธีการบริหารแบบเรียบ เขาจะต้องวางแผนการเลื่อนขั้น ๆ ออกมาให้แก่คนที่ทุ่มเทชีวิตในการทำงาน จากนั้นให้พวกเขากัดฟันปีนขึ้นมาเอง
ก็เหมือนกับบริษัทอินเทอร์เน็ตขนาดใหญ่พวกนั้น บ้างก็มี P1 ถึง P14 บ้างก็มี T1 ถึง T17 บ้างก็มี M1 ถึง M9 เอาเป็นว่าต้องให้คนที่อยู่เบื้องล่างมีอนาคตที่พอจะมองเห็นได้อยู่รำไรบ้าง
ดังนั้น ต่อให้เป็นพวกทหารหน่วยกล้าตายที่อยู่ชั้นล่างสุด ก็จะต้องมีทางขึ้นสูงอย่างแน่นอน
คืนนี้ เขารู้หัวข้อใหม่อย่างองครักษ์ทหารม้ากล้านี้จากการบทสนทนาของคนพวกนี้ ภารกิจหลัก ๆ ที่เชื่อมต่อพวกเขาก็คือการทุ่มเททำงานอย่างสุดชีวิต และในร่างกายก็มีสารพิษที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต ในปากเองก็มีฟันพิษที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต ก็สามารถคาดเดาได้ว่า อันที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้เก่งไปกว่าทหารหน่วยกล้าตายซะเท่าไหร่
ส่วน “ผู้นำทาง” คำนี้ เย่เฉินเคยได้ยินจากปากของห้าสี่เจ็ดมาเหมือนกัน
แม้ว่าเขาไม่มั่นใจ น้าสะใภ้เล็กของตัวเองที่กินยาพิษฆ่าตัวตายไปแล้วนั่นเป็นผู้นำทางหรือเปล่านะ แต่คาดเดาจากตรรกะได้ว่า ผู้นำทางน่าจะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมตามสภาพความเป็นจริง
อย่างเช่นผู้นำทางองค์กรลึกลับที่นครนิวยอร์กนี้ จะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นครนิวยอร์ก และมีสถานะที่ชอบด้วยเหตุผลถูกหลักกฎหมายอย่างแน่นอน ในขณะเดียวกันก็มีทรัพยากรท้องถิ่นที่ค่อนข้างทรงพลังด้วย
มีเพียงแบบนี้ จึงจะมีความสามารถในการนำทางที่ได้มาตรฐาน
ก็เหมือนการออกไปท่องเที่ยวข้างนอก ต้องหาคนที่คุ้นเคยท้องที่มาเตรียมการต้อนรับอย่างไรอย่างนั้น
ในตอนนี้ ผู้บัญชาการนั่นได้ยินการวิเคราะห์เป็นชุดของเย่เฉิน แม้ว่าเขาไม่ได้พูดออกมา แต่สายตาที่เขามองเย่เฉินนั้น กลับเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจและหวาดหวั่น
เขานึกไม่ถึงเลยว่า เย่เฉินถึงกับสืบหาโครงสร้างภายนอกองค์การของพวกเขาได้เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลย !
บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นได้เพียงนักฆ่าที่ไว้ให้องค์กรนี้ใช้งานในเวลาที่ยาวนานถึงร้อยปีมานี้เท่านั้น ทุกคนใช้ชีวิตโดยไม่เห็นแสงตะวัน แม้ว่าต่อมาอาศัยความพยายามสาวเท้าก้าวขึ้นไปบนขั้นบันได แต่ความแค้นที่สลักไว้อยู่ในใจแบบนั้นจะไปลืมได้ยังไงกันเล่า
คราวนี้เย่เฉินพูดต่อ : “ตอนนี้ฉันให้โอกาสแก่พวกนาย ไม่ใช่โอกาสรอดชีวิต แต่เป็นโอกาสแก้แค้น ! ขอเพียงพวกนายกลับตัวกลับใจ บอกทั้งหมดที่พวกนายรู้ให้ฉันอย่างละเอียด ฉันขอรับประกันกับพวกนาย ณ ที่นี่ไว้เลย จะแก้แค้นให้บรรพบุรุษของพวกนายและสหายของพวกนายอย่างแน่นอน !”
ทั้งเจ็ดคนได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าพลันหวาดกลัว
แต่ความสามารถที่เหนือขั้นของเย่เฉินทำให้พวกเขาเข้าใจ วันนี้ทั้งเจ็ดคนยากที่จะหนีความตายอย่างแน่นอน หากว่าสามารถช่วยเย่เฉินบรรลุคำมั่นสัญญาที่ว่าทำลายล้างองค์กรก่อนตายได้ นั่นก็ถือเป็นการทำความดีอันยิ่งใหญ่ที่จะส่งผลประโยชน์สืบทอดต่อไป เพื่อทหารหน่วยกล้าตายที่จากไปแล้วทั้งหมด รวมทั้งทหารหน่วยกล้าตายในตอนนี้ และคนรุ่นหลังของพวกเขา
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ คนหนึ่งในนั้นคุกเข่าลงบนพื้นดังตุ๊บ เอ่ยอย่างสะอึกสะอื้น : “คุณอยากรู้อะไรเชิญถามมาได้เลย ผมจะบอกสิ่งที่รู้ให้อย่างหมดเปลือกโดยไม่กักไว้อย่างแน่นอนครับ !”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...