ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4938

หกคนที่เหลือเห็นดังนั้น ก็รีบคุกเข่าลงตามเขา พูดเสียงดัง : “ผมจะบอกสิ่งที่รู้ให้อย่างหมดเปลือกโดยไม่กักไว้อย่างแน่นอนครับ !”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยปากถาม : “คำถามข้อแรก รายละเอียดฐานทัพของพวกนายอยู่ที่ไหน ?”

คนนั้นที่คุกเข่าก่อนใครเพื่อนเอ่ยปาก : “ฐานทัพของเรา อยู่ใกล้กับลีมาซอลเมืองท่าเรือไซปรัส เป็นเหมืองทองแดงชื่อว่าแคนแดส”

“เหมืองทองแดง ?” เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วถามต่อ : “เหมืองทองแดงแห่งนี้คือที่ที่องค์กรของพวกนายปฏิบัติการอยู่ใช่ไหม ? บอกสถานการณ์ข้างในโดยละเอียดให้หน่อย !”

คนนั้นรีบเอ่ย : “เหมืองทองแดงปฏิบัติการโดยองครักษ์ทหารม้ากล้าเอง องครักษ์ทหารม้ากล้ามีทั้งหมดสองร้อยกว่าคน เหมืองทองแดงควบคุมแบบปิด สองร้อยกว่าคนนี้ก็ใช้ชีวิตและฝึกซ้อมอยู่ในนั้น นอกจากนี้ที่ส่วนล่างที่ลึกลงไปหลายร้อยเมตรของเหมืองทองแดง อุโมงค์มีความซับซ้อน และความยาวทั้งหมดเกินกว่าแปดสิบกิโลเมตร ที่นั่นยังมีทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวของพวกเขาใช้ชีวิตอยู่หนึ่งพันสามร้อยกว่าคนอีกด้วย”

เย่เฉินถามอีก : “งั้นภารกิจหลัก ๆ ในเวลาปกติของพวกนาย ก็คือรับผิดชอบควบคุมทหารหน่วยกล้าตายพวกนั้นใช่ไหม ?”

“ใช่” คนคนนั้นพูดโดยไม่ต้องคิดเลย : “การคุมตัวและดูแลทหารหน่วยกล้าตายเป็นงานหลักของเรา แต่ว่าปกติเราก็จะรับคำสั่งไปปฏิบัติภารกิจข้างนอกด้วยเช่นกัน เหมือนอย่างสถานการณ์ในวันนี้ ก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เบื้องบนต้องการให้เราจัดกำลังคนที่ดีที่สุดมาทันที และก่อนหน้าออกเดินทาง ยังทำหน้ากากหล่อกลับด้านให้เรา ทำให้ง่ายต่อการเป็นรูปร่างพนักงานขนถ่ายหลังจากเราไปถึงแล้ว ”

เย่เฉินถามต่อ : “เป้าหมายของภารกิจครั้งนี้ของพวกนายคืออะไร ?”

คนคนนั้นหันไป ชี้คนแก่กับเด็กที่มีสีหน้าตึงเครียดที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วรีบเอ่ย : “เป้าหมายภารกิจของเรา คือจับเป็นพวกเขาสองคนนั้นไปที่สวีเดน ที่นั่นจะมีเครื่องบินรอเราอยู่”

เย่เฉินซักไซ้ไล่เลียง : “หลังจากถึงสวีเดนแล้วล่ะ ? สถานที่เป้าหมายถัดไปของพวกนายคือที่ไหน ?”

“สถานที่เป้าหมายถัดไป ?”

คนคนนั้นตะลึงไปเล็กน้อย รีบโบกมือพูด : “เราไม่รู้พวกนี้เลย ถึงขนาดที่ว่าก่อนออกเดินทางก็ไม่รู้ว่าสถานที่เป้าหมายของการบินเราคือที่ไหน หลังจากเราถึงเครื่องบินตลอดจนเครื่องบินออกบิน นักบินจึงจะบอกเงื่อนไขโดยละเอียดของภารกิจในครั้งนี้ของเราให้เรา”

ว่าแล้ว เขาก็เอ่ยอีก : “ส่วนหลังจากถึงสวีเดนแล้วมีการจัดการอะไร เราก็ยิ่งไม่รู้เลย ถึงขนาดที่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าหลังจากถึงสวีเดนแล้ว เราจะขึ้นเครื่องบินลำนั้นได้หรือเปล่า อย่างไรซะสองคนนี้เป็นคนที่ผู้มีพระคุณต้องการ ส่วนผู้มีพระคุณก็ยากจะคาดเดาร่องรอย ไม่มีทางให้เรารู้ตำแหน่งของเขา มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นเครื่องบินพาตัวเขาสองคนนั้นไป เราคิดหาวิธีกลับไปไซปรัสเอง”

เย่เฉินฟังถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากถาม : “เครื่องบินลำนั้นที่ส่งพวกนายมา หรือว่าเวลาปกติไม่อยู่ในการควบคุมและการจัดการของพวกนายเหรอ ? ข่าวกรองฉันบอกว่า เวลาส่วนใหญ่เครื่องบินลำนี้จะตั้งมั่นอยู่ที่ไซปรัส”

คนคนนั้นพยักหน้า เอ่ยตามความจริง : “เครื่องบินลำนั้นตั้งมั่นอยู่ที่ไซปรัสตลอดจริง ๆ แต่ว่าเครื่องบินลำนั้นไม่ได้อยู่ในการควบคุมขององครักษ์ทหารม้ากล้าเรา เครื่องบินทั้งหมดล้วนอยู่ในการควบคุมของ “บุรุษไปรษณีย์” ”

“บุรุษไปรษณีย์ ?” เย่เฉินถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “เป็นประเภทงานอีกอย่างหนึ่งเหมือนอย่างกับ “ผู้นำทาง” ใช่ไหม ?”

“ใช่ !” คนคนนั้นรีบเอ่ย : “พวกเรารวมทั้งทหารหน่วยกล้าตายที่เราดูแล การโยกย้ายคนงานทั้งหมดนั้นตัดสินใจโดยเบื้องบน หลังจากเบื้องบนตัดสินใจ ก็จะมอบรายละเอียดภารกิจให้บุรุษไปรษณีย์ บุรุษไปรษณีย์ค่อยแจ้งให้เราอีกที อย่างเช่น ทหารหน่วยกล้าตายที่ออกไปปฏิบัติภารกิจข้างนอก หลังจากบุรุษไปรษณีย์ส่งคำสั่งภารกิจไปยังหน่วยงานใต้บังคับบัญชา เราจะเลือกทหารหน่วยกล้าตายในจำนวนที่เพียงพอและสอดคล้องความต้องการ ตามเงื่อนไขของภารกิจ จากนั้นหลังจากใช้ยาทำให้พวกเขาสลบ ค่อยห่อพวกเขามอบให้บุรุษไปรษณีย์ หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น บุรุษไปรษณีย์ค่อยส่งคนที่มีชีวิตอยู่กลับมาให้พวกเรา”