ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4942

ทว่าครั้งนี้ แหวนเล็ก ๆ ถึงกับส่งเสียงหึ่งๆ ที่คมชัดไพเราะดังก้องไม่หยุดเหมือนเสียงร้องดาบอย่างไรอย่างนั้น

ทว่า นอกจากเสียงหึ่ง ๆ นี้แล้ว ตัวแหวนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เลย

เย่เฉินขมวดคิ้ว คิดว่าของสิ่งนี้แอบซ่อนความลับอันลี้ลับอะไรไว้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าในตอนนี้ตัวเองอาจจะไม่มีเวลาค่อย ๆ ศึกษา ครั้นแล้วจึงรับแหวนไว้ในกระเป๋า

ส่วนเด็กสาวคนนั้น วินาทีนั้นที่ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ ดวงตาที่เดิมทียังมีความเสียดายอยู่หน่อย ๆ ชั่วพริบตาก็ถูกความตื่นเต้นที่ยากจะระงับเอาไว้อย่างหนึ่งมาแทนที่……

เย่เฉินไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงจากสายตาของเด็กสาวคนนี้ หลังจากเขารับแหวนเอาไว้ ก็มองไปที่องครักษ์ทหารม้ากล้าเจ็ดคนนั้นอีกครั้ง แล้วเอ่ยปากถาม : “ผู้มีพระคุณของพวกนายคืออยากให้พวกนายมาแย่งแหวนวงนี้ใช่ไหม ?”

คนคนนั้นที่ตอบคำถามเย่เฉินมาโดยตลอด พูดอย่างเคารพนบนอบ : “พูดตามตรง เรื่องนี้พวกเราก็ไม่แน่ใจ คำสั่งที่เราได้รับคือแค่พาพวกเขาสองคนไปส่งที่สวีเดน รายละเอียดอื่น ๆ ที่เหลือก็ไม่ได้เปิดเผยให้พวกเรา”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วมองไปที่เด็กสาวคนนั้น ตอนที่สายตามองกัน เย่เฉินส่งเสี้ยวปราณทิพย์ไปในสมองของเธอ ทำจุดสังเกตทางจิตวิทยาเพื่อให้ตอบคำถามของตัวเองตามความเป็นจริงให้กับเธอ จากนั้นจึงเอ่ยปากถามเธอ : “สาวน้อย เธอรู้จักองค์กรนี้ของพวกเขามากแค่ไหน ?”

เย่เฉินไม่เชื่อเด็กสาวคนนี้เลย ดังนั้นเพื่อที่มั่นใจว่าตัวเองไม่พลาดเบาะแสใด ๆ เขาจึงตั้งใจใช้การจุดสังเกตทางจิตวิทยา ล้วงเอาเนื้อหาที่เด็กสาวคนนี้รู้ออกมาก่อน

แม้ว่าการใช้การจุดสังเกตทางจิตวิทยาโดยตรงไม่ค่อยมีศีลธรรมสักเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้สำคัญมาก ในตอนนี้เย่เฉินก็สนใจมากขนาดนี้ไม่ไหวหรอก