ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4943

เย่เฉินเอ่ยราบเรียบ : “ขอเพียงพวกนายเต็มใจถวายความจงรักภักดีต่อฉัน ฉันยอมมีวิธีถอนพิษร้ายแรงที่อยู่ในร่างกายพวกนาย ให้พวกนายไม่ต้องรับการคุกคามและความกลัดกลุ้มจากสารพิษอีกนับจากนี้เป็นต้นไป”

คนนั้นที่เป็นผู้นำพูดโดยไม่ต้องคิด : “คุณครับ ! หากว่าคุณสามารถถอนพิษรุนแรงในร่างกายของเราให้ได้จริง เรายินดีถวายความจงรักภักดีให้คุณไปชั่วชีวิต หากว่ามีการไม่เชื่อฟัง ต้องตายโดยไร้ที่ฝังศพ !”

คนหกที่เหลือ ในตอนนี้ก็พากันแสดงความเห็นตื่นเต้นขั้นสุด

เย่เฉินสามารถสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นและความจริงใจจากคนพวกนี้ ดูท่า แม้พวกเขาหลุดพ้นจากสถานะของทหารหน่วยกล้าตายแล้ว แต่ความแค้นในใจที่มีต่อองค์กร ไม่ด้อยไปกว่าทหารหน่วยกล้าตายที่ยังคงตะเกียกตะกายอยู่ชั้นล่างสุดพวกนั้นเลยสักนิด

ครั้นแล้ว เขาเอ่ยราบเรียบ : “ภายในอนาคตไม่กี่ชั่วโมง เกรงว่าองค์กรของพวกนายคงจะไม่ส่งคนมาที่ยุโรปเหนืออีกแล้ว พวกนายสามารถใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้มุ่งหน้าไปเมืองออสซูเมืองหลวงยุโรปเหนือแต่โดยเร็ว เพื่อไปถึงยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซู ฉันจะให้คนไปรับพวกนายที่นั่น”

เย่เฉินไม่คุ้นเคยเมืองออสซูนัก และไม่อยากให้คนพวกนี้ไปรวมกำลังที่เขตตัวเมือง ดังนั้นเลยคิดไอเดียที่ยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซู การหายอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซูให้เจอนั้น ไม่ว่าองครักษ์ทหารม้ากล้าเจ็ดคนนี้ หรือว่าว่านพั่วจวินก็ตามต่างไม่นับว่ายากนัก ถึงตอนนั้นตัวเองสามารถให้ว่านพั่วจวินไปรับเจ็ดคนนี้ที่ยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซูแล้วพากลับมาที่ซีเรีย

ทั้งเจ็ดคนนี้ได้ยินคำพูดนี้ แทบจะไม่มีความสงสัยใด ๆ เลย คนที่เป็นผู้นำคนนั้นก็เอ่ยปาก : “คุณครับ คุณหวังให้เราออกเดินทางเมื่อไหร่ครับ ?”

เย่เฉินเอ่ยราบเรียบ : “ออกเดินทางตอนนี้เลย จำไว้ว่าต้องจัดการเบาะแสระหว่างทางให้หมดด้วยล่ะ”

คนที่เป็นผู้นำคนนั้นเอ่ยด้วยความตื่นเต้น : “คุณวางใจได้ครับ เราจะไม่หลงเหลือร่องรอยใด ๆ ไว้อย่างแน่นอนครับ !”

“อืม” เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยกำชับ : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็รีบออกเดินทางเถอะ”

“ครับ !” คนคนนั้นพาหกคนที่เหลือลุกขึ้น หลังจากทั้งเจ็ดคนโค้งคำนับให้เย่เฉินอย่างพร้อมเพรียงกันแล้ว เขาจึงเอ่ย : “คุณครับ งั้นเราก็ออกเดินทางก่อน มุ่งหน้าไปที่ยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซูเพื่อรอคำสั่งถัดไปของคุณ !”

ไม่นานนัก เจ็ดคนที่ได้รับการอภัยโทษจากเย่เฉิน ก็ออกจากคฤหาสน์ในชนบทหลังนี้อย่างรวดเร็ว รถบรรทุกที่ขับตอนมามุ่งไปที่เมืองออสซู

เย่เฉินมองปู่หลานสองคนที่อยู่เบื้องหน้า เอ่ยราบเรียบ : “ทั้งสองคน ผมต้องทำการปรับความจำให้พวกคุณ สิบนาทีต่อจากนี้พวกคุณจะฟื้นขึ้นมา ถึงตอนนั้นพวกคุณจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ผมหวังว่าถึงเวลานั้นพวกคุณไม่ต้องพิจารณาให้มากนัก รีบออกไปจากยุโรปเหนือ หาสถานที่ปลอดภัยที่สุดเพื่อพักค้าง”

เด็กสาวกับผู้อาวุโสต่างตอบรับโดยไม่ต้องคิด เด็กสาวคนนั้นมองเย่เฉิน เอ่ยพร้อมกับสายตาที่แสดงออกเป็นแบบอื่น : “ฉันชื่อหลินหว่านเอ๋อร์ ไม่ทราบว่าให้เรียกคุณว่าอย่างไรดี ?”

เย่เฉินเอ่ยไปตามประสา : “สาวน้อย ฉันชื่ออะไร เธอไม่ต้องถามหรอก อย่างไรซะอีกไม่นานก็จำฉันไม่ได้แล้ว”

หลินหว่านเอ๋อร์มองเย่เฉิน แล้วเอ่ยด้วยความหนักแน่นและจริงจัง : “จำไม่ได้ก็ส่วนจำไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังสามารถจำได้ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง”

ว่าแล้ว เธอก็มองเย่เฉิน ถามกลับ : “ในเมื่ออีกเดี๋ยวฉันก็จะลืม งั้นคุณยังมีอะไรให้กังวลอีกเล่า ?”

เย่เฉินลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พูดอย่างใจกว้าง : “ฉันชื่อเย่เฉิน”

“เย่เฉิน……” สาวน้อยพูดซ้ำรอบหนึ่ง พยักหน้าเบา ๆ ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “คุณเย่น่าจะเป็นคนหัวเซี่ยสินะ ?”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยราบเรียบ : “ใช่แล้ว”

เด็กสาวยิ้มเล็กน้อย เอ่ยกับเย่เฉิน : “คุณเย่ บุญคุณของคุณ ฉันจะจดจำเอาไว้ หากว่าในอนาคตยังมีโอกาส ฉันจะตอบแทนให้เป็นทวีคูณอย่างแน่นอนค่ะ”