ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4943
เย่เฉินเอ่ยราบเรียบ : “ขอเพียงพวกนายเต็มใจถวายความจงรักภักดีต่อฉัน ฉันยอมมีวิธีถอนพิษร้ายแรงที่อยู่ในร่างกายพวกนาย ให้พวกนายไม่ต้องรับการคุกคามและความกลัดกลุ้มจากสารพิษอีกนับจากนี้เป็นต้นไป”
คนนั้นที่เป็นผู้นำพูดโดยไม่ต้องคิด : “คุณครับ ! หากว่าคุณสามารถถอนพิษรุนแรงในร่างกายของเราให้ได้จริง เรายินดีถวายความจงรักภักดีให้คุณไปชั่วชีวิต หากว่ามีการไม่เชื่อฟัง ต้องตายโดยไร้ที่ฝังศพ !”
คนหกที่เหลือ ในตอนนี้ก็พากันแสดงความเห็นตื่นเต้นขั้นสุด
เย่เฉินสามารถสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นและความจริงใจจากคนพวกนี้ ดูท่า แม้พวกเขาหลุดพ้นจากสถานะของทหารหน่วยกล้าตายแล้ว แต่ความแค้นในใจที่มีต่อองค์กร ไม่ด้อยไปกว่าทหารหน่วยกล้าตายที่ยังคงตะเกียกตะกายอยู่ชั้นล่างสุดพวกนั้นเลยสักนิด
ครั้นแล้ว เขาเอ่ยราบเรียบ : “ภายในอนาคตไม่กี่ชั่วโมง เกรงว่าองค์กรของพวกนายคงจะไม่ส่งคนมาที่ยุโรปเหนืออีกแล้ว พวกนายสามารถใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้มุ่งหน้าไปเมืองออสซูเมืองหลวงยุโรปเหนือแต่โดยเร็ว เพื่อไปถึงยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซู ฉันจะให้คนไปรับพวกนายที่นั่น”
เย่เฉินไม่คุ้นเคยเมืองออสซูนัก และไม่อยากให้คนพวกนี้ไปรวมกำลังที่เขตตัวเมือง ดังนั้นเลยคิดไอเดียที่ยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซู การหายอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซูให้เจอนั้น ไม่ว่าองครักษ์ทหารม้ากล้าเจ็ดคนนี้ หรือว่าว่านพั่วจวินก็ตามต่างไม่นับว่ายากนัก ถึงตอนนั้นตัวเองสามารถให้ว่านพั่วจวินไปรับเจ็ดคนนี้ที่ยอดเขาที่สูงที่สุดของเมืองออสซูแล้วพากลับมาที่ซีเรีย
ทั้งเจ็ดคนนี้ได้ยินคำพูดนี้ แทบจะไม่มีความสงสัยใด ๆ เลย คนที่เป็นผู้นำคนนั้นก็เอ่ยปาก : “คุณครับ คุณหวังให้เราออกเดินทางเมื่อไหร่ครับ ?”
เย่เฉินเอ่ยราบเรียบ : “ออกเดินทางตอนนี้เลย จำไว้ว่าต้องจัดการเบาะแสระหว่างทางให้หมดด้วยล่ะ”
คนที่เป็นผู้นำคนนั้นเอ่ยด้วยความตื่นเต้น : “คุณวางใจได้ครับ เราจะไม่หลงเหลือร่องรอยใด ๆ ไว้อย่างแน่นอนครับ !”
“อืม” เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยกำชับ : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็รีบออกเดินทางเถอะ”
ว่าแล้ว เธอก็มองเย่เฉิน ถามกลับ : “ในเมื่ออีกเดี๋ยวฉันก็จะลืม งั้นคุณยังมีอะไรให้กังวลอีกเล่า ?”
เย่เฉินลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พูดอย่างใจกว้าง : “ฉันชื่อเย่เฉิน”
“เย่เฉิน……” สาวน้อยพูดซ้ำรอบหนึ่ง พยักหน้าเบา ๆ ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “คุณเย่น่าจะเป็นคนหัวเซี่ยสินะ ?”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยราบเรียบ : “ใช่แล้ว”
เด็กสาวยิ้มเล็กน้อย เอ่ยกับเย่เฉิน : “คุณเย่ บุญคุณของคุณ ฉันจะจดจำเอาไว้ หากว่าในอนาคตยังมีโอกาส ฉันจะตอบแทนให้เป็นทวีคูณอย่างแน่นอนค่ะ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...