ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4949
การเป็นหรือไม่เป็นจักรพรรดินี อันที่จริงมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินโดยแยกจากกันไม่ได้เลย เฮเลน่าก็ตระหนักได้ตั้งนานแล้ว ตัวเองไม่ได้อาลัยอาวรณ์บัลลังก์จักรพรรดินีนี้หรอก ที่ตัวเองอาลัยอาวรณ์จริง ๆ นั้น เป็นความรู้สึกแบบที่เย่เฉินยืนแกว่งดาบหน้าตัวเอง เพื่อเปิดทางให้กับตัวเอง
ในจังหวะนี้เอง เฮเลน่าได้ยินเสียงเครื่องยนต์จากไกล ๆ เข้ามา
เธอรีบลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง เห็นรถคนนั้นที่เย่เฉินขับขับกลับมาที่วิลล่า เธอวิ่งพุ่งเปิดประตูออกไปทันที สาวเท้าเร็วไปที่ใต้ตึก
ตอนที่เธอถึงใต้ตึกนั้น เย่เฉินจอดรถเสร็จพอดี
เห็นเย่เฉินลงจากในรถ เฮเลน่ารีบเดินไป เอ่ยอย่างนอบน้อม : “คุณเย่ ทำไมคุณออกไปนานขนาดนี้……ฉันเป็นห่วงเอามาก ๆ อยู่ตลอดเลย……”
เย่เฉินเอ่ยพร้อมกับแย้มยิ้มเล็กน้อย : “เรื่องมันซับซ้อนกว่าที่ผมคิดไว้น่ะ แต่ดีที่แก้ไขได้อย่างราบรื่นหมดแล้ว”
เฮเลน่าถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วรีบถามอีก : “คุณเย่ คุณออกไปนานขนาดนี้ไม่ได้ทานข้าวเลย คงจะหิวแล้วสินะคะ ? ฉันให้เชฟเตรียมอาหารเช้าให้คุณแล้ว !”
เย่เฉินส่ายหน้าพร้อมกับเผยสีหน้าเหนื่อย ๆ แล้วเอ่ย : “ผมไม่มีความอยากอาหาร รบกวนคุณช่วยจัดห้องให้ผมที ให้ผมได้นอนสักงีบดีกว่า !”
อันที่จริงสำหรับเย่เฉินแล้ว การนอนหลับเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นแล้ว
ถึงแม้ว่าไม่นอนหลับเลย ร่างกายของเขาก็จะไม่รู้สึกว่าเหนื่อย
แต่ว่า เมื่อกี้เขาส่งปราณทิพย์จำนวนมหาศาลไปในแหวนวงนั้น ถึงแม้ว่ากินยาเสริมชี่ปราณไปเม็ดหนึ่ง ก็ไม่สามารถเสริมขึ้นมาได้หมดหรอก การใช้ปราณทิพย์อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ทำให้ร่างกายของเขามีความเพลียอยู่หน่อยจริง ๆ
เย่เฉินเอ่ยยิ้ม ๆ ตามอารมณ์ : “ไม่เป็นไร นี่ก็ดีมากแล้ว”
เฮเลน่าก้มตัวลงเล็กน้อย ชี้ห้องนอนข้างใน พูดกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ห้องนอนอยู่ในนี้ค่ะ คุณพักผ่อนก่อนสักหน่อยเถอะค่ะ !”
“โอเคครับ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอ่ย : “คุณไม่ต้องสนผมแล้ว ผมงีบหลับพักหนึ่งหน่อย ถือโอกาสคิดเรื่องไรหน่อยด้วย หากว่าผมไม่ตื่นก่อนเที่ยง รบกวนคุณช่วยมาเรียกผมด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ !” เฮเลน่าตอบรับพร้อมกับพยักหน้าอย่างนอบน้อม จากนั้นเม้มปากแดงระเรื่อเล็กน้อย เอ่ยกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ฉันช่วยเก็บกวาดเตียงให้คุณนะ เตียงห้องนอนนี้ยังไม่ได้เก็บ เรี่ยราดนิดหน่อย”
เย่เฉินประหลาดใจนิดหน่อย ยังไม่ทันได้ถาม เฮเลน่าก็รีบสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนไปก่อนแล้ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...