ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4950

เย่เฉินมาถึงห้องนอนตามหลังเธอ จึงพบว่าบนเตียงที่กว้างใหญ่ ถูกเลิกผ้าห่มไปครึ่งหนึ่ง ผ้าคลุมเตียงยับเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ามีร่องรอยที่มีคนเคยนอนแล้ว

และในห้องนี้ มีกลิ่นหอมจาง ๆ เหมือนกับน้ำหอมบนตัวของเฮเลน่า

เลยทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะถามเธอ : “เฮเลน่า นี่เป็นห้องนอนของคุณ ?”

เฮเลน่าอายจนหน้าแดงฉ่า พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ : “ขอโทษด้วยนะคะคุณเย่ หลาย ๆ ห้องที่นี่ต่างมีฝุ่นจับเต็มไปหมด ไม่เหมาะสมที่จะเอาให้มาต้อนรับแขกจริง ๆ ค่ะ มีเพียงห้องนี้ที่พอถู ๆ ไถ ๆ ไปได้ ดังนั้นต้องรบกวนให้คุณพักผ่อนที่นี่ คุณอย่าได้ถือสาเลยนะคะ……”

เย่เฉินส่ายหน้าแล้วเอ่ย : “ผมไม่ถือสาหรอก เพียงแต่ผมนอนอยู่ที่นี่ จะเป็นการบุกรุกพื้นที่ของคุณ และจะกระทบการพักผ่อนของคุณเอาหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่เลย” เฮเลน่าส่ายมือพูดโดยไม่ต้องคิด : “ฉันนอนไปแล้วค่ะ คุณพักผ่อนเถอะ ฉันนั่งอยู่บนโซฟาข้างนอกพักหนึ่งก็จะลงไปแล้วค่ะ”

เย่เฉินได้ยิน ก็ไม่ได้ยืนกรานอีก

ไม่มีใครสามารถนึกถึงได้เลย เฮเลน่าจักรพรรดินีแห่งยุโรปเหนือที่ทำให้ดึงดูดทั่วโลก ทำให้ผู้มีอำนาจทั้งหมดแข่งกันไล่ตาม ในตอนนี้ กลับเหมือนกับสาวใช้ข้างกายอย่างไรอย่างนั้น เต็มใจปัดกวาดเตียงของตัวเองให้เย่เฉิน

เฮเลน่าไม่เคยไปคิดเลย ตัวเองที่มีฐานะเป็นจักรพรรดินีคนหนึ่ง ควรทำอะไร หรือไม่ควรทำอะไร

เธอรู้เพียงว่า ตัวเองสามารถละความเย่อหยิ่งและความสงบเสงี่ยมของจักรพรรดินีทั้งหมดลงได้ เมื่อเผชิญหน้ากับเย่เฉิน เต็มใจทำเรื่องต่าง ๆ ให้เขา

อีกทั้ง เธอในตอนนี้ พอนึกถึงที่เย่เฉินกำลังนอนบนเตียงที่ตัวเองเพิ่งนอนไปนี้ ในใจที่กระสับกระส่ายนั่น ก็ทั้งดีใจและเขินอาย

หลังจากเฮเลน่าช่วยเย่เฉินเก็บกวาดเตียงเรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยด้วยใบหน้าเคารพ : “คุณเย่ เชิญคุณพักผ่อนเถอะค่ะ หากว่าคุณต้องการอะไร บอกฉันได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”

“โอเค ขอบคุณครับ” เย่เฉินพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย หลังจากเอ่ยขอบคุณ มองตามหลังเฮเลน่าออกจากห้องไป

จากนั้น เย่เฉินล้างหน้าบ้วนปากที่ห้องน้ำในห้อง ถอดเสื้อผ้าบนตัวอย่างอ่อนเพลีย วางบนม้านั่งยาวที่ปลายเตียงอย่างเป็นระเบียบ บนตัวนอกเหนือจากกางเกงในแล้ว จับแหวนวงนั้นไว้ในฝ่ามือเพียงอย่างเดียว

จากนั้น เขาก็นอนเตียงนั้นที่ยังคงมีความอบอุ่น และมีกลิ่นหอมโชยแตะจมูกอยู่

พอนึกถึงอุณหภูมิในร่างกายและกลิ่นหอมนี้ล้วนมาจากเฮเลน่าที่งดงามอรชรอ้อนแอ้น เย่เฉินก็ใจลอยนิด ๆ กับขาดสติหน่อย ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในชั่วพริบตาหนึ่ง

แต่ว่า พอนึกถึงแหวนที่สร้างภาระให้วงนั้นที่อยู่ในมือ เย่เฉินก็ปวดใจหน่อย ๆ อย่างหลีกเลี่ยงอีกแล้ว

เขาหมุนแหวนที่วางอยู่ปลายนิ้วไปมาไม่หยุด ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ก็อดไม่ได้ที่จะส่งปราณทิพย์เข้าในนั้นอีกสองสามส่วนอยู่ดี

ผลลัพธ์ ยังคงเหมือนกับตามปกติ นอกเหนือจากที่แหวนวงนั้นส่งเสียหึ่ง ๆ เหมือนบอกตัวเองว่าได้รับน้ำใจแล้ว ก็ไม่มีการแสดงอะไรอื่น ๆ อีกเลย

เย่เฉินโมโหอยู่หน่อย ๆ ทันที

นี่ตัวเองถูกแหวนหลอกแล้วใช่ไหม ?

ทำไมไอ้ของผี ๆ นี่หน้าไม่อายเหมือนกับการหลอกให้รักที่หลอกคนพวกนั้นบนอินเทอร์เน็ต แล้วก็การพนันออนไลน์ที่หลอกคนพวกนั้นด้วย ขอไม่หยุด กลับตระหนี่ไม่ให้การตอบสนองใด ๆ เลยแบบนี้มีที่ไหนกัน ?

ต่อให้เป็นพวกหลอกให้รักที่ถูกกระบองไฟฟ้าที่พันธมิตรทางเหนือไปด้วย ใช้นิ้วมือสั่น ๆ แกล้งเป็นสาวสวยหรือทายาทเศรษฐีหลอกคนบนอินเทอร์เน็ตไปด้วย อย่างน้อยยังจะเป็นห่วงเป็นใย เอาใจใส่เป้าหมายตอนที่หลอกเอาเงิน

เมื่อเปรียบเทียบดู จรรยาบรรณวิชาชีพแหวนวงนี้ แม้กระทั่งคนหลอกลวงก็ยังสู้ไม่ได้เลย

แต่ว่า เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะสติหลุดอยู่หน่อย

เขาแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ : “หรือว่าวิธีที่ฉันเปิดแหวนไม่ถูกต้อง ?”