ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4959

ณ ตอนนี้

ด้านในที่จอดรถของนอกเขตขนส่งสนามบินกอเทนเบิร์ก

คนรับผิดชอบขององค์กรมนุษยธรรม กำลังนั่งคอยอยู่ที่ข้างคนขับของรถบรรทุกคันหนึ่งอย่างร้อนใจ

ครั้งนี้ ทั้งหมดมีของสามคันรถบรรทุกที่ต้องขนส่งไปที่ไนจีเรีย

ตามเวลาที่กำหนดไว้เดิมที ในตอนนี้ทหารม้ากล้าน่าจะขับรถขนส่งที่ใช้โดยเฉพาะมาส่งคนแล้ว จากนั้นให้พวกเขาพาเข้าสนามบินพร้อมกัน จากนั้นเร่งศุลกากรให้ปล่อยผ่านไว ๆ ส่งบุคคลเป้าหมายไปบนเครื่องบิน

เพื่อรับประกันว่าครั้งนี้จะสามารถส่งคนผ่านศุลกากรได้อย่างราบรื่น ผู้รับผิดชอบขององค์กรมนุษยธรรม ยังเรียกเอาไพ่คิงของพวกเขา ซึ่งก็คือเด็กสาวปกป้องสิ่งแวดล้อมที่เคยมีชื่อเสียงระดับโลกคนนั้นมาด้วยโดยเฉพาะเลย เตรียมที่จะพาเธอมาอยู่ข้างกายด้วย เพื่อมารับประกันว่าภารกิจในครั้งนี้จะสำเร็จลุล่วงอย่างราบรื่น

แต่ว่า จนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่ได้ระดับข่าวคราวที่เกี่ยวข้องกับทหารม้ากล้าเลย

รอไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังคงไม่มีข่าวคราวใด ๆ ส่วนเบื้องบนเพียงแค่ให้พวกเขารอต่อไปต่อเท่านั้น

ผู้รับผิดชอบจนปัญญา ทำได้แต่นั่งบนรถบรรทุก มองเวลาผ่านไปทีละนิด ๆ

ในจังหวะนี้เอง คนขับรถบรรทุกด้านหลังกระโดดลงจากรถ เคาะประตูข้างคนขับ ถามด้วยนอบน้อม : “ท่านบารอน กระผมขึ้นไปคุยด้วยได้ไหมครับ ?”

คนรับผิดชอบกัดฟันพูด : “นายไปบอกเธอต่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ต้องรออยู่ที่นี่สามชั่วโมง บอกเธอว่าของที่บริจาคให้ไนจีเรียในครั้งนี้ ฉันเชิญสื่อมวลชนมาไม่น้อยเลย สามารถเสนอข่าวเธอให้โดยละเอียดได้พอดีเลย”

คนขับรถพูดโดยที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี : “ท่านบารอน เรื่องนี้ผมได้บอกเธอไปแล้วครับ แต่เธอไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยสักนิด เธอบอกว่าสื่อยุโรปที่เมื่อก่อนเธอให้ความสำคัญเพียงอย่างเดียวคือ BBC แต่หลังจากเบร็กซิต ทั้งยุโรปก็ไม่มีสื่อที่เธอสามารถให้ความสำคัญได้แล้ว เธอยังบอกว่าตัวเองเกือบจะเป็นคนที่ได้รับรางวัลโนเบลแล้ว หากว่า CNN หรือ BBC มาสัมภาษณ์ เธอยังพอไว้หน้าได้บ้าง งดคุยอย่างอื่นทั้งหมด……”

“แม่ง เธอนึกว่าเธอเป็นใคร ? หากไม่ใช่ว่าเราออกเงินออกแรงประคองเธอ ห่อหุ้มเธอ ปฏิบัติการให้เธอไว้อยู่เบื้องหลัง เธอมันเอาแต่โดดเรียนไปวัน ๆ พูดจาไม่รื่นหู แม่ง เป็นนักเรียนชั้นมัธยมขยะที่แม้กระทั่งสอบปลายภาคยังไม่ผ่านสักวิชาเลย ! ตอนนี้เธอมีชื่อเสียงหน่อย ถึงกับวางมาดกับฉัน ไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้จักความเหมาะสมเลยจริง ๆ เลยใช่ไหม ? !”

คนขับรถพูดอย่างจนปัญญา : “ท่านบารอน สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือให้เธออยู่ ไม่อย่างนั้นหากว่าเธอสะบัดมือไปจริง เราก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว……”

คนรับผิดชอบครุ่นคิดด้วยความโมโหไม่หยุดอยู่นาน คราวนี้จึงจะพูดด้วยเสียงเย็นเยือก : “นายไปบอกเธอ ขอเพียงวันนี้เธอให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ หลังจากจบเรื่องฉันจะมอบหิมาลายาแอร์เมสให้เธอใบหนึ่ง”