“ได้ครับ !” คนขับรถพยักหน้า รีบหันตัวลงจากรถ กลับไปบนรถของตัวเอง
เด็กสาวที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับ สีหน้าอัปลักษณ์อยู่หน่อย ๆ กำลังกอดมือถือเล่นเกมแนวแบตเทิลรอยัลอยู่ เธอในตอนนี้ กำลังมีอารมณ์ฆ่าอยู่ในเกมอยู่
เห็นคนขับรถขึ้นมา เธอเหลือบตามอง แล้วจ้องมือถือใหม่อีกครั้ง พลันเอ่ยถาม : “คุยกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ? อีกห้านาฬิกาฉันจะไปแล้ว”
คนขับรถรีบพูด : “ประธานบอกว่า กิจกรรมในวันนี้สำคัญมาก และมีความหมายมากด้วย……”
เด็กสาวขัดจังหวะเขาทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “สิ่งที่ฉันใจจดใจจ่อคืองานปกป้องสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่งานการกุศล เดิมทีกิจกรรมพวกนี้ก็ไม่ใช่ประเภทที่ฉันชอบ หากว่าพวกคุณให้ฉันไปประท้วงชาวเอเชียใช้ตะเกียบ ประท้วงชาวยุโรปนั่งเครื่องบิน ประท้วงชาวอเมริกันขับรถยนต์ ฉันยังพอทนได้”
พูดถึงตรงนี้ เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าจองหอง : “มิหนำซ้ำ เรื่องที่ช่วยเหลือไนจีเรียพวกนี้ นอกจากชาวไนจีเรียแล้ว ยังมีใครให้ความสนใจอีก ? มีเวลานี้ ฉันไปทำกิจกรรมประท้วงที่การประชุมการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศแห่งสหประชาชาติยังจะดีซะกว่า พ่อฉันบอกว่า สื่อมวลชนทั่วโลก ต่างให้ความสนใจข่าวของสหประชาชาติ รวมทั้งประเทศที่พัฒนาแล้ว ข่าวประเทศโลกที่สามอย่างไนจีเรียพวกนี้ ขึ้นพาดหัวข่าวของโลกทางตะวันตกไม่ได้หรอก”
คนขับรถฟังจนอ้าปากค้าง ในขณะเดียวกันนั้นก็โกรธอยู่ในใจอย่างมากเช่นเดียวกัน
แต่ว่า เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง เขาทำได้แต่พูดโดยข่มอารมณ์เอาไว้ : “ประธานบอกว่า ขอเพียงเธอให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เขาก็จะมอบหิมาลายาแอร์เมสให้เธอหนึ่งใบ”
เด็กสาวเคลื่อนดวงตาจากบนหน้าจอมือถือออกทันที จ้องคนขับรถตาเขม็ง ถามด้วยความตกใจปกดีใจ : “จริงเหรอ ? ! หนังจระเข้หิมาลายาแอร์เมส ? คุณหลอกฉันอยู่ใช่ไหม ?”
คนขับรถพูดรับรอง : “แน่นอนว่าไม่ได้หลอกเธอ ! ประธานรักษาคำพูดอยู่เสมอ”
คนคนนั้นรับสายโทรศัพท์ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “มีเรื่องอะไร ?”
คนรับผิดชอบรีบพูด : “ท่านไวเคานต์ เวลาทางนี้กระชั้นชิด เกรงว่ารอได้อีกไม่นานครับ นักบินมีเวลาสามชั่วโมง แต่เวลาของผมมีเพียงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง จากการคำนวณเวลาที่เร็วที่สุดของเส้นทางสนามบิน ผมต้องเหลือเวลาไว้อย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เพื่อให้ขั้นตอนการตรวจเช็คและบรรทุกสินค้าเสร็จสิ้น ไม่อย่างนั้นจะกระทบเวลาออกบินของเครื่องบินแล้วครับ !”
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าท่านไวเคานต์ก็ร้อนใจมาก ๆ เหมือนกัน แล้วพูดว่า : “เมื่อห้าชั่วโมงก่อน ตอนที่ทหารม้ากล้าไม่ได้โผล่สถานที่รวมตัว เบื้องบนได้ส่งคนติดต่อให้รีบไปตรวจสอบที่เบอร์เกนแล้ว อีกไม่นานน่าจะมีข่าวคราว ก่อนหน้าที่ไม่ได้มีการถ่ายทอดคำสั่งใหม่ล่าสุด ให้ทุกคนรอคำสั่งอยู่ที่เดิม !”
……

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...