ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 496

บทที่ 496

ในตอนนี้หม่าหลันโพล่งออกมา: "เย่เฉิน แม่ไม่ต้องการเงินของลูก"

หือ?

เย่เฉินรู้สึกงุนงงเล็กน้อย อะไรกัน? ไม่ต้องการเงินของตัวเอง? แม่ยายดูเป็นคนตั้งแต่ตอนไหน?

กำลังประหลาดใจ คำพูดถัดไปของหม่าหลันทำให้เขาโกรธแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

เพียงแค่ฟังหม่าหลันพูดว่า: "เย่เฉิน ลูกแค่เอาโฉนดบ้านพักตากอากาศที่หวังเจิ้งกางให้ลูกมาที่นี่ก็พอแล้ว! "

"อะไรนะ?! " เย่เฉินโพล่งออกมา: "แม่ แม่รู้ไหมว่าบ้านพักตากอากาศนี้ราคาเท่าไหร่? หนึ่งร้อยสามสิบล้าน! อย่าบอกนะว่า แม่อยู่ที่โรงเล่นไพ่นกกระจอกเล่นไพ่นกกระจอกกับหญิงชราไม่กี่คนสามารถเสียเงินได้เป็นร้อยล้าน!”

หม่าหลันสำลักทันที และพูดว่า: "ไม่ถึงร้อยล้าน เสียไปทั้งหมดหกสิบกว่าล้าน และเป็นหนี้อีกห้าสิบห้าล้าน..."

พูดจบ หม่าหลันก็โพล่งออกมาว่า: "ลูกเขยที่ดีของฉัน ลูกต้องเอาโฉนดบ้านมาช่วยแม่ให้ได้นะ ลูกไม่ช่วยแม่ ครั้งนี้แม่ต้องตายแน่ๆ! "

เย่เฉินโพล่งออกมาว่า: "แม่ บ้านพักตากอากาศนี้มีมูลค่าหนึ่งร้อยสามสิบล้าน เพื่อเงินห้าสิบห้าล้าน ต้องเอวบ้านพักตากอากาศไปเลยเหรอ? "

หม่าหลันร้อนรน และร้องไห้เสียงดัง: "ลูกเขยที่ดีของฉัน อย่างนั้นลูกหาวิธีที่จะได้เงินห้าสิบห้าล้านหยวนนี้ ถ้าหามาไม่ได้ ก็ให้เอาโฉนดบ้านมา ไม่อย่างนั้น แม่ก็ต้องตาย! ถึงตอนนั้นลูกกับชูหรันทำได้เพียงมารับศพแม่กลับไปเท่านั้น!”

จากนั้น เสียงของผู้ชายอีกคนก็ดังมาจากโทรศัพท์ และพูดว่า: “แกเป็นลูกเขยของหม่าหลันถูกไหม รีบเอาโฉนดบ้านมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแม่ยายแกออกไปจากบ้านพักตากอากาศนี้ไม่ได้! "

เย่เฉินขมวดคิ้ว และถาม: "แกเป็นใคร? "