ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4967

โลลิต้าถูกพ่อด่าจนพูดไม่ออก สักพักหนึ่งจึงจะได้สติกลับมา พูดอย่างไม่เต็มใจ : “ก็ต่อให้พวกเขาประคองหนูขึ้นมาแล้วจะยังไง ? ตอนนี้หนูเป็นบุคคลปกป้องสิ่งแวดล้อมที่มีชื่อเสียงระดับโลกแล้ว อิทธิพลของหนูวางอยู่ที่นี่ ไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ จากพวกเขา ก็สามารถสร้างมูลค่ามหาศาลได้เหมือนกัน !”

พ่อของโลลิต้าด่ากราดด้วยความกระหืดกระหอบ : “สมองแกมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ ? แกเคยคิดบ้างไหม ตอนที่แกถูกพวกเขาประคองขึ้นมาในตอนแรกนั้น เป็นเพียงเด็กตัวน้อยที่อายุสิบขวบต้น ๆ แกทำตามคำสั่งของพวกเขาเหมือนหุ่นเชิดอย่างไรอย่างนั้น ในมือของพวกเขาย่อมมีหลักฐานที่เกี่ยวข้องจำนวนมากอย่างแน่นอน หากว่าแกขัดแย้งกับพวกเขา พวกเขาก็จะแฉสถานการณ์ที่แท้จริงของแกออกมาทันที ถึงเวลานั้น แกก็ชื่อเสียงป่นปี้ ! ความฝันที่ฉันกับแม่ของแกที่จะก้าวขึ้นสังคมไฮโซก็จะดับสูญ ! ทั้งครอบครัวของเราก็จะถูกทำให้กลับเป็นเหมือนเดิม ถึงขนาดที่ตกลงถึงจุดที่ตกต่ำที่สุดเลยก็ว่าได้ !”

อันที่จริง พ่อของโลลิต้า ยังไม่ได้พูดประโยคหนึ่งออกมา

แม้ว่าเขาไม่แน่ใจเบื้องหลังโดยละเอียดขององค์กรมนุษยธรรมนี้นัก แต่ว่าเขารู้ว่า อุบายขององค์กรนี้โหดเหี้ยมมาก หากว่าเป็นปฏิปักษ์กับพวกเขาจริง ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งจะก่อให้เกิดหายนะแห่งความตายเอาไว้

ในตอนนี้โลลิต้าก็ถูกคำพูดของพ่อทำให้ตกใจกลัว เธอที่สมองเรียบง่าย ไม่ได้นึกถึงเลยว่า อีกฝ่ายได้กุมจุดอ่อนนับไม่ถ้วนของตัวเองอยู่ในเงื้อมมือตั้งนานแล้ว

หากว่าอีกฝ่ายเปิดเผยรายละเอียดพวกนี้จริง งั้นตัวเองจะต้องชื่อเสียงป่นปี้อย่างแน่นอน ไม่มีวันเงยหน้าอ้าปากได้อีก

โลลิต้าห่อเหี่ยวขั้นสุด ท้ายที่สุดทำได้แต่ปืนขึ้นมาจากบนพื้นอย่างเงียบ ๆ ตบฝุ่นบนตัว จากนั้นควักหน้ากากจากในกระเป๋าออกมา หลังจากสวมไว้แล้ว เดินเตร่มาถึงข้างถนน กวักมือขวางรถแท็กซี่คันหนึ่งเอาไว้

สาเหตุที่ต้องสวมหน้ากาก เป็นเพราะตัวเธอเองนั้นเรียกร้องให้ปกป้องสิ่งแวดล้อมอยู่ตลอด ถึงขนาดที่เรียกร้องให้คนทั่วโลกอย่าขับรถยนต์อีก ตามทัศนคติที่เธอเน้นย้ำที่โลกภายนอกอยู่ตลอด การขับรถนั้นมีความผิด มิหนำซ้ำการนั่งรถแท็กซี่ หากว่าถูกคนจับได้ว่าเธอนั่งรถแท็กซี่ เกรงว่าคงแทงกระดูกสันหลังของเธอจนแตกละเอียดเลย

ตอนที่โลลิต้าจากสนามบินไปอย่างกลัดกลุ้ม ของล็อตนั่นกำลังผ่านศุลกากร

เนื่องจากของพวกนี้ไม่มีความผิดปกติใด ๆ อีกทั้งเป็นของทางการกุศลทั้งหมด ศุลกากรเลยปล่อยไปไวมาก

ครั้นแล้ว ในที่สุด โบอิ้ง 777 ลำนั้นก็บรรทุกสิ่งของเต็มเครื่องบิน กลับไนจีเรีย ในเวลาที่กำหนดไว้

……

ในขณะเดียวกันนี้ บนเกาะกลางทะเลแห่งหนึ่งของโลกใบนี้ สิ่งปลูกสร้างจากหินที่เหมือนอย่างโบสถ์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่บนหินผาของเขาที่อยู่กลางทะเลดูมีอำนาจล้นพ้น

แต่ที่โลกภายนอกไม่รู้คือ ปราสาทโอ่อ่าหลังนี้ อันที่จริงเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ที่เผยออกมาเพียงเท่านั้น

ด้านล่างปราสาทหลังนี้ เกาะกลางทะเลทั้งหมดนี้ได้ถูกขุดจนว่างเปล่าหมดแล้ว ขนาดสิ่งปลูกสร้างด้านใน ใหญ่กว่าพื้นผิวหลายร้อยเท่า

ในตอนนี้เอง ผู้ชายชุดหรูหรา อายุสี่สิบกว่าปีคนหนึ่งคุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้น ภายในห้องโถงใจกลางของคฤหาสน์ พลันมองบัลลังก์ที่ว่างเปล่าเบื้องหน้า และพูดด้วยความนอบน้อม : “ผู้มีพระคุณ ! เครื่องบินได้ถอนกลับไนจีเรียแล้วครับ ส่วนทหารม้ากล้าเจ็ดคนที่เหลือ ขณะนี้ยังไม่มีเบาะแสใด ๆ ครับ”

เสียงทุ้มต่ำเย็นเยือกที่เหมือนเครื่องจักรนั่นดังขึ้น ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ทันที : “หาต่อไป ! ต่อให้ต้องขุดหาสามฉื่อ ก็ต้องหาพวกเขาให้เจอให้ได้ !”

ผู้ชายคนนั้นยกกำปั้นคารวะไว้เหนือหัว พูดด้วยความเคารพเป็นอย่างยิ่ง : “กระผมน้อมรับคำสั่ง !”

เสียงของผู้มีพระคุณดังขึ้นอีกครั้ง : “หลินหว่านเอ๋อร์ออกจากยุโรปเหนือไปแล้วแน่ พวกนายส่งคนไปแทรกซึมที่มองโกเลีย เขตตะวันออกไกลของรัสเซีย อลาสก้าที่สหรัฐอเมริกา เขตนูนาวุตรวมทั้งอิคคุที่แคนาดาทันที ครั้งนี้เธอเกือบจะถูกจับ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะหนีไปที่เขตกับประเทศที่กว้างใหญ่ บ้านเรือนน้อยพวกนี้ ไม่แน่ว่าสามารถนั่งรอเฉย ๆ แล้วเหยื่อมาหาถึงที่เองเลยด้วยซ้ำ !”