ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4975

ว่าแล้ว เขาก็หันไปชี้บ่อหลักที่อยู่ข้างหลัง พูดด้วยสีหน้าอิจฉา : “ศิษย์น้อง งานก่อสร้างใต้ดินของพวกนายเนี่ย แม่งสร้างได้เจ๋งมากเลย ! อุโมงค์นั่นก็สูงสามสี่เมตรแล้ว งานก่อสร้างใต้ดินของฉันที่นั้น เทียบกับที่นี่ของพวกนายแล้ว อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่รูหนู !”

เย่เฉินหัวเราะฮ่า ๆ บอกกับเขา : “พี่วางใจได้ครับ รอให้ที่นี่สร้างได้พอสมควรแล้ว ผมจะให้พั่วจวินลองจัดเตรียม ให้เลื่อนชั้นพวกพี่ด้วย”

คามมิตได้ยินคำพูดนี้ มือก็สั่นเทาด้วยความตื่นเต้น ถามเขาด้วยความดีใจ : “ศิษย์น้อง พูดจริงเหรอ ?”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วยิ้มบอก : “แน่นอนอยู่แล้ว ผมเคยพูดโกหกที่ไหนกันล่ะ ?”

ว่าแล้ว เย่เฉินก็พูดอีก : “เมื่อกี้ตอนพี่อยู่ข้างล่างก็เห็นยอดฝีมือซิซิลีที่ขยันทำงานพวกนั้นแล้วใช่ไหม ?”

“ยอดฝีมือซิซิลี ?” คามมิตถามด้วยความประหลาดใจ : “นายหมายถึงมะเฟียแคนาดาที่ทำงานอยู่ข้างล่างพวกนั้นใช่ไหม ?”

“ใช่” เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มบอก : “ ถึงตอนนั้นจะส่งคนพวกนี้ไปให้พวกพี่ด้วยพร้อมกันเลย !”

ความรู้สึกซาบซึ้งที่คามมิตมีต่อเย่เฉินนั้น ก็เหมือนแม่น้ำเชี่ยวกรากต่อเนื่อง และเหมือนแม่น้ำหวงที่เอ่อล้นออกมาจนไม่สามารถกักเก็บได้ตั้งนานแล้ว

หากว่าไม่มีเย่เฉิน คงถูกทหารรัฐบาลกับสำนักว่านหลงเอาตัวไปแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เย่เฉินยังรักษาขาที่เขาพิการมาหลายปีให้หายดี และให้เงินจำนวนไม่น้อยเพื่อป้องกันเขาอย่างแน่นหนา

ตอนนี้ มีสำนักว่านหลงเป็นคนกลางที่คอยไกล่เกลี่ย และให้โอกาสทองที่พัฒนาอย่างสันติภาพกับเขาอีกด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้เขานึกไม่ถึงคือ ต่อให้เป็นเช่นนี้ เย่เฉินยังคงปฏิบัติต่อตัวเองโดยไม่มีการเรียกร้องเอาเงิน และยังคงใจกว้างมากดังเดิม