ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4976
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม“ครั้งหน้าจะแวะไปเยี่ยมเยือนอย่างแน่นอน ครั้งนี้ไม่มีเวลาเลยจริงๆ”
เมื่อฮามิดเห็นดังนั้น ก็พยักหน้าให้แล้วกล่าว“ได้ ในเมื่อนายรีบ งั้นพี่ชายคนนี้ก็ไม่เสียเวลานายแล้ว นายไปทำธุระของนายเถอะ ครั้งหน้าเราค่อยนัดเจอกัน”
พูดจบ เขาก็ชี้ไปที่ชุดทำงานของตัวเอง แล้วกล่าว“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
“ได้”เย่เฉินพยักหน้า แล้วจับมือกับเขาอีกครั้ง แล้วกล่าว“งั้นก็ลากันตรงนี้เลยนะ ！”
ฮามิดพูดอย่างตรงไปตรงมา“ได้สิได้ นายไปทำธุระของนายเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ”
สองคนโบกมือลา เย่เฉินกับว่านพั่วจวิน เดินเข้าไปยังอาคารหลักในพื้นที่ส่วนกลางของฐานที่มั่น
เดินเข้าไปภายในอาคาร เย่เฉินพูดกับว่านพั่วจวินว่า“พั่วจวิน จัดห้องประชุมที่มีระดับการรักษาความปลอดภัยสูงสุดห้องหนึ่ง ตามพล.ต.ท.หลี่ กับห้าสี่เจ็ดมา และพาทหารม้ากล้าเจ็ดคนที่นายพาตัวกลับมา เข้ามาพร้อมกัน”
“ครับคุณเย่！”ว่านพั่วจวินพาเย่เฉินตรงไปยังห้องประชุมที่ไร้ซึ่งหน้าต่างในทันที จากนั้นก็ให้คนไปเชิญตัวหลี่ญ่าหลินกับห้าสี่เจ็ดมา
หลี่ญ่าหลินไม่คิดว่าเย่เฉินจะเดินทางมาที่ซีเรีย ถามด้วยความประหลาดใจว่า“คุณชายเย่ คุณมาด้วยตัวเองเลยเหรอ？”
เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อยและกล่าว“พล.ต.ท.หลี่ ผมเพิ่งมาจากยุโรปเหนือ ได้ตัวสมาชิกขององค์กรลึกลับมาด้วยอีกหลายคน ครั้งนี้คนเยอะหน่อย และไม่ใช่ทหารหน่วยกล้าตาย แต่ระดับสูงกว่าทหารหน่วยกล้าตายขั้นหนึ่ง ”
“ไม่ใช่ทหารหน่วยกล้าตาย？”หลี่ญ่าหลินถามด้วยความประหลาดใจ“แล้วอยู่ขั้นไหน? ในองค์กรมีหน้าที่อะไร? ”
ตัวเขาเอง ไม่ใช่คนที่มีเล่ห์เหลี่ยมกลโกงอะไร
ใครมีน้ำใจ ก็อยากจะตอบแทน
ใครมีบุญคุณ ก็อยากจะชดใช้
เดิมทีเขาคิดว่า เย่เฉินใจกว้างและมีเมตตากับตัวเอง ยึดเอาสำนักว่านหลงไว้ทั้งหมด ก็คงจะต้องกดขี่บังคับสำนักว่านหลงทุกรูปแบบ อีกทั้งก็คงจะให้ทุกคนทั้งสำนักว่านหลงต้องถวายชีวิตให้
ทว่า เขาไม่นึกไม่ฝันมาก่อน หลังจากที่เย่เฉินยึดเอาสำนักว่านหลงไปแล้ว ก็แทบไม่เคยให้สมาชิกของสำนักว่านหลงต้องไปเสี่ยงอันตรายใดๆ อีกทั้งก็ยังคอยให้ทรัพยากรต่างๆและความช่วยเหลือกับสำนักว่านหลงอยู่ไม่ขาด
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...