ทั้งเจ็ดคนนี้ตั้งแต่เดินทางมาจนถึงตอนนี้ ก็ร้อนรนกระวนกระวายอยู่ตลอด เพราะพวกเขารู้ว่าพิษในร่างกายของตัวเองนั้นจะกำเริบในอีกหกวัน หากในหกวันนี้ไม่ได้ยาแก้พิษมา พวกเขาทั้งเจ็ดคนก็ต้องตาย
ทว่า ก่อนหน้านั้นเย่เฉินได้รับปากว่าจะกำจัดพิษในร่างกายของพวกเขาออกให้ แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้พบเจอกับเย่เฉิน ว่านพั่วจวินก็พาตัวพวกเขามาที่ซีเรีย ดังนั้นพวกเขาก็จึงยิ่งร้อนรนมากขึ้นไปอีก
จนเมื่อเดินเข้ามาที่ในห้องประชุมนี้ ทันทีที่เห็นเย่เฉิน ทั้งเจ็ดคนก็ราวกับเห็นผู้ที่จะช่วยชีวิตในที่สุด
ดังนั้น คนที่อยู่ตรงหน้าสุดเมื่อเห็นเย่เฉิน ก็พูดขึ้นอย่างดีอกดีใจว่า “คุณ……คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ!”
เย่เฉินพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วชี้ไปยังที่นั่งที่ว่างตรงหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม“พวกคุณนั่งลงก่อน มีบางเรื่องที่อยากจะทำความเข้าใจกับพวกคุณให้มากขึ้นหน่อย”
“ไม่มีปัญหา!”คนคนนั้นตอบกลับในทันที แต่ท่าทียังคงไม่สบายใจเล็กน้อย
เขากลัวว่าเย่เฉินจะไม่คิดช่วยพวกเขากำจัดพิษออกให้จริงๆ แต่หลอกถามเอาข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขารู้ในช่วงสองสามวันนี้จนหมดจด จากนั้นก็ปล่อยพวกเขาไปตามยถากรรม
เย่เฉินเองก็มองออกถึงความกังวลและร้อนรนจากท่าทีของพวกเขา ก็จึงยกยิ้มให้ แล้วเดินเข้าไปหาตบไปที่บ่าของพวกเขาคนละที จากนั้นก็เอ่ยพูดขึ้นว่า“พวกคุณกังวลกลัวว่าผมจะไม่ทำตามที่รับปากว่าจะกำจัดพิษในร่างกายออกให้ใช่ไหม?”
ทั้งเจ็ดคนมองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะตอบออกไป
คนที่อยู่คนแรกรวบรวมความกล้าแล้วพยักหน้ารับ คนที่เหลือก็ถึงกล้าที่จะพยักหน้ารับตามเขา
เย่เฉินยิ้มอย่างขบขัน แล้วกล่าว“ เป็นเรื่องปกติที่จะเป็นกังวล แต่ตอนนี้ไม่ต้องห่วง พิษในร่างกายของพวกคุณ ได้ถูกกำจัดออกไปแล้ว !”
ทำเอาทุกคนต่างมีใบหน้าที่ตกตะลึงกันเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่เข้าใจ พิษที่ยังสัมผัสได้เมื่อครู่ มันได้จางหายไปตั้งแต่ตอนไหนกัน
ชายคนแรกนั้นหัวสมองค่อนข้างไวเล็กน้อย เขาจำได้ว่าเมื่อครู่เย่เฉินตบบ่าตัวเองไป ก็จึงเอ่ยถามไปตามสัญชาตญาณ“หรือว่า……หรือว่าที่คุณตบบ่าเราไปเมื่อกี้นี้ ก็ช่วยเรากำจัดพิษออกไปได้แล้ว?”
เย่เฉินพยักหน้าให้
ชายคนนั้นถามด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ“พิษชนิดนี้ไม่มีทางที่จะกำจัดออกได้ คุณ……คุณทำมันได้ยังไง?!”
เย่เฉินยกยิ้มแล้วกล่าว“เหตุผลที่ไม่สามารถจะกำจัดออกไปได้นั้น เพราะที่อยู่ในร่างกายของพวกคุณไม่ใช่พิษแท้ แต่เป็นเพียงพลังบางอย่างที่พวกคุณควบคุมมันไม่ได้เท่านั้น ในเมื่อพวกคุณควบคุมมันไม่ได้ ก็จึงถูกมันควบคุมแทน ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...