พูดจบ เขาหันไปหาเย่เฉิน แล้วพูดอย่างจริงจัง“คุณชายเย่ หากอยากจะกำจัดฐานที่มั่นนี้ การตัดช่องทางการขนส่งยาแก้พิษนี้เป็นวิธีที่ดี อีกทั้ง เมื่อตัดช่องทางการจัดส่งยาแก้พิษนี้ได้สำเร็จ ก็จะสามารถเข้าประชิดและตีโอบศัตรูได้ เหมือนพวกซุ่มยิงในสนามรบ ไม่ฆ่าผู้บาดเจ็บ แต่ใช้ผู้บาดเจ็บเป็นเหยื่อล่อขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย จากนั้นก็จัดการกับทุกคนที่เข้ามาช่วยเหลือ”
เมื่อว่านพั่วจวินได้ยิน ก็พูดอย่างอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ว่า“ล้อมข้าศึกเพื่อโจมตี!วิธีการของพล.ต.ท.หลี่นี้ยอดเยี่ยมมากๆ!”
พูดจบ เขาก็หันไปพูดกับเย่เฉิน“คุณเย่ หากใช้วิธีของพล.ต.ท.หลี่ ล้อมข้าศึกเพื่อโจมตี แล้วรอวันครบกำหนดในเจ็ดวัน หลังจากเจ็ดวันนั้น ฐานที่มั่นนี้คงหายสาบสูญไปเอง ”
ห้าสี่เจ็ดพูดอย่างหวาดกลัว“คุณเย่ได้โปรดทบทวนอย่างรอบคอบด้วย!หากทำแบบนี้ ทหารหน่วยกล้าตายหลายพันคนกับครอบครัวของเหล่าทหารหน่วยกล้าตายต้องตายอย่างไร้ที่ฝังกลบเป็นแน่ !”
“ใช่ครับ……”ทหารม้ากล้าคนนั้นก็พูดด้วยความตื่นตระหนกเช่นกัน“ทหารหน่วยกล้าตายกับทหารม้ากล้า ทุกคนล้วนถูกบังคับให้ต้องถวายชีวิตเพื่อองค์กร หากยาแก้พิษของพวกเขาถูกตัดขาดไปจริงๆ พวกเขาไม่มีใครสามารถอยู่รอดต่อไปได้แน่ นี่……นี่สำหรับพวกเขาแล้ว……มันโหดร้ายเกินไป……”
พูดจบ เขาหันไปหาเย่เฉิน พูดขอร้อง“คุณ ได้โปรดเห็นแก่ที่พวกเราทำไปเพราะถูกบีบบังคับอย่างไม่มีทางเลือก ไว้ชีวิตพวกเรากับครอบครัว และเพื่อนพ้องของเราด้วยเถอะ……”
เย่เฉินไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่เขาครุ่นคิดอยู่ลำพัง ก็จึงเอ่ยพูดขึ้น“การตัดขาดช่องทางการลำเลียงยาแก้พิษนั้นเป็นประโยชน์อย่างมากจริง แต่มันไร้มนุษยธรรมไป หากทำมันสำเร็จได้ ชีวิตอีกกว่านับพันก็จะไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไป”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็หันไปหาห้าสี่เจ็ดกับทหารม้ากล้าทุกคน เอ่ยถามอย่างจริงจัง“หากวันหนึ่ง พวกคุณพบว่ายาแก้พิษที่องค์กรให้มาหลังจากที่กินเข้าไปแล้ว มันไม่ได้ส่งผลให้พิษในร่างกายขยายเวลาออกไป แต่มันกำจัดพิษนั้นให้หายไป พวกคุณจะมีปฏิกิริยากันยังไง?”
คำพูดของห้าสี่เจ็ด ทำเอาทหารม้ากล้าทุกคนต่างก็เห็นด้วยและรู้สึกอย่างที่พูดนั้นเช่นกัน
พวกเขาเป็นเหมือนทหารหน่วยกล้าตาย คาดหวังว่าจะมีสักวันหนึ่ง ที่จะสามารถหลุดพ้นไปจากการควบคุมขององค์กรลึกลับนี้ได้
สาเหตุที่ไม่เคยได้ยืนหยัดต่อสู้กับองค์กรนั้น ก็เป็นเพราะพิษในร่างกายที่ไม่สามารถจะต้านทานและกำจัดออกไปได้
คนรุ่นก่อนของพวกเขาก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะต่อต้าน หรือหลบหนีไป อายุขัยสูงสุดของคนที่หลบหนีออกไปได้ ก็มีเพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...