เหมืองทองแดงมีการผลิตที่คงที่ มีช่องทางการจำหน่ายที่แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นสินค้าหรือเงินทุน เส้นทางการหมุนเวียนนั้นชัดเจนอย่างมาก เมื่อเป็นเช่นนี้ โลกภายนอกก็จึงย่อมจับสังเกตอะไรไม่ได้
อันที่จริง หากอยากจะรับประกันการผลิตพื้นฐานทั่วไปของเหมืองทองแดง องค์กรไม่จำเป็นต้องสร้างโรงหลอมทองแดงขึ้นใหม่ในตุรกี
เพราะว่า แร่ทองแดงที่ผลิตในเหมืองทองแดงนั้นไม่มีเบาะแสอะไร ไม่ว่าใครจะซื้อมันไป ตามหลักแล้วก็ไม่มีผลใดๆทั้งนั้น
แต่ที่องค์กรต้องสร้างโรงหลอมทองแดงขึ้นมา จุดประสงค์ที่แท้จริง ก็เพื่อให้มั่นใจว่าจะสามารถตอบสนองความต้องการภายในของเหมืองทองแดงได้อย่างเต็มที่
เนื่องจากเหมืองทองแดงเปิดเผยกับคนภายนอกว่าสถานที่แห่งนี้มีคนเพียงร้อยกว่าคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ แต่จำนวนคนจริงๆที่อาศัยมีมากกว่าถึงพันคน หากสิ่งของจำเป็นในการดำรงชีพของคนกว่าพันคน จัดหามาจากที่ไซปรัสเพียงที่เดียว ของที่มากมายแบบนี้ จะต้องสร้างความสงสัยให้คนในพื้นที่อย่างแน่นอน
นี่จึงเป็นเหตุ ให้พวกเขาจำเป็นต้องมีช่องทางที่ปลอดภัย ในการแอบจัดหาเสบียงให้กับภายในของเหมืองทองแดง
เวลานี้ โรงหลอมทองแดงในตุรกี ก็จึงมีบทบาทอย่างมาก
ภายนอก พวกเขาใช้การขนส่ง ลำเลียงแร่ทองแดงที่ผลิตได้จากเหมืองส่งไปยังตุรกี
แต่ในความเป็นจริงสิ่งที่สำคัญคือเรือที่มาขนส่งแร่ทองแดงนี้ แอบบรรทุกสิ่งของจำเป็นในการดำรงชีพจำนวนมากไปยังไซปรัสอย่างเงียบๆ หลังจากที่ลักลอบขนเสบียงเข้าไปยังภายในเหมืองทองแดงแล้ว ก็ทำทีเป็นขนแร่ทองแดงที่ผลิตได้จากในเหมืองส่งต่อไปยังตุรกี
ใช้ช่องทางในการลำเลียงนี้ให้เกิดประโยชน์ ขณะเดียวกันก็ไม่มีใครรู้ ว่าลักลอบส่งเสบียงไปยังภายในเหมืองทองแดงอย่างเงียบๆ
ดูเหมือนโรงหลอมจะนำเข้าแร่หินที่ผลิตโดยเหมืองทองแดง สร้างรายได้ให้กับเหมือง แต่ในความเป็นจริง บทบาทหลักของโรงหลอมนี้ เป็นเพียงสิ่งอำนวยความสะดวกที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเหมืองทองแดงเท่านั้น
จากนั้น เย่เฉินกับว่านพั่วจวิน และหลี่ญ่าหลินก็ได้วางแผนปฏิบัติการอย่างละเอียดรอบคอบขึ้นมา
หลังจากที่เตรียมการวางแผนแล้วเสร็จ เย่เฉินก็ตั้งใจจะเดินทางไปสหรัฐอเมริกา ใช้เวลาที่เหลือในอีกหลายวันนี้เตรียมตัวให้พร้อม
ทว่า ก่อนออกเดินทาง เขาได้ให้ว่านพั่วจวินพาตัวเองไปเจอกับเฮียหล่างหล่างหงจวินผู้เชี่ยวชาญด้านการสื่อสาร
ในตอนนี้ ว่านพั่วจวินได้ให้อาคารสองชั้นหลังหนึ่งกับหล่างหงจวิน เพื่อให้เขาได้ใช้เป็นที่คิดค้นวิจัย
แม้หล่างหงจวินจะมาถึงที่ซีเรียได้ไม่กี่วัน แต่สภาวการณ์ของเขานั้น เกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่ามหัศจรรย์ ไม่เพียงแค่สภาพจิตใจ สีหน้าท่าทางและอารมณ์ความรู้สึกล้วนดูดีขึ้นมาก คนทั้งคนก็ราวกับหน้าเด็กขึ้นเป็นกอง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...