เย่เฉินลงจากเครื่องเพียงลำพัง แล้วขับรถกลับไปยังโรงแรมที่พักกับเซียวชูหรัน
และในช่วงสองสามวันหลังจากนี้ เขาให้เฟ่ยเข่อซินส่งตัวยามาให้ชุดหนึ่ง ใช้เวลาที่เซียวชูหรันไปเรียนในตอนกลางวัน กลั่นยาช่วยหัวใจขึ้นมาชุดใหม่
จากนั้น เขาเอายาเสริมชี่ปราณเม็ดหนึ่งกับยาอายุวัฒนะสองเม็ดมาผสมเข้าไปด้วย แล้วเพิ่มสมุนไพรที่บำรุงร่างกายลงไปอีกจำนวนมาก กลั่นเป็นยาอีกหลายพันเม็ดที่มีฤทธิ์ยาเพียงพอ และยังมีโอสถที่มีปราณทิพย์อีกเล็กน้อย
ฤทธิ์ยาของโอสถชนิดนี้ แม้จะไม่เท่ายาช่วยหัวใจ แต่ก็สามารถกำจัดพิษที่อยู่ในร่างกายของทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้าออกได้ ช่วยพวกเขาปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการไว้กว่าหลายร้อยปีนี้ให้หมดสิ้นได้
นอกจากเตรียมยาแก้พิษแล้ว เย่เฉินยังได้เตรียมแผนปฏิบัติการขึ้นสองแผนสำหรับตัวเองด้วย
แผนแรก คือคิดหาโอกาสลักลอบเข้าไปในเรือบรรทุกสินค้าที่ลำเลียงยาแก้พิษนี้ในทะเล จับเส้นทางการลำเลียงยา คิดหาวิธีล้วงความลับที่สูงขึ้นไปอีกขั้นขององค์กร จากนั้นก็หาโอกาสสับเปลี่ยนยาแก้พิษนี้
และอีกแผนก็คือ แอบลักลอบเข้าไปในเหมืองทองแดง รอขุนพลหัวเมืองได้ยาแก้พิษไปแล้ว ก็ค่อยแอบจัดการขุนพลหัวเมืองอย่างลับๆ
ข้อดีของแผนแรก ไม่เพียงสามารถขยับเข้าใกล้บุคคลระดับสูงได้ และวิธีการนี้ก็ทำได้เร็วยิ่งกว่า เมื่อเป็นเช่นนี้ หากแผนการนี้ล้มเหลว ก็ยังเลือกแผนสองได้ แต่หากลงมือปฏิบัติการแผนสองก่อน อย่างนั้นก็จะไม่มีทางเลือกที่เหมาะสมอีก
ส่วนจะทำยังไงถึงจะแอบลักลอบขึ้นเรือบรรทุกสินค้าที่แล่นอยู่นี้ได้ เย่เฉินก็ได้คิดแผนหนึ่งที่เป็นไปได้ขึ้นมา บอกความต้องการของตัวเองให้ว่านพั่วจวินได้รับรู้ก่อน แล้วให้เขาเตรียมพร้อมสำหรับตัวเองล่วงหน้า
เย่เฉินพยักหน้า และถามเขา“เหมืองทองแดงของพวกเขา อยู่ที่ลีมาซอลใช่ไหม?”
“ครับ”ว่านพั่วจวินตอบ“ตำแหน่งของเหมืองทองแดง อยู่ทางฝั่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือของลีมาซอลระยะห่างราวๆสามสิบกิโลตามแนวชายฝั่ง ที่เหมืองมีท่าเทียบเรือของตัวเอง”
เย่เฉินถามต่อ“ เช็กได้หรือยังว่าเรือขนส่งสินค้านั้นออกจากตรงไหนของตุรกี ?”
“เรียบร้อยแล้วครับ”ว่านพั่วจวินตอบ“ตามข้อมูลการขายของเหมืองทองแดง แร่ทองแดงทั้งหมดที่พวกเขาผลิตได้ ถูกขายมันให้กับโรงหลอมทองแดงในจังหวัดฮาทัยของตุรกี โรงหลอมแห่งนี้เพื่อต้องการจะลดต้นทุนการขนส่ง ได้ซื้อเรือสินค้าขนาดแปดพันตันมาลำหนึ่ง ใช้ในการขนส่งแร่ทองแดงจากไซปรัสโดยเฉพาะ เส้นทางเดินเรือของพวกเขาก็คงที่มาก นั่นก็คือจากท่าเรืออิสเคนเดอรุนในจังหวัดฮาทัยของตุรกี ไปท่าเทียบเรือของตัวเองในลีมาซอล ระยะทางทั้งหมดประมาณ210ไมล์ทะเล หรือเกือบ390กิโลเมตร”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...