ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4992

เย่เฉินถามเขา“ ควบคุมการเดินเรือลำนี้หรือยัง？”

“เรียบร้อยครับ”ว่านพั่วจวินอธิบาย“ข้อมูลการจดทะเบียนของพวกเขาเป็นไปอย่างปรกติทุกอย่าง ดังนั้นข้อมูลของเรือก็จึงตรวจเช็กได้ และบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดเองก็มีเรือที่วิ่งผ่านทางตะวันออกของไซปรัสไปยังตุรกี ขณะเดียวกันก็มีเรือเดินทางกลับด้วย เราได้ตรวจสอบข้อมูลเรดาร์เส้นทางการเดินเรือเหล่านี้ การนำทางด้วยเรดาร์ พบตำแหน่งข้อมูลของเรือลำนี้ หกชั่วโมงก่อนหน้าเรือลำนี้เดินทางออกจากท่าเรืออิสเคนเดอรุน ตอนนี้ก็เดินทางมากว่าครึ่งทางแล้ว อีกสามชั่วโมงก็จะมาถึงที่ลีมาซอล ”

“ดี”เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย และถามต่อ“เรือเร็วที่ให้เตรียมเรียบร้อยหรือยัง？”

“เรียบร้อยครับ”ว่านพั่วจวินตอบ“ตามคำขอของคุณ เรือสปีดโบ็ทที่ติดตั้งเครื่องยนต์Mercuryหกสูบ ทำความเร็วสูงสุดได้ที่120กิโลเมตร/ชั่วโมง”

เย่เฉินพูดขึ้นทันที“พาฉันไปเดี๋ยวนี้！”

ว่านพั่วจวินขับรถพาเย่เฉินเดินทางไป ถึงยังแนวชายฝั่งที่ไร้ซึ่งผู้คน

เวลานี้บนชายหาด มีรถกระบะคันใหญ่ที่ดัดแปลงขึ้นใหม่ ท้ายรถของกระบะคันนี้หันลงสู่ทะเล ด้านหลังพ่วงด้วยหางที่ยื่นออกมาราวๆหกถึงเจ็ดเมตร คลุมด้วยผ้าใบกันน้ำสีดำ

ว่านพั่วจวินดึงผ้าใบกันน้ำออก เรือสปีดโบ๊ทที่ปราดเปรียวลำหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

จากนั้น ว่านพั่วจวินก็ถามเย่เฉิน“คุณเย่ ให้ผมตามคุณไปด้วยดีไหม？”

เย่เฉินโบกมือ“ฉันไปเองได้ นายรีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้วไปขึ้นเรือเพื่อรวมตัวกับคนอื่นๆ รอฟังคำสั่งฉันอยู่บนเรือ”

ว่านพั่วจวินพยักหน้า หยิบกระเป๋าเป้ออกจากห้องโดยสาร แล้วพูดกับเย่เฉิน“คุณเย่ ของที่คุณให้ผมเตรียมครบทุกอย่าง เครื่องสื่อสารผ่านดาวเทียมก็อยู่ข้างในด้วย”

“ดี！”เย่เฉินกระโดดขึ้นเรือ ทำความคุ้นเคยกับการทำงานของเรือลำนี้ จากนั้นก็พูดกับว่านพั่วจวิน “พั่วจวิน นายเอาเรือลงทะเลได้เลย”

“ได้ครับคุณเย่ ！”

ว่านพั่วจวินเลื่อนรถกระบะ ให้พ่วงท้ายของมันค่อยๆหย่อนลงไปที่ทะเลอย่างช้าๆ

เมื่อเรือลงสู่ผิวน้ำแล้ว เรือทั้งลำก็ลอยเด่นขึ้นมา

เย่เฉินสตาร์ทเครื่องยนต์ วิทยุสื่อสารก็มีเสียงของว่านพั่วจวินดังขึ้น พูดว่า“คุณเย่ คุณไปในทิศทาง320แล้วขับออกไปอีกร้อยสามสิบกิโล ก็สามารถไปถึงเส้นทางเดินเรือลำนั้นได้ หากไม่มีข้อผิดพลาดอะไร คุณน่าจะไปถึงที่หมายก่อนเขาครึ่งชั่วโมง”

“ได้ ”เย่เฉินพูดกับว่านพั่วจวินผ่านวิทยุสื่อสาร“พั่วจวิน เจอกันที่ไซปรัส”

พูดจบ เขาก็บังคับเรือลงสู่ทะเล จากนั้นก็ตีโค้ง180องศา แล้วขับหายเข้าไปในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอันเวิ่งว้าง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เย่เฉินก็ได้มาถึงยังตำแหน่งที่กำหนดไว้ในแผนภาพ

เขาจอดเรือห่างจากเส้นทางการเดินเรือประมาณหนึ่งไมล์ทะเล แล้วเปิดกระเป๋าที่ว่านพั่วจวินเตรียมไว้ให้ตัวเอง หยิบเอาชุดสีดำกันน้ำออกมา

จากนั้น เขาเปลี่ยนชุดสีดำนั้น แล้วดับเครื่องยนต์เรือ ปิดแม้กระทั่งเรดาร์การนำทางของเรือด้วย

วิทยุสื่อสารดาวเทียม ในตอนนี้มีเสียงของว่านพั่วจวินดังขึ้นมา“คุณเย่ เรือลำนั้นอยู่ห่างจากคุณไม่ถึงยี่สิบไมล์ทะเล เราจะคอยจับตาดูตำแหน่งของเขาแบบเรียลไทม์ และจะรายงานให้คุณทราบในทันที ”

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ที่ท้องน้ำทะเล เย่เฉินก็มองเห็นแสงไฟของเรือบรรทุกสินค้าลำนั้น

หลังจากที่ได้รับการยืนยันจากว่านพั่วจวินว่าเรือลำนี้เป็นเรือที่ตัวเองกำลังตามหา เขาสะพายกระเป๋าเป้สีดำกันน้ำของตัวเอง ล็อกสายสะพายตรงกลางจนแน่น สายตาจ้องมองไปยังเรือสินค้าที่ขยับเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่ระยะห่างของอีกฝ่ายอยู่ไม่ถึงสองไมล์ทะเล เย่เฉินใช้มีดทะลุวิญญาณ ผ่าตัดกลางลำเรือจนขาด ในระหว่างที่เรือกำลังจม เขาใช้ปราณทิพย์กับสองขา ให้ขาที่มีปราณทิพย์นี้สามารถพยุงตัวเองให้ลอยอยู่ในผิวน้ำได้

จากนั้น เขาก็ราวกับเดินบนพื้นราบ มุ่งตรงไปหาเรือสินค้าลำนั้น！