พื้นที่ภายในของหอบังคับการนั้นมีขนาดใหญ่ ที่ชั้นสามนอกจากมีห้องใหญ่ที่คนทั้งสองในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยไฟราคะแล้ว ยังมีห้องประชุมขนาดใหญ่อีกหนึ่งห้อง กับห้องอาหารและห้องน้ำอย่างละห้อง
เย่เฉินเดินผ่านห้องเหล่านี้ ในตอนที่มาถึงยังหน้าห้องที่อยู่ด้านในสุด สงครามของคนทั้งสองก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว
ในตอนนี้ ก็ได้ยินเสียงของเสื้อผ้าที่เสียดสีกันไปมาเพื่อสวมใส่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นว่า“รอผมเดี๋ยว ผมขอไปดูห้องควบคุมก่อน ”
อีกคนไม่พูดอะไร ได้ยินเพียงเสียงจูบของคนทั้งสอง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ขยับเข้ามาที่ตรงประตู
เย่เฉินถือมีดทะลุวิญญาณไว้ในฝ่ามือขวาแล้วรอ ในตอนที่ประตูถูกดึงเปิดออกจากทางด้านใน เขาก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกจากประตูมา ไม่รอให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว เย่เฉินปรี่เข้าประชิดอย่างไว มือซ้ายคว้าหมับเข้าที่ลำคอของอีกฝ่ายแน่น จากนั้นก็ใช้เท้าถีบประตูให้ปิดลง
พลังวิชาของอีกฝ่ายอยู่ในแดนสว่างชั้นสูงสุด เมื่อเห็นเย่เฉินพุ่งเข้ามา สองมือก็ยกขึ้นตอบโต้กลับอย่างอัตโนมัติ
แต่ว่า ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบโต้กลับ เย่เฉินก็ใช้ปราณทิพย์เพียงเล็กน้อยสะกดการรับรู้ของชายที่อยู่ตรงหน้า ให้เขาเป็นเหมือนเฉินจงเหล่ยราชันสงครามของสำนักว่านหลงในตอนนั้น ที่ไม่สามารถจะควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกายได้
ชายผู้นี้ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น การรับรู้ถูกควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์ ร่างกายยืนนิ่งอยู่กับที่ หรือแม้แต่เปลือกตาก็ไม่สามารถจะขยับได้
หลังจากที่จัดการกับคนคนนี้เรียบร้อย เย่เฉินตั้งใจจะทำอย่างเดียวกันนี้ ควบคุมผู้หญิงที่อยู่ข้างในคนนี้ด้วย จากนั้นค่อยมาสอบปากคำเขา
และในตอนนี้ เนื่องจากด้านในของประตูมีทางเดินที่ทอดยาวเกือบสองเมตร ดังนั้นผู้หญิงที่อยู่ภายในห้องก็จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เมื่อเย่เฉินเดินเข้ามายังด้านในของห้อง ก็ต้องพบว่า คนที่กำลังแต่งตัวอยู่ที่ข้างเตียงในขณะนี้ กลับเป็นคนแก่ที่อายุห้าสิบเกือบหกสิบเห็นจะได้ !
เมื่อตาแก่เห็นคนในชุดดำบุกเข้ามา ก็ตื่นตกใจ เอื้อมมือไปจะหยิบปืนที่หัวเตียง!
ในระดับขั้นของนักบู๊ นอกเหนือจากแดนสว่างที่ใช้เส้นลมปราณมาแยกวัดระดับขั้นกันแล้ว แดนมืด แดนมิติและแดนปรมาจารย์ ก็แบ่งออกเป็นหนึ่งถึงชั้นเก้าเหมือนกัน
ว่านพั่วจวินที่เพิ่งจะก้าวเข้าสู่แดนมืดได้ ตอนนี้ยังอยู่ในระดับพื้นฐานของแดนมืดชั้นหนึ่ง
แต่ว่า ตาแก่คนนี้ กลับอยู่ในแดนมืดชั้นสามแล้ว
ด้วยความแข็งแกร่งของเขา หากวันนี้ว่านพั่วจวินมาอยู่ตรงหน้าเขา ก็คงต้านรับไม่พ้นสามกระบวนท่าแน่นอน
และตาแก่คนนี้ก็ไม่คิดเหมือนกันว่า พลังวิชาของเย่เฉินนั้นจะแข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้ ตัวเองอยู่ตรงหน้าเขา ก็แทบไม่มีกำลังจะโต้ตอบใดๆ จึงดิ้นรนไปมาแล้วถาม“แก……แกเป็นใคร?!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...