ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5003

"ดาวเทียมสื่อสารทางการทหาร?" เย่เฉินกล่าวถามด้วยความตกตะลึงว่า: "นี่ก็สามารถซื้อได้เหรอ?"

ต้วนลี่เย่กล่าวอธิบายว่า: "ภายใต้สถานการณ์ปกติไม่อาจทำได้ ต่อให้เป็นนักธุรกิจที่มีเงิน ก็ไม่สามารถซื้อดาวเทียมทางการทหารได้ แต่ในเวลานั้นค่อนข้างเป็นช่วงเวลาพิเศษ ระบบป้องกันของสหภาพโซเวียตทั้งหมดอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หลังการล่มสลายการจัดสรรระหว่างประเทศเหล่านี้ก็ยุ่งเหยิงและมีหนี้สินจำนวนมาก ในเวลานั้นอาวุธหนักของยูเครน ส่วนใหญ่ล้วนถูกขายออกไปแล้ว กระทั่งเครื่องบินทิ้งระเบิด160หรือแม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ถูกขายไปเกือบหมดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงดาวเทียมที่อยู่บนท้องฟ้าเลย ภายใต้สถานการณ์ของเรื่องราวในเวลานั้น ดาวเทียมไม่กี่ดวงหายไปโดยไม่มีใครพบเห็น เพียงแค่เคลื่อนไหวเล็กน้อย คนอื่นๆ ต่างก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนท้องฟ้ายังมีดาวเทียมอีกหลายดวงที่เป็นของพวกเขา"

พูดจบ ต้วนลี่เย่ก็กล่าวอีกว่า: "ดาวเทียมเหล่านี้มีความปลอดภัยในตัวเองสูงมาก อีกทั้งยังรีเซตรหัสการสื่อสารแล้ว ดังนั้นแม้แต่คนที่ออกแบบก็ไม่สามารถถอดรหัสเนื้อหาของการสื่อสารในปัจจุบันได้ ความเป็นไปได้ของการแตกร้าวแทบจะไม่มีเลย เพียงแต่มันก็จะต้องมีข้อเสียอย่างแน่นอน ข้อเสียใหญ่ที่สุดก็คือยุคของดาวเทียมค่อนข้างเก่า และยังคงเป็นดาวเทียมสื่อสารเคลื่อนที่ย่านความถี่แคบรุ่นเก่า อัตราการส่งข้อมูลค่อนข้างช้า ฉะนั้นจึงสามารถดำเนินได้เพียงตัวอักษรและส่งผ่านไบท์คำสั่งเท่านั้น เช่นการตรวจสอบสถานะของตู้นิรภัยในที่ต่างๆ ตู้นิรภัยกำลังอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ปกติ จะต้องใช้เวลาในการส่งคำสั่งเพียงไม่กี่ไบท์ไปยังดาวเทียม ถ้าหากปรากฏความผิดปกติ คำสั่งก็จะมีเพียงไม่กี่ไบท์เท่านั้น การติดตั้งอุปกรณ์ทำลายตัวเองก็เช่นเดียวกัน การส่งข้อมูลขนาดเล็กมากจะไม่มีปัญหาโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ มันยังสามารถตอบสนองผู้ใช้จำนวนน้อยมากที่จะใช้ระบบนี้สำหรับการโทรด้วยเสียงในช่วงเวลาที่สำคัญ แต่ก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการในการส่งสัญญาณวิดีโอได้"

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า: "ก็คือหมายความว่า ถึงแม้ว่าฐานทัพไซปรัสจะสามารถติดตั้งอุปกรณ์สังเกตการณ์ได้ แต่องค์กรก็ไม่สามารถมองเห็นแบบเรียลไทม์ได้ ถูกไหม?"

"ถูกต้องครับ" ต้วนลี่เย่กล่าวว่า: "อุปกรณ์สังเกตการณ์ของไซปรัสล้วนถูกพวกเขาจัดเก็บเอาไว้ ทุกครั้งที่ฉันเข้ามา ก็จะเอาก๊อบปี้ภาพบันทึกสังเกตการณ์เมื่อสัปดาห์ที่แล้วกลับไปด้วย แต่ข้อมูลนี้จะไม่เชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ต จะเก็บเอาไว้แค่ในตุรกีเท่านั้น นานๆ ครั้ง ข้อมูลทั้งหมดจะถูกส่งไปยังหน่วยบัญชาการกองทัพขวา ส่วนหน่วยบัญชาการกองทัพขวาจะส่งข้อมูลเหล่านี้ไปให้ผู้มีพระคุณหรือไม่ ฉันก็ไม่อาจทราบได้"

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วกล่าวว่า: "ดูเหมือนว่าคุณก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าจะรู้เรื่องทางด้านนี้อย่างมากมาย"

ต้วนลี่เย่กล่าวอย่างเคารพว่า: "สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดล้วนได้รับการฝึกฝนอย่างเป็นระบบ ตอนที่อยู่ในค่ายฮูเบนครับ"

เย่เฉินถามเขาด้วยความสงสัยว่า: "เช่นนั้นฉันขอถามคุณหน่อย ตามที่คุณรู้มา อุปกรณ์การทำลายตัวเองของพวกคุณเคยถูกเปิดใช้งานเหรอไม่?"

"เคยเปิดใช้งานครับ" ต้วนลี่เย่กล่าวโดยไม่ลังเล: "เมื่อประมาณยี่สิบปีก่อน ฐานทัพหนึ่งก็เคยถูกองค์กรเปิดใช้งานการทำลายตัวเองเพราะความล้มเหลวครั้งใหญ่หลวง อีกทั้งครั้งนั้นองค์กรก็ใจดำอำมหิตอย่างมาก ก่อนหนึ่งวันในการส่งมอบยาตามปกติ ทูตวิสามัญได้มีการประกาศเฉพาะกาลว่าไม่ต้องส่งยาแล้ว ในขณะเดียวกันก็แจ้งขุนพลหัวเมืองอีกฝ่ายว่า ทางด้านของทูตวิสามัญเกิดเหตุสุดวิสัยเล็กน้อย ให้พวกเขารอไปอีกครึ่งวัน ถ้าหากเช้ามืดวันต่อมาทูตวิสามัญยังส่งมาไม่ถึง องค์กรจะมอบอำนาจให้เขาเปิดตู้นิรภัย และเปิดใช้งานยาแก้พิษสำรอง"

"แล้วต่อจากนั้นล่ะ?" เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วกล่าวถาม: "องค์กรคำพูดโกหกลากพวกเขาไปจนใกล้จะตายด้วยพิษ จากนั้นก็เปิดใช้งานการทำลายตัวเองเหรอ?"

"ใช่ครับ!" ต้วนลี่เย่พยักหน้าอย่างหนักแน่น แล้วกล่าวด้วยอารมณ์ที่ตกตะลึงว่า: "องค์กรไม่ได้ให้คนส่งยามาให้ และสุดท้ายก็ทำลายยาแก้พิษสำรองด้วย คนจำนวนห้าพันกว่าคนในฐานทัพนั้นรวมทั้งขุนพลหัวเมือง ทหารม้ากล้า ทหารหน่วยกล้าตายตลอดจนครอบครัวทหารหน่วยกล้าตายต่างก็ตายด้วยพิษ ไม่มีรอดพ้นแม้แต่คนเดียว"