ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5017

"ถึงเวลานั้น เราจะสามารถควบคุมพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ ต่อจากนั้นก็ยึดครองเหมืองแร่ทองแดงทั้งหมด!"

มีคนเอ่ยถามทันทีว่า : "ยึดครองเหมืองแร่ทองแดงทั้งหมดแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเราล่ะ? ในกรณีที่องค์กรรู้เข้า ที่นี่ก็จะอยู่เหนือการควบคุม และจะต้องส่งคนมาปิดล้อมพวกเราอย่างแน่นอน!"

"กลัวอะไรในการปิดล้อมเหรอ?" สายตาของชายผมสั้นราวกับคบเพลิง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "อย่าลืมสิว่าเมื่อก่อนพวกเขาก็ควบคุมเราไว้ โดยอาศัยยาแก้พิษและพิษรุนแรงแรงในร่างกายของเรา! พวกคุณคิดว่าหลายปีมานี้ฉันไม่คิดที่จะต่อต้านพวกเขาอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะยอมสละชีวิตเพื่อต่อต้านพวกเขา เพียงแต่พวกเขาไม่ได้เปิดโอกาสให้เราต่อสู้ตัวต่อตัวเลย ตราบใดที่พวกเขาหยุดส่งยาแก้พิษ มากสุดเป็นเวลาเจ็ดวัน พวกเราจะต้องตายอย่างแน่นอน!"

พูดถึงตรงนี้ เขาแสดงออกอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ : "ตราบใดที่พิษในร่างกายของทุกคนถูกขจัดออกไป ถึงเวลานั้นเราจะรวมตัวทุกคนเพื่อถามความคิดเห็น ถ้าพวกเขาเต็มใจที่จะต่อต้านองค์กร เราจะใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่น และต่อสู้กับองค์กรให้ถึงที่สุด ; ถ้าพวกเขามีแนวโน้มที่จะหนีจากการควบคุมขององค์กร เช่นนั้นเราจะออกจากไซปรัสในคืนนั้นเลย และแยกย้ายกันลี้ภัยไปทั่วโลก!"

"ด้วยคนจำนวนมากที่หลบหนีไปในคราวเดียวแบบนี้ ถึงแม้ว่าองค์กรอยากจะตามฆ่า เกรงว่าจะยากมากที่จะไล่ล่าได้ ตราบใดที่ทุกคนหลบหนีโดยไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ฉันเชื่อว่าจะต้องมีคนส่วนหนึ่งที่ใช้ชีวิต และใช้ชีวิตอย่างอิสระต่อไป!"

พูดจบ เขาก็มองไปรอบๆ กลุ่มคน และกล่าวด้วยความฮึกเหิมว่า : "ทุกท่านลองคิดดู บรรพบุรุษของเราต่อสู้ตั้งแต่ทหารหน่วยกล้าตายไปจนถึงทหารม้ากล้า หลายร้อยปีแล้วที่ไม่สามารถกอบกู้อิสระกลับคืนมาได้ แต่ครั้งนี้Bugของยาแก้พิษชนิดใหม่นี้ ก็คือโอกาสที่ดีที่สุดของเรา อีกทั้งยังเป็นโอกาสแบบชั่วครู่ชั่วยาม! ในกรณีที่พวกเขาพบBugนี้ เช่นนั้นเราจะไม่มีโอกาสแล้ว! ทุกท่านเต็มใจที่จะทำให้รุ่นลูกรุ่นหลานของเรา ถูกพันธนาการด้วยพิษรุนแรงที่ไม่มีวันสลายนี้ไปตลอดกาลอย่างนั้นเหรอ?!"