ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5017

"ถึงเวลานั้น เราจะสามารถควบคุมพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ ต่อจากนั้นก็ยึดครองเหมืองแร่ทองแดงทั้งหมด!"

มีคนเอ่ยถามทันทีว่า : "ยึดครองเหมืองแร่ทองแดงทั้งหมดแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเราล่ะ? ในกรณีที่องค์กรรู้เข้า ที่นี่ก็จะอยู่เหนือการควบคุม และจะต้องส่งคนมาปิดล้อมพวกเราอย่างแน่นอน!"

"กลัวอะไรในการปิดล้อมเหรอ?" สายตาของชายผมสั้นราวกับคบเพลิง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "อย่าลืมสิว่าเมื่อก่อนพวกเขาก็ควบคุมเราไว้ โดยอาศัยยาแก้พิษและพิษรุนแรงแรงในร่างกายของเรา! พวกคุณคิดว่าหลายปีมานี้ฉันไม่คิดที่จะต่อต้านพวกเขาอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะยอมสละชีวิตเพื่อต่อต้านพวกเขา เพียงแต่พวกเขาไม่ได้เปิดโอกาสให้เราต่อสู้ตัวต่อตัวเลย ตราบใดที่พวกเขาหยุดส่งยาแก้พิษ มากสุดเป็นเวลาเจ็ดวัน พวกเราจะต้องตายอย่างแน่นอน!"

พูดถึงตรงนี้ เขาแสดงออกอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ : "ตราบใดที่พิษในร่างกายของทุกคนถูกขจัดออกไป ถึงเวลานั้นเราจะรวมตัวทุกคนเพื่อถามความคิดเห็น ถ้าพวกเขาเต็มใจที่จะต่อต้านองค์กร เราจะใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่น และต่อสู้กับองค์กรให้ถึงที่สุด ; ถ้าพวกเขามีแนวโน้มที่จะหนีจากการควบคุมขององค์กร เช่นนั้นเราจะออกจากไซปรัสในคืนนั้นเลย และแยกย้ายกันลี้ภัยไปทั่วโลก!"

"ด้วยคนจำนวนมากที่หลบหนีไปในคราวเดียวแบบนี้ ถึงแม้ว่าองค์กรอยากจะตามฆ่า เกรงว่าจะยากมากที่จะไล่ล่าได้ ตราบใดที่ทุกคนหลบหนีโดยไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ฉันเชื่อว่าจะต้องมีคนส่วนหนึ่งที่ใช้ชีวิต และใช้ชีวิตอย่างอิสระต่อไป!"

พูดจบ เขาก็มองไปรอบๆ กลุ่มคน และกล่าวด้วยความฮึกเหิมว่า : "ทุกท่านลองคิดดู บรรพบุรุษของเราต่อสู้ตั้งแต่ทหารหน่วยกล้าตายไปจนถึงทหารม้ากล้า หลายร้อยปีแล้วที่ไม่สามารถกอบกู้อิสระกลับคืนมาได้ แต่ครั้งนี้Bugของยาแก้พิษชนิดใหม่นี้ ก็คือโอกาสที่ดีที่สุดของเรา อีกทั้งยังเป็นโอกาสแบบชั่วครู่ชั่วยาม! ในกรณีที่พวกเขาพบBugนี้ เช่นนั้นเราจะไม่มีโอกาสแล้ว! ทุกท่านเต็มใจที่จะทำให้รุ่นลูกรุ่นหลานของเรา ถูกพันธนาการด้วยพิษรุนแรงที่ไม่มีวันสลายนี้ไปตลอดกาลอย่างนั้นเหรอ?!"

คำพูดของชายผมสั้น ทำให้ทุกๆ คนที่อยู่ข้างๆ กระตือรือร้น

หนึ่งในจำนวนนั้นกำหมัดแน่น กัดฟันพูดว่า : "แม่งเอ๊ย ถ้าไม่คว้าโอกาสในครั้งนี้ไว้ ลูกหลานของเราในอนาคต ไม่รู้ว่าจะต้องถูกพิษรุนแรงประเภทนี้ควบคุมไปอีกกี่ร้อยปี! เนื่องจากโอกาสที่หาได้ยากยิ่งเช่นนี้ ไม่ว่ายังไงเราก็จะต้องคว้ามันเอาไว้!"

พูดจบ เขาก็มองไปที่ชายผมสั้น และกล่าวอย่างหนักแน่นว่า : "ญ่าหลิน ไม่ว่าคุณจะทำอะไรขอเพียงแค่บอกมา ชีวิตนี้ จะเชื่อฟังคำสั่งของคุณนับแต่นี้ไป!"

"ใช่แล้วผู้นำธงซ้าย เราจะฟังคำสั่งของคุณ!"

คนอื่นต่างแสดงความคิดเห็นตามๆ กัน

ชายผมสั้นกล่าวด้วยความปลื้มใจ : "เอาล่ะ! ในเมื่อทุกคนเต็มใจที่จะสู้ เช่นนั้นเราต้องวางแผนกันก่อน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด และแน่นอนว่าไม่สามารถให้ท่านทูตพิเศษทราบเกี่ยวกับปัญหาของยาแก้พิษนี้ได้ ฉะนั้นอีกสักครู่เมื่อเขามาพบเราตัวต่อตัว ทุกๆ คนจะต้องพูดให้ตรงกัน บอกว่าไม่พบปัญหาใดๆ รวมถึงความผิดปกติใดๆ ด้วย เช่นนี้ เขาจะต้องให้คนชุดต่อไปมาทดลองยาอย่างแน่นอน สิ่งที่เราต้องทำ คือต้องบอกเกี่ยวกับสถานการณ์เหล่านี้ล่วงหน้าแก่พวกเขา ทำให้พวกเขาก็เป็นเหมือนกันกับพวกเรา อย่าได้เปิดเผยเบาะแสใดๆ ออกไป!"

พูดจบ เขาก็หยุดไปชั่วขณะ และพูดต่อว่า : "อีกอย่างหนึ่ง ฉันเดาว่าทูตพิเศษคนนั้นจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอด รอให้ทหารม้ากล้าทั้งหมดของเราทดลองยา และหลังจากผู้รับผิดชอบทุกระดับของทหารม้ากล้าสามสิบกว่าคนทดลองยาแล้ว เขาจะต้องจัดสรรยาให้เรา เพื่อให้เราจ่ายยาให้ลูกน้องตามลำดับ ดังนั้นหลังจากที่ทุกคนกลับไป ต่างคนต่างต้องแจ้งลูกน้องล่วงหน้าโดยไม่ให้คนอื่นรู้"