ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5027

พูดจบ หม่าเฉินเฟยก็พูดต่อ“อีกอย่าง คนพวกนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก ต่อให้พวกเขาจะกินยาแก้พิษเข้าไป พิษในร่างกายก็ไม่ได้ถูกกำจัดออกไปจริงๆหรอก ถึงเวลาท่านทูตพิเศษบอกความจริงออกมา พวกเขาก็ต้องก้มหัวให้อยู่ดี？ถึงตอนนั้น ต่อให้พวกเขาจะรู้ว่าเราได้แสดงออกถึงความจริงใจที่มีต่อท่านทูตพิเศษแล้วมันยังไง？ยังไงเสียอนาคตหากพวกเขาไม่ถูกลงโทษประหารชีวิต ก็ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของเรา เชื่อฟังเรา ยังจะไปกลัวว่าพวกเขาจะสร้างปัญหาอะไรได้อีก？”

คนผู้นั้นเข้าใจขึ้นมาโดยพลัน สองมือยกขึ้นคารวะแล้วพูดเยินยอ“พี่หม่าฉลาดหลักแหลม！ดูท่าวันนี้คงเป็นโอกาสอันดีของพวกเราพี่น้องแล้ว！ทุกอย่างเพราะการสนับสนุนอุ้มชูของพี่หม่าต่อไปเราจะเชื่อฟังคำสั่งของพี่หม่าทุกอย่าง！”

หม่าเฉินเฟยพยักหน้าให้อย่างพึงพอใจ พูดด้วยรอยยิ้ม“มีคำพูดนี้ของพี่น้องทุกคน ที่ทำไปวันนี้ก็คุ้มค่าแล้ว เอาล่ะพอเถอะ！ทุกคนกลับไปเตรียมผ้าขนหนูซะ อีกเดี๋ยวเราเจอกันที่ในหอประชุม！”

……

ในตอนที่ทหารม้ากล้าทุกคน กำลังจะเตรียมตัวไปยังที่หอประชุมนั้น กลุ่มของว่านพั่วจวินเอง ก็ได้ขึ้นฝั่งมาอย่างราบรื่น และยังได้ไปประจำที่ตรงด้านหลังของเหมืองทองแดงนี้แล้วอย่างเงียบเชียบ

เย่เฉินออกคำสั่งให้ทูตพิเศษต้วนลี่เย่กับขุนพลหัวเมืองสองคน ออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง แล้วพาทุกคนมายังที่ตึกสำนักงาน

นอกจากว่านพั่วจวินแล้ว คนอื่นๆอยู่รอกันในห้องประชุม ภายใต้การนำทางของต้วนลี่เย่ ว่านพั่วจวินก็ได้เดินทางมาถึงที่ห้องทำงานของเย่เฉิน

หลังจากที่เข้ามาในห้องทำงาน ว่านพั่วจวินก็ทำความเคารพเย่เฉิน แล้วกล่าว“คุณเย่ เราทุกคนมากันครบแล้ว รอฟังคำชี้แนะลำดับต่อไปของคุณครับ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วกล่าว“ฉันให้พวกทหารม้ากล้าทุกคนไปรวมตัวกันที่หอประชุม ตามแผนการคือคัดตัวคนที่คิดคดทรยศออกมา จากนั้นก็จัดการประชุมระดมพลกับพวกเขา ถึงเวลานายพาทหารม้ากล้าเจ็ดคนนั้น รอฟังคำสั่งของฉันอยู่ด้านหลัง”

ว่านพั่วจวินพูดอย่างไม่ลังเล“ครับคุณเย่ ผมเข้าใจแล้วครับ！”

พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นคารวะเย่เฉิน แล้วหันมองไปยังคนที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ในห้องอย่างไม่ตั้งใจ

ไม่มองก็ไม่มีอะไร แต่พอหันมองไปเขาก็เห็นหนึ่งในชายสูงอายุคนหนึ่ง พูดโพล่งออกมาอย่างตื่นตกใจ“อาจารย์？！ท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？！”

คนที่ถูกเขาเรียกว่าอาจารย์ คือหนึ่งในองครักษ์คนสนิทของขุนพลหัวเมือง

ก่อนหน้านั้นเย่เฉินไม่ได้สนใจในตัวบุคคลนี้มากนัก เพราะผลการฝึกฝนของคนผู้นี้อยู่ในแดนสว่างชั้นสูงสุด ดังนั้นเย่เฉินก็จึงไม่ได้ใส่ใจ

แต่ไม่คิดว่า คนผู้นี้จะเป็นอาจารย์ของว่านพั่วจวิน

เขาขมวดคิ้วและถาม“พั่วจวิน คนคนนี้ เป็นอาจารย์ของนายจริงเหรอ？”

“ครับ！”ว่านพั่วจวินพยักหน้ารับแล้วกล่าว“เขาคืออาจารย์ชิวจื้อหยวนของผมครับ……”

พูดจบ เขาก็หันมองไปยังชายวัยกลางคนนั้น พูดโพล่งออกมา“อาจารย์ ท่านจำผมไม่ได้เหรอ？！ผมพั่วจวินไง！”

เย่เฉินพูดเสียงเรียบ“ตอนนี้จิตของเขาถูกฉันควบคุมเอาไว้ ”

ว่านพั่วจวินผงะไปชั่วครู่ แล้วเอ่ยถาม“คุณเย่อาจารย์ของผมเขา……เขาก็เข้าร่วมกับองค์กรนี้เหรอ？！”

เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มเยาะแล้วกล่าว“เข้าร่วมด้วย แต่ดูเหมือนว่าสถานะจะต่ำไปหน่อย อยู่ที่นี่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร ”

พูดจบ เย่เฉินก็หันมองไปยังชิวจื้อหยวน แล้วออกคำสั่ง “คุณ มานี่！”

เมื่อชิวจื้อหยวนได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน ก็รีบก้าวเท้าแล้วเดินมาตรงหน้า

เย่เฉินหันมองดูเขา แล้วโบกมือไปตรงหน้าเขา ถอนปราณทิพย์ที่ควบคุมเขาอยู่ออก

ในตอนที่ชิวจื้อหยวนกลับมามีสติอีกครั้ง เขาก็จ้องไปที่เย่เฉินอย่างตกตะลึง เอ่ยถามออกไปในทันที“นี่……นี่คุณทำอะไรกับผม？！”