ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5029

พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่านพั่วจวิน“พั่วจวิน เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？！หรือสำนักว่านหลงกลายเป็นศัตรูขององค์กรพั่วชิงไปแล้ว？”

สองมือของว่านพั่วจวินยกขึ้นคำนับไปที่เย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างนอบน้อม“เรียนอาจารย์ ศิษย์กับคนนับหมื่นของสำนักว่านหลงได้ปฏิญาณตนว่าจะจงรักภักดีกับคุณเย่แล้ว และที่ศิษย์มาที่นี่ ก็เพราะคุณเย่จะกวาดล้างองค์กรพั่วชิงที่ท่านพูดถึงนี้ให้สิ้นซาก！”

ชิวจื้อหยวนมองไปที่เย่เฉินอย่างเหลือเชื่อ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา“น้องชายผู้นี้ ถึงฉันจะเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงมาได้หนึ่งปี แต่ที่เห็นนี้ก็เป็นเพียงแค่ส่วนปลีกย่อยเท่านั้น ความแข็งแกร่งขององค์กรพั่วชิง ยิ่งใหญ่กว่าสำนักว่านหลงอยู่มาก ผู้เก่งกาจแดนมืดขององค์กรพั่วชิงนั้นมีกว่าหลายร้อยคน เห็นว่ายังมีปรมาจารย์แดนมิติอีกด้วย ความแข็งแกร่งแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่สำนักว่านหลงจะทำให้สั่นคลอนได้ ให้สำนักว่านหลงมาเป็นศัตรูกับองค์กรพั่วชิง เหมือนมดแดงคิดเขย่าต้นไม้ใหญ่ ทำอะไรไม่ได้หรอก ！”

เมื่อเย่เฉินได้ยิน ก็ยกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดตอบเสียงเรียบ“ต่อให้มันจะเป็นต้นไม้ใหญ่แล้วยังไง？ผมจะตัดกิ่งก้านที่มีของมันออกจนหมด จากนั้นก็ขุดรากถอนโคนมัน แล้วเหยียบให้จมดิน！”

คำพูดของเย่เฉิน ทำเอาชิวจื้อหยวนถึงกับตื่นตะลึง และภายในใจส่วนลึกของเขา ก็หลากหลายความรู้สึกปนเปกันไปหมด

อย่างแรกที่เขาไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงได้มีความมั่นใจแบบนี้ กล้าที่จะเข้ามาแทรกซึมและท้าทายองค์กรพั่วชิงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้

อย่างที่สอง เขายิ่งไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดชีวิตคนเราถึงมีวาสนาที่แตกต่างกัน ตัวเองกับว่านพั่วจวินเป็นอัจฉริยะวิชาบู๊ทั้งคู่ การบำเพ็ญตนในช่วงก่อนวัยสามสิบนั้นราบรื่นดั่งผ่ากระบอกไม้ไผ่ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก