พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่านพั่วจวิน“พั่วจวิน เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!หรือสำนักว่านหลงกลายเป็นศัตรูขององค์กรพั่วชิงไปแล้ว?”
สองมือของว่านพั่วจวินยกขึ้นคำนับไปที่เย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างนอบน้อม“เรียนอาจารย์ ศิษย์กับคนนับหมื่นของสำนักว่านหลงได้ปฏิญาณตนว่าจะจงรักภักดีกับคุณเย่แล้ว และที่ศิษย์มาที่นี่ ก็เพราะคุณเย่จะกวาดล้างองค์กรพั่วชิงที่ท่านพูดถึงนี้ให้สิ้นซาก!”
ชิวจื้อหยวนมองไปที่เย่เฉินอย่างเหลือเชื่อ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา“น้องชายผู้นี้ ถึงฉันจะเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงมาได้หนึ่งปี แต่ที่เห็นนี้ก็เป็นเพียงแค่ส่วนปลีกย่อยเท่านั้น ความแข็งแกร่งขององค์กรพั่วชิง ยิ่งใหญ่กว่าสำนักว่านหลงอยู่มาก ผู้เก่งกาจแดนมืดขององค์กรพั่วชิงนั้นมีกว่าหลายร้อยคน เห็นว่ายังมีปรมาจารย์แดนมิติอีกด้วย ความแข็งแกร่งแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่สำนักว่านหลงจะทำให้สั่นคลอนได้ ให้สำนักว่านหลงมาเป็นศัตรูกับองค์กรพั่วชิง เหมือนมดแดงคิดเขย่าต้นไม้ใหญ่ ทำอะไรไม่ได้หรอก !”
เมื่อเย่เฉินได้ยิน ก็ยกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดตอบเสียงเรียบ“ต่อให้มันจะเป็นต้นไม้ใหญ่แล้วยังไง?ผมจะตัดกิ่งก้านที่มีของมันออกจนหมด จากนั้นก็ขุดรากถอนโคนมัน แล้วเหยียบให้จมดิน!”
คำพูดของเย่เฉิน ทำเอาชิวจื้อหยวนถึงกับตื่นตะลึง และภายในใจส่วนลึกของเขา ก็หลากหลายความรู้สึกปนเปกันไปหมด
อย่างแรกที่เขาไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงได้มีความมั่นใจแบบนี้ กล้าที่จะเข้ามาแทรกซึมและท้าทายองค์กรพั่วชิงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้
อย่างที่สอง เขายิ่งไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดชีวิตคนเราถึงมีวาสนาที่แตกต่างกัน ตัวเองกับว่านพั่วจวินเป็นอัจฉริยะวิชาบู๊ทั้งคู่ การบำเพ็ญตนในช่วงก่อนวัยสามสิบนั้นราบรื่นดั่งผ่ากระบอกไม้ไผ่ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างมาก
ความรู้สึกหน่วงที่มีในใจอย่างใหญ่หลวงนี้ ทำเอาชิวจื้อหยวนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย หรือแม้แต่ในตอนที่อยู่ต่อหน้าว่านพั่วจวิน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจขึ้นมา
อาจารย์ถูกลูกศิษย์แซงหน้าไป ความรู้สึกนี้ ทำเขาสับสนปนเปไปหมด
ว่านพั่วจวินเองก็อ่านสีหน้าที่เศร้าสร้อยของอาจารย์ออก พูดโพล่งออกมา“อาจารย์ คุณเย่เป็นคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติจริงๆ และเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลเย่ในหัวเซี่ยด้วย ศิษย์เชื่อว่า ด้วยความสามารถและศักยภาพของคุณชายเย่ อยากจะกำจัดองค์กรพั่วชิงในอนาคต ไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นแน่!และคุณชายเย่เองก็เป็นคนใจกว้าง ให้อภัยคนทุกคน ยึดหลักคุณธรรม!ก่อนหน้านั้นศิษย์ได้ตัดเส้นลมปราณของตัวเอง เป็นคุณชายเย่ที่ผสานกลับคืนให้ และใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปก็สามารถทำให้ศิษย์บรรลุแดนสว่างชั้นสูงสุดได้ ที่ศิษย์สามารถก้าวเข้าสู่แดนมืดได้ ก็เป็นเพราะคุณชายเย่คอยให้การสนับสนุน หากท่านยินยอม ถวายความจงรักภักดีต่อคุณชายเย่ ร่วมกันกับศิษย์ ช่วยเหลือคุณชายเย่ทำความมุ่งมั่นตั้งใจอันยิ่งใหญ่นี้ให้เป็นจริง!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...