ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5030

สรุปบท บทที่ 5030 รับมาอยู่ใต้บังคับบัญชา2: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

ตอน บทที่ 5030 รับมาอยู่ใต้บังคับบัญชา2 จาก ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 5030 รับมาอยู่ใต้บังคับบัญชา2 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยาย จีน ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน ที่เขียนโดย เมฆทอง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ท่าทีของชิวจื้อหยวนสลับซับซ้อนอย่างมาก

เขาเองก็รู้ ว่าเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงนั้น เป็นความคิดที่โง่อย่างที่สุด หากไม่ใช่เพราะในระยะเวลากว่าสิบปีนี้ไม่สามารถที่จะบรรลุได้สักที ให้ตาย เขาก็ไม่ยอมที่จะทำเรื่องที่น่าอัปยศแบบนี้

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง แค่ในตอนที่อยู่สำนักว่านหลง ถึงเขาจะไม่ใช่คนมีอำนาจอะไร แต่ก็เป็นจู่ซือที่ทุกคนต่างเคารพนับถือ อำนาจและความสามารถนั้นก็อยู่เหนือกว่าว่านพั่วจวินเสียอีก

แต่หลังจากที่เข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงแล้ว เขาก็เป็นได้แค่ทาสคนหนึ่งขององค์กรพั่วชิง

สถานะอื่น หรือก็แค่องครักษ์คนสนิทของขุนพลหัวเมือง ดูเหมือนในสถานที่แห่งนี้จะอยู่ภายใต้คนคนเดียว และอยู่เหนือคนนับพัน แต่แท้ที่จริงแล้ว กับทหารม้ากล้าและทหารหน่วยกล้าตาย เขาไม่มีอำนาจสั่งการใดๆเลย

และเขาก็ไม่มีผู้ติดสอยห้อยตามใดๆ ได้แต่คอยตามขุนพลหัวเมืองแล้วให้เขาจิกหัวใช้ไปวันๆ

ส่วนในตอนนี้ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตัวเองนั้นได้กลายเป็นเชลยของเย่เฉินไปแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็คุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล สองมือยกขึ้นคารวะเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพ“คุณเย่ หากคุณไม่รังเกียจ ผมชิวจื้อหยวน ขอยอมเป็นม้าอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน !”

เย่เฉินพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วถามเขา“ข้อตกลงที่คุณกับขุนพลหัวเมืองคุยกันนั้นคืออะไร?เขาได้รับปากคุณไหม ว่านานแค่ไหนจะให้คุณได้เป็นยอดฝีมือแดนมืด?”

ชิวจื้อหยวนพูดไปตามความจริง“ตอบคุณเย่ ข้อตกลงที่ผมกับขุนพลหัวเมืองคุยกันนั้นคือจะอยู่รับใช้เขาเป็นเวลาสามปี หากในสามปีประพฤติตนดี ก็จะแนะนำผมไปยังค่ายฮูเบน และให้เข้าร่วมค่ายฮูเบน จากนั้นภายในระยะเวลาสิบปีจะให้บรรลุเป็นยอดฝีมือแดนมืด”

เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย“รวมกันแล้วก็เท่ากับสิบสามปี”

“ครับ!”ชิวจื้อหยวนพยักหน้ารับแล้วกล่าว “อย่างเร็วสุดก็สิบสามปี ”

เย่เฉินกับชิวจื้อหยวนเพิ่งจะเจอกันครั้งแรก ดังนั้น สำหรับเขา เย่เฉินก็จึงยังไม่ไว้วางใจ

ใช้ความไม่เห็นแก่ตัวของเขาที่มีต่อว่านพั่วจวินในตอนนั้น มาอ้างอิงว่านิสัยของคนคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

แต่ทว่า จะสามารถใช้ประโยชน์ได้มากน้อยแค่ไหนนั้น ก็ต้องรอดูไปก่อนอีกสักระยะเวลาหนึ่งถึงจะรู้

ดังนั้น ตัวเองก็จึงไม่มีทาง ที่จะยกงานทุกอย่างของที่นี่ ให้เขาเป็นคนดูแลจัดการมันทั้งหมด

ว่านพั่วจวินเองก็เข้าใจถึงความกังวลที่เย่เฉินมี และคำพูดของเย่เฉินเมื่อครู่ก็ชัดเจนอย่างมาก โดยส่วนตัว เขาเป็นอาจารย์ของตัวเอง แต่ในส่วนของงาน เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเอง ในเรื่องงานส่วนรวม ตัวเองก็จะต้องเข้มงวดกับเขาด้วยเหมือนกัน

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน