ท่าทีของชิวจื้อหยวนสลับซับซ้อนอย่างมาก
เขาเองก็รู้ ว่าเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงนั้น เป็นความคิดที่โง่อย่างที่สุด หากไม่ใช่เพราะในระยะเวลากว่าสิบปีนี้ไม่สามารถที่จะบรรลุได้สักที ให้ตาย เขาก็ไม่ยอมที่จะทำเรื่องที่น่าอัปยศแบบนี้
อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง แค่ในตอนที่อยู่สำนักว่านหลง ถึงเขาจะไม่ใช่คนมีอำนาจอะไร แต่ก็เป็นจู่ซือที่ทุกคนต่างเคารพนับถือ อำนาจและความสามารถนั้นก็อยู่เหนือกว่าว่านพั่วจวินเสียอีก
แต่หลังจากที่เข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงแล้ว เขาก็เป็นได้แค่ทาสคนหนึ่งขององค์กรพั่วชิง
สถานะอื่น หรือก็แค่องครักษ์คนสนิทของขุนพลหัวเมือง ดูเหมือนในสถานที่แห่งนี้จะอยู่ภายใต้คนคนเดียว และอยู่เหนือคนนับพัน แต่แท้ที่จริงแล้ว กับทหารม้ากล้าและทหารหน่วยกล้าตาย เขาไม่มีอำนาจสั่งการใดๆเลย
และเขาก็ไม่มีผู้ติดสอยห้อยตามใดๆ ได้แต่คอยตามขุนพลหัวเมืองแล้วให้เขาจิกหัวใช้ไปวันๆ
ส่วนในตอนนี้ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตัวเองนั้นได้กลายเป็นเชลยของเย่เฉินไปแล้ว
คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็คุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล สองมือยกขึ้นคารวะเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพ“คุณเย่ หากคุณไม่รังเกียจ ผมชิวจื้อหยวน ขอยอมเป็นม้าอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน !”
เย่เฉินพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วถามเขา“ข้อตกลงที่คุณกับขุนพลหัวเมืองคุยกันนั้นคืออะไร?เขาได้รับปากคุณไหม ว่านานแค่ไหนจะให้คุณได้เป็นยอดฝีมือแดนมืด?”
ชิวจื้อหยวนพูดไปตามความจริง“ตอบคุณเย่ ข้อตกลงที่ผมกับขุนพลหัวเมืองคุยกันนั้นคือจะอยู่รับใช้เขาเป็นเวลาสามปี หากในสามปีประพฤติตนดี ก็จะแนะนำผมไปยังค่ายฮูเบน และให้เข้าร่วมค่ายฮูเบน จากนั้นภายในระยะเวลาสิบปีจะให้บรรลุเป็นยอดฝีมือแดนมืด”
เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย“รวมกันแล้วก็เท่ากับสิบสามปี”
“ครับ!”ชิวจื้อหยวนพยักหน้ารับแล้วกล่าว “อย่างเร็วสุดก็สิบสามปี ”
เย่เฉินกับชิวจื้อหยวนเพิ่งจะเจอกันครั้งแรก ดังนั้น สำหรับเขา เย่เฉินก็จึงยังไม่ไว้วางใจ
ใช้ความไม่เห็นแก่ตัวของเขาที่มีต่อว่านพั่วจวินในตอนนั้น มาอ้างอิงว่านิสัยของคนคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
แต่ทว่า จะสามารถใช้ประโยชน์ได้มากน้อยแค่ไหนนั้น ก็ต้องรอดูไปก่อนอีกสักระยะเวลาหนึ่งถึงจะรู้
ดังนั้น ตัวเองก็จึงไม่มีทาง ที่จะยกงานทุกอย่างของที่นี่ ให้เขาเป็นคนดูแลจัดการมันทั้งหมด
ว่านพั่วจวินเองก็เข้าใจถึงความกังวลที่เย่เฉินมี และคำพูดของเย่เฉินเมื่อครู่ก็ชัดเจนอย่างมาก โดยส่วนตัว เขาเป็นอาจารย์ของตัวเอง แต่ในส่วนของงาน เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเอง ในเรื่องงานส่วนรวม ตัวเองก็จะต้องเข้มงวดกับเขาด้วยเหมือนกัน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...